Star Gazetesi köşe müellifi Mustafa Sabri Beşer “Her Mescide bir Cem Yılmaz!” başlıklı bir yazı kaleme aldı.
Beşer yazısında; Cem Yılmaz’ın hayat şekli ile kendi hayat usulü içinde fark olduğunu lisana getirirken, şovdaki ‘Allah diyen aslan’ başlıklı kısmı tavsiye üzerine seyrettiğini anlatıyor.
Yazının devamında; bu görüntüyü pahalandıran Beşer, insanları “Allah’ın gazabıyla, Cehennemle, lanete uğramakla korkutuyoruz. Elimizde bir değnekle işaret edip şunu yapanları, bunu yapanları Cehennemin ta tabanına atıyoruz.” dedi.
Yazısının başlığının ise “her mescide bir Cem Yılmaz” olduğunu anlatan Beşer, bunun sebebini ise söyle deklare etti: “sanat ve müsamaha bizim kadim geleneklerimiz. Çizgi sanatı, minyatür sanatı, tuluat sanatı ve daha neler neler…Maalesef bugün bu sanatlardan hiç birini insanların beş vakit uğrayıp etkilenmesi gereken mescitlerimizde bakılırsamiyoruz. Tersine oralarda bağırıp çağıran, sesini yükselten vaiz ve imamlar var maalesef. Bir şeyi yüksek perdeden söyleyince, sesinizi yükseltince daha yeterli anlatmış olmuyorsunuz. İşte “her mescide bir Cem Yılmaz” demem bunun için.”
Beşer yazının sonunda ise Diyanet İşleri Başkanlığı’nın vaizlere ve imamlara sunum verebileceğini lisana getirdi.
İşte yazının tamamı:
“Cem Yılmaz hayranı değilim. Onun ömür stiliyle benimki içinde dağlar kadar fark var. O yüzden bu yazıda
lisana getireceklerimin bunun hesaba katılarak değerlendirilmesini diliyorum. Cem Yılmaz’ın son gösterisindeki bir kısmı tavsiye üzerine seyrettim. Seyrettiğim kısım şovun “Allah diyen aslan” kısmıydı. Gördüğüm kadarıyla bu kısım toplumsal medya üzerinde de çok tanınan olmuş ve fazlaca sayıda paylaşılıp izlenmiş.
Şöyle diyor Cem Yılmaz: “Millet mucizeyi öteki şeylerde arıyor! Toplumsal medyada ‘Allah diyen aslan’ görüntüsü paylaşıyor. Ayıp, vallahi ayıp. Aslan yeteri kadar şaşırtan değil o denli mi? Aslanı, kaplanı, panteri, balinası, tavus kuşu var ve sen aslanın Allah demesini şaşkınlıkla karşılıyorsun! Mucizeyi burada aramak ne terbiyesizce bir şey!”
Cem Yılmaz yeni bir şeyi söylemiyor aslında.
Bu gerçek tahminen yüzlerce kere lisana getirildi.
Pekala niçin Cem Yılmaz söyleyince ansızın hit oldu?
Zira Cem Yılmaz üstteki yalın gerçeği “sanat” ile harmanlayarak sundu.
İsmine ne derseniz deyin: İster şov deyin ister tiyatro ister söyleşi…
Sonuçta epey gerçek bir şey insanların ilgisini çekecek biçimde sunuldu ve bunda da başarılı olundu.
İşte burada bir fikrin nasıl sunulduğunun kıymeti ortaya çıkıyor.
Siz isterseniz dünyanın en kıymetli gerecine sahip olun, şayet onu uygun bir biçimde ambalajlayıp insanların dikkatine sunmazsanız kâfi ilgiyi bakılırsamezsiniz.
Bizim elimizde ise inanç ve hakikatler üzere epeyce büyük kıymetler var. Lakin maalesef başta kendi çocuklarımız olmak üzere ne mahallemizdeki insanlara ne de başka insanlara anlatabiliyoruz. Anlatmak bir yana insanları kaçırıyoruz.
Korkutuyoruz onları! Allah’ın gazabıyla, Cehennemle, lanete uğramakla korkutuyoruz. Elimizde bir değnekle işaret edip şunu yapanları, bunu yapanları Cehennemin ta tabanına atıyoruz.
Cem Karaca’nın bir röportajında anlattığı anısını hatırlıyorum: “7 yaşlarında mescide gittim. Dizimde ağrı olduğu için bir ayağımı uzatmıştım. Yaşlı bir adamın ayağıyla ayağıma vurmasıyla irkildim. daha sonra haşin bir tabirle ‘Utanmıyor musun, Allah’ın meskeninde ayağını uzatmış oturuyorsun, kalk!’ kelamlarına muhatap oldum. Kalktım ve fakat 70 sene daha sonra mescide dönebildim!”
halbuki sanat ve müsamaha bizim kadim geleneklerimiz.
Çizgi sanatı, minyatür sanatı, tuluat sanatı ve daha neler neler…
Maalesef bugün bu sanatlardan hiç birini insanların beş vakit uğrayıp etkilenmesi gereken mescitlerimizde goremiyoruz.
Bilakis oralarda bağırıp çağıran, sesini yükselten vaiz ve imamlar var maalesef.
Bir şeyi yüksek perdeden söyleyince, sesinizi yükseltince daha düzgün anlatmış olmuyorsunuz.
İşte “her mescide bir Cem Yılmaz” demem bunun için.
Vaizlerimiz ve imamlarımızdan elbette şaklabanlık yapmalarını istemiyoruz. Fakat dozunda espri, dozunda mimik ve hareketler anlatılanları akıllarda daha kalıcı ve tesirli hale getirecektir.
Z Jenerasyonu dediğimiz gençliğin, tanınan kültür tarafınca oluşturulmuş bir lisanı var. Ve lakin bu lisanı kullanarak bir gençle irtibata girdiğinizde, onun ilgisini çekebiliyor, ona bir şeyler anlatabiliyorsunuz.
Bağlantı vasıtalarının gelişerek yaygınlaşması sonucunda farklı kültüre sahip toplum ve bireylerin yakınlaşma seviyesi akrabalığın dahi önüne geçmeye başladı. ötürüsıyla yalnızca mescitlerde konuşmuyor din nazaranvlilerimiz. Üstlendiği sorumluluğu hakkıyla yerine getirmek isteyen bir din nazaranvlisi, dijitale yönelik bağlantı kanallarının tamamında var olmalıdır.
Gençleri inanç ve kıymetlerden uzaklaştıran epeyce niye var. bir fazlaca yolla dini duyarsızlığa sevk eden dijital hayat, oluşturmuş olduğu akımlarla “Bilim ve din karşıttır!” algısını yerleştiriyor başlara. Bu algıya tedbir almak amacıyla “mucize” merkezli anlatılarak birileri cemaati ya da genci etkilemeye çalışırken Cem Yılmaz’ın vermiş olduğu komik örnekler zuhur ediyor.
Tanınan kültürün, inanç ve pahalara karşı oluşturduğu manileri garip mucizeler zikrederek aşabilmek ikna edici değil artık.
Diyanet İşleri Başkanlığı vaizlere ve imamlara “sunum” dersleri verebilir. Hakikati anlatanlar neyi nasıl anlatacakları konusunda eğitilirlerse eminim ki insanların, inanç temellerine ısındırılması konusunda daha tesirli olacaklardır.” dedi.
Beşer yazısında; Cem Yılmaz’ın hayat şekli ile kendi hayat usulü içinde fark olduğunu lisana getirirken, şovdaki ‘Allah diyen aslan’ başlıklı kısmı tavsiye üzerine seyrettiğini anlatıyor.
Yazının devamında; bu görüntüyü pahalandıran Beşer, insanları “Allah’ın gazabıyla, Cehennemle, lanete uğramakla korkutuyoruz. Elimizde bir değnekle işaret edip şunu yapanları, bunu yapanları Cehennemin ta tabanına atıyoruz.” dedi.
Yazısının başlığının ise “her mescide bir Cem Yılmaz” olduğunu anlatan Beşer, bunun sebebini ise söyle deklare etti: “sanat ve müsamaha bizim kadim geleneklerimiz. Çizgi sanatı, minyatür sanatı, tuluat sanatı ve daha neler neler…Maalesef bugün bu sanatlardan hiç birini insanların beş vakit uğrayıp etkilenmesi gereken mescitlerimizde bakılırsamiyoruz. Tersine oralarda bağırıp çağıran, sesini yükselten vaiz ve imamlar var maalesef. Bir şeyi yüksek perdeden söyleyince, sesinizi yükseltince daha yeterli anlatmış olmuyorsunuz. İşte “her mescide bir Cem Yılmaz” demem bunun için.”
Beşer yazının sonunda ise Diyanet İşleri Başkanlığı’nın vaizlere ve imamlara sunum verebileceğini lisana getirdi.
İşte yazının tamamı:
“Cem Yılmaz hayranı değilim. Onun ömür stiliyle benimki içinde dağlar kadar fark var. O yüzden bu yazıda
lisana getireceklerimin bunun hesaba katılarak değerlendirilmesini diliyorum. Cem Yılmaz’ın son gösterisindeki bir kısmı tavsiye üzerine seyrettim. Seyrettiğim kısım şovun “Allah diyen aslan” kısmıydı. Gördüğüm kadarıyla bu kısım toplumsal medya üzerinde de çok tanınan olmuş ve fazlaca sayıda paylaşılıp izlenmiş.
Şöyle diyor Cem Yılmaz: “Millet mucizeyi öteki şeylerde arıyor! Toplumsal medyada ‘Allah diyen aslan’ görüntüsü paylaşıyor. Ayıp, vallahi ayıp. Aslan yeteri kadar şaşırtan değil o denli mi? Aslanı, kaplanı, panteri, balinası, tavus kuşu var ve sen aslanın Allah demesini şaşkınlıkla karşılıyorsun! Mucizeyi burada aramak ne terbiyesizce bir şey!”
Cem Yılmaz yeni bir şeyi söylemiyor aslında.
Bu gerçek tahminen yüzlerce kere lisana getirildi.
Pekala niçin Cem Yılmaz söyleyince ansızın hit oldu?
Zira Cem Yılmaz üstteki yalın gerçeği “sanat” ile harmanlayarak sundu.
İsmine ne derseniz deyin: İster şov deyin ister tiyatro ister söyleşi…
Sonuçta epey gerçek bir şey insanların ilgisini çekecek biçimde sunuldu ve bunda da başarılı olundu.
İşte burada bir fikrin nasıl sunulduğunun kıymeti ortaya çıkıyor.
Siz isterseniz dünyanın en kıymetli gerecine sahip olun, şayet onu uygun bir biçimde ambalajlayıp insanların dikkatine sunmazsanız kâfi ilgiyi bakılırsamezsiniz.
Bizim elimizde ise inanç ve hakikatler üzere epeyce büyük kıymetler var. Lakin maalesef başta kendi çocuklarımız olmak üzere ne mahallemizdeki insanlara ne de başka insanlara anlatabiliyoruz. Anlatmak bir yana insanları kaçırıyoruz.
Korkutuyoruz onları! Allah’ın gazabıyla, Cehennemle, lanete uğramakla korkutuyoruz. Elimizde bir değnekle işaret edip şunu yapanları, bunu yapanları Cehennemin ta tabanına atıyoruz.
Cem Karaca’nın bir röportajında anlattığı anısını hatırlıyorum: “7 yaşlarında mescide gittim. Dizimde ağrı olduğu için bir ayağımı uzatmıştım. Yaşlı bir adamın ayağıyla ayağıma vurmasıyla irkildim. daha sonra haşin bir tabirle ‘Utanmıyor musun, Allah’ın meskeninde ayağını uzatmış oturuyorsun, kalk!’ kelamlarına muhatap oldum. Kalktım ve fakat 70 sene daha sonra mescide dönebildim!”
halbuki sanat ve müsamaha bizim kadim geleneklerimiz.
Çizgi sanatı, minyatür sanatı, tuluat sanatı ve daha neler neler…
Maalesef bugün bu sanatlardan hiç birini insanların beş vakit uğrayıp etkilenmesi gereken mescitlerimizde goremiyoruz.
Bilakis oralarda bağırıp çağıran, sesini yükselten vaiz ve imamlar var maalesef.
Bir şeyi yüksek perdeden söyleyince, sesinizi yükseltince daha düzgün anlatmış olmuyorsunuz.
İşte “her mescide bir Cem Yılmaz” demem bunun için.
Vaizlerimiz ve imamlarımızdan elbette şaklabanlık yapmalarını istemiyoruz. Fakat dozunda espri, dozunda mimik ve hareketler anlatılanları akıllarda daha kalıcı ve tesirli hale getirecektir.
Z Jenerasyonu dediğimiz gençliğin, tanınan kültür tarafınca oluşturulmuş bir lisanı var. Ve lakin bu lisanı kullanarak bir gençle irtibata girdiğinizde, onun ilgisini çekebiliyor, ona bir şeyler anlatabiliyorsunuz.
Bağlantı vasıtalarının gelişerek yaygınlaşması sonucunda farklı kültüre sahip toplum ve bireylerin yakınlaşma seviyesi akrabalığın dahi önüne geçmeye başladı. ötürüsıyla yalnızca mescitlerde konuşmuyor din nazaranvlilerimiz. Üstlendiği sorumluluğu hakkıyla yerine getirmek isteyen bir din nazaranvlisi, dijitale yönelik bağlantı kanallarının tamamında var olmalıdır.
Gençleri inanç ve kıymetlerden uzaklaştıran epeyce niye var. bir fazlaca yolla dini duyarsızlığa sevk eden dijital hayat, oluşturmuş olduğu akımlarla “Bilim ve din karşıttır!” algısını yerleştiriyor başlara. Bu algıya tedbir almak amacıyla “mucize” merkezli anlatılarak birileri cemaati ya da genci etkilemeye çalışırken Cem Yılmaz’ın vermiş olduğu komik örnekler zuhur ediyor.
Tanınan kültürün, inanç ve pahalara karşı oluşturduğu manileri garip mucizeler zikrederek aşabilmek ikna edici değil artık.
Diyanet İşleri Başkanlığı vaizlere ve imamlara “sunum” dersleri verebilir. Hakikati anlatanlar neyi nasıl anlatacakları konusunda eğitilirlerse eminim ki insanların, inanç temellerine ısındırılması konusunda daha tesirli olacaklardır.” dedi.