Baksı Müzesini hiç duydunuz mu? Ya da Hüsamettin Koçan ismi bir yerlerden kulağınıza çalındı mı? Eminim birçoğunuz bu iki soruya hayır karşılığını verdiniz. bu biçimde gelin sizi Bayburt’un 45 km haricinde, Anadolu’ya filizlensin diye ekilmiş Baksı köyüne yani yeni ismiyle Bayraktar’a götüreyim.
80 hanelik Bayraktar köyü geçimini çömlekçilik, dokumacılık ile sürdürürken yeniçağın en büyük illeti göç ile geçimini kaybedecek duruma gelmiş. Ve köyün el sanatı ustaları da gurbete gidince peşi sıra köyden kente yanlışsız taşınmalar gözlemlenmiş. Ta ki bu Anadolu’nun ücra köyüne sihirli değnek değene kadar bu iş bu biçimde sürüp gitmiş.
Kim mi bu sihirli değneğin sahibi, tabi ki yazının başında bahsetmiş olduğum Prof. Dr Hüsamettin Koçan. Ne mi yapmış Hüsamettin Hoca? Bu kervan geçmez, kartal konmaz dağın başına getirip Türkiye’nin sayılı çağdaş sanat müzelerinden birini, üstelik hiç bir devlet dayanağı almadan inşa edip halkın hizmetine sunmuş.
Yalnızca çağdaş sanat değil şüphesiz müzeyi değerli kılan. Müzeyi gezerken tıpkı anda klasik el sanatlarını görüp yerinde inceleme bahtına da sahip oluyorsunuz. Bunun yanında müzede stant salonları, depo müze, atölyeler, konferans salonu, kütüphane ve konuk konutuyla hiç bir fiyat ödemeden buraları geziyor, kendini memleketine adamış yürekli bir yüreğin bozkırda yeşeren bu şaheserini gıpta ile izliyorsunuz.
Diğer neler yapıyor Baksı Müzesi diye merak edenler olmuştur elbette. Bölgede yaşayan özel yetenekli çocukları tespit edip burslarla eğitimine katkıda bulunuyor ve bu gençlerin tasarım, sanat ve kültürel alanlarda gelişimleri için özel programlar düzenliyor. Bununla da hudutlu kalmayıp bayan istihdamına dayanak veriyor. Bayan istihdamına dayanak olacak projeleri hayata sunup bölgede yaşayan bayanlara el sanatları alanında kurslar ve eğitimler vererek hanımın iktisattaki yeri için elinden geleni yapıyor kurum.
Ve kendilerini ‘ Baksı Müzesi, kendisini yalnızca seyirlik müze olarak sınırlamayan, o bölgede yaşayan insanlara imkânlar sağlayan, eğitim veren, o topraklarda yaşamayı bir sevinç haline getirmek isteyen bir müze’ olarak tanımlıyorlar.
Emeklilik günlerini Ege’de bir kıyı kasabasında gününü gün ederek yaşamak varken, elindekini avucundakini memleketin çocukları aydınlansın ve hayata atılırken bocalamasın diye harcayan, şahsen gidip gördüğüm Baksı Müzesinde tanışma gururuna nail olduğum pahalı Hüsamettin Koçan hocama ve değerli hanımefendiye buradan yine teşekkürlerimi sunuyor bu haftaki yazımı burada noktalayıp yaşanmış bir ateş başı kıssasıyla huzurlarınızdan çekiliyorum.
Günlerde bir gün bir ilçeye tayini yeni çıkan kaymakam gidip ilçeye yerleşince çıkıp şu köyleri bir dolanayım diyor. Tabi kaymakam yeni olduğundan kimse de tanımıyor. Milletin eksiklerini soruyor, öteki taraftan notlarını alıyor. bu biçimde bir hafta kadar dolandıktan daha sonra yolu bir daha bir dağ köyüne düşüyor.
Kapısının önüne oturmuş ördüğü sepeti eline almış yaşlıca bir amcayı yerden selamlıyor. daha sonra da bahse giriyor:
-Amca eski kaymakamlardan mutlu muydun? Var mıydı ortalarında sevdiğin?
-Vardı elbette vardı oğul. Mustafa kaymakamı epeyce severdim, fazlaca hizmet yaptı.
-Kim amca Mustafa kaymakam ben hiç duymadım?
-Duymamışsındır oğlum. İlçeye gelirken yolda kaza yapıp hayatını kaybetti.
-Ama amca o ilçeye hiç gelmemiş nasıl hizmet edip kendini sevdirdi?
-Var gerisini sen hesapla oğul.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın…
Erdem Düzyatanlar
80 hanelik Bayraktar köyü geçimini çömlekçilik, dokumacılık ile sürdürürken yeniçağın en büyük illeti göç ile geçimini kaybedecek duruma gelmiş. Ve köyün el sanatı ustaları da gurbete gidince peşi sıra köyden kente yanlışsız taşınmalar gözlemlenmiş. Ta ki bu Anadolu’nun ücra köyüne sihirli değnek değene kadar bu iş bu biçimde sürüp gitmiş.
Kim mi bu sihirli değneğin sahibi, tabi ki yazının başında bahsetmiş olduğum Prof. Dr Hüsamettin Koçan. Ne mi yapmış Hüsamettin Hoca? Bu kervan geçmez, kartal konmaz dağın başına getirip Türkiye’nin sayılı çağdaş sanat müzelerinden birini, üstelik hiç bir devlet dayanağı almadan inşa edip halkın hizmetine sunmuş.
Yalnızca çağdaş sanat değil şüphesiz müzeyi değerli kılan. Müzeyi gezerken tıpkı anda klasik el sanatlarını görüp yerinde inceleme bahtına da sahip oluyorsunuz. Bunun yanında müzede stant salonları, depo müze, atölyeler, konferans salonu, kütüphane ve konuk konutuyla hiç bir fiyat ödemeden buraları geziyor, kendini memleketine adamış yürekli bir yüreğin bozkırda yeşeren bu şaheserini gıpta ile izliyorsunuz.
Diğer neler yapıyor Baksı Müzesi diye merak edenler olmuştur elbette. Bölgede yaşayan özel yetenekli çocukları tespit edip burslarla eğitimine katkıda bulunuyor ve bu gençlerin tasarım, sanat ve kültürel alanlarda gelişimleri için özel programlar düzenliyor. Bununla da hudutlu kalmayıp bayan istihdamına dayanak veriyor. Bayan istihdamına dayanak olacak projeleri hayata sunup bölgede yaşayan bayanlara el sanatları alanında kurslar ve eğitimler vererek hanımın iktisattaki yeri için elinden geleni yapıyor kurum.
Ve kendilerini ‘ Baksı Müzesi, kendisini yalnızca seyirlik müze olarak sınırlamayan, o bölgede yaşayan insanlara imkânlar sağlayan, eğitim veren, o topraklarda yaşamayı bir sevinç haline getirmek isteyen bir müze’ olarak tanımlıyorlar.
Emeklilik günlerini Ege’de bir kıyı kasabasında gününü gün ederek yaşamak varken, elindekini avucundakini memleketin çocukları aydınlansın ve hayata atılırken bocalamasın diye harcayan, şahsen gidip gördüğüm Baksı Müzesinde tanışma gururuna nail olduğum pahalı Hüsamettin Koçan hocama ve değerli hanımefendiye buradan yine teşekkürlerimi sunuyor bu haftaki yazımı burada noktalayıp yaşanmış bir ateş başı kıssasıyla huzurlarınızdan çekiliyorum.
Günlerde bir gün bir ilçeye tayini yeni çıkan kaymakam gidip ilçeye yerleşince çıkıp şu köyleri bir dolanayım diyor. Tabi kaymakam yeni olduğundan kimse de tanımıyor. Milletin eksiklerini soruyor, öteki taraftan notlarını alıyor. bu biçimde bir hafta kadar dolandıktan daha sonra yolu bir daha bir dağ köyüne düşüyor.
Kapısının önüne oturmuş ördüğü sepeti eline almış yaşlıca bir amcayı yerden selamlıyor. daha sonra da bahse giriyor:
-Amca eski kaymakamlardan mutlu muydun? Var mıydı ortalarında sevdiğin?
-Vardı elbette vardı oğul. Mustafa kaymakamı epeyce severdim, fazlaca hizmet yaptı.
-Kim amca Mustafa kaymakam ben hiç duymadım?
-Duymamışsındır oğlum. İlçeye gelirken yolda kaza yapıp hayatını kaybetti.
-Ama amca o ilçeye hiç gelmemiş nasıl hizmet edip kendini sevdirdi?
-Var gerisini sen hesapla oğul.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın…
Erdem Düzyatanlar