erkan_623
New member
Yakup Kaplan, memleketi Amasya’dan 1967 yılında 16 yaşındayken İstanbul’a geldi. Gömlek diken ağabeyinin yanında işi öğrenen ve kendi dükkanını açtığı 1975 yılına dek çalışan Kaplan, o günden bu yana gömlek ve çubuklu pijama dikiyor. Uzun yıllar boyunca yalnızca sipariş gömlek ve pijama diken Kaplan, hazır giysinin yaygınlaşmasıyla tadilat yapmaya ve dükkanında hazır eserler de satmaya başladı. İstanbul’un yanı sıra farklı ülke ve kentlerden on yıllardır müşterileri olan Kaplan, kendi diktiği gömleklerin haricinde gömlek de giymiyor.
Ağabeyine bakarak öğrendi
Yakup Kaplan, gömlek dikmeye nasıl başladığını şu biçimde anlattı: “Ağabeyim dikiş dikerken ona baktım, makiniçin gözümü ayırmadım. Seviyordum zira. Bir akşam pijama kesti, sinemaya gitti. O, sinemadan gelene kadar pijamayı dikmeyi bitirdim. Daha işe başlayalı 1-2 hafta olmamıştı. Ağabeyim ‘Pijama nerede?’ diye aradı. ‘Asılı bak.’ dedim. ‘Sen dikiyor muydun?’ dedi. ‘Baktım, inceledim.’ dedim. daha sonra o kesti bana verdi, diktim, kesmeyi bilmiyordum. bir daha Şile’ye gittiği bir gün Almancılar geldi, “Gömleklerimi, pijamalarımı ver.’ diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Başa çizmişim ben demek ki kestim, diktim, verdim. Ağabeyim bana ‘Düğme dik.’ diyordu, ondan hoşlanmadım, işi tam kavramayı istedim.”
Gözü kapalı dikerim, neyin ne olacağını biliyorum
Askerden dönmesinin akabinde evlendiğini ve 1 yıl daha sonra kendi dükkanını açtığını tabir eden Kaplan, şu biçimde devam etti: “İlk açtığımda kumaşım da yoktu, param da yoktu. 2 renk kumaş alabildim, gelen müşteri 2 tane diktiriyordu. ondan sonrasında 4-5’e çıktı kumaş sayısı. Gömlek ve pijama dikiyordum. Paça dahi yapmıyordum, fermuar dahi takmıyordum, pantolon işlerinden anlamazdım. Dükkanı açtığımda sabaha kadar çalışsam iş vardı. Haftada 100-150 gömlek dikiyordum, uzun mühlet bu biçimde gitti. Bayramlarda kesmeye yetiştiremezdim, sabahlara kadar dikerdim. Saat kurardım, 40 dakikada kısa kollu, 1 saate yakın uzun kollu gömlek. Hanım da ilik, düğme dikerdi. 2000’den daha sonra duraklama oldu. Göbeği fazla olanlar, uymayanlar özel dikim istiyor.”
70 yıl ömrüm olsa bir daha dikerim
İşinin gömlek dikmek olduğunu lisana getiren Kaplan, “Terzilik bana nasıl biliyor musun? 15’inde gençler birbirine aşık olur ya ben de bu makineye aşığım. 70 sene daha ömrüm olsa dikerim, yılmam, usanmam, ekmeğim zira. Köyde tütün dikiyoruz, para kazanamıyorsun, geldiğimde bu demiri öptüm. Bu kadar konforlu geldi bu iş, hiç sıkılmadım. Gözü kapalı dikerim, neyin ne olacağını biliyorum. Kalıp kesemem, kalıpla dikemem.” diye konuştu.
Farklı ülke ve kentlerden müşterileri var
Yakup Kaplan, uzun yıllardır kendisine gömlek diktiren farklı ülke ve kentlerden müşterileri olduğunu tabir ederek, gençlerin hazır giysisi tercih ettiğini, ekseriyetle ileri yaşlarındakilerin özel dikim giydiğini belirtti. Çubuklu pijamaları yaşlıların istediğini, 4-5 kadro diktirdiklerini anlatan Kaplan, çubuklu pijamanın farkını da “Rahattır, pamukludur, teri alır.” diye deklare etti.
Çubuklu pijama artık demode
Bu mesleği yapanların bırakmasıyla özel dikim gömlekçiliğin biteceğini düşünen Kaplan, şunları söylemiş oldu: “Gömlekçilik bence biter, yetişen yok, yapan yok, ölçü alıp dikmeyi bilen yok. Hazırlarda sentetik epeyce, özel ısmarlamalar sağlıklı, personelliği vücuda nazaran, her şey özel oluyor. Konfeksiyoncular bant yordamı çalışıyor, herkes kalıp ile kesiyor dikiyor, dikenler de başka farklı dikiyor. Ben tam kesip dikebiliyorum ısmarlama. 2 saate bitiririm bir gömleği. Pijama hayli uğraştırmaz. Çubuklu pijama artık demode, yapılmıyor, kumaşları sıkıntı buluyorum. Gömlek gidiyor lakin pijamalar tarihe karıştı.”
KAYNAK: AA
Ağabeyine bakarak öğrendi
Yakup Kaplan, gömlek dikmeye nasıl başladığını şu biçimde anlattı: “Ağabeyim dikiş dikerken ona baktım, makiniçin gözümü ayırmadım. Seviyordum zira. Bir akşam pijama kesti, sinemaya gitti. O, sinemadan gelene kadar pijamayı dikmeyi bitirdim. Daha işe başlayalı 1-2 hafta olmamıştı. Ağabeyim ‘Pijama nerede?’ diye aradı. ‘Asılı bak.’ dedim. ‘Sen dikiyor muydun?’ dedi. ‘Baktım, inceledim.’ dedim. daha sonra o kesti bana verdi, diktim, kesmeyi bilmiyordum. bir daha Şile’ye gittiği bir gün Almancılar geldi, “Gömleklerimi, pijamalarımı ver.’ diyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Başa çizmişim ben demek ki kestim, diktim, verdim. Ağabeyim bana ‘Düğme dik.’ diyordu, ondan hoşlanmadım, işi tam kavramayı istedim.”
Gözü kapalı dikerim, neyin ne olacağını biliyorum
Askerden dönmesinin akabinde evlendiğini ve 1 yıl daha sonra kendi dükkanını açtığını tabir eden Kaplan, şu biçimde devam etti: “İlk açtığımda kumaşım da yoktu, param da yoktu. 2 renk kumaş alabildim, gelen müşteri 2 tane diktiriyordu. ondan sonrasında 4-5’e çıktı kumaş sayısı. Gömlek ve pijama dikiyordum. Paça dahi yapmıyordum, fermuar dahi takmıyordum, pantolon işlerinden anlamazdım. Dükkanı açtığımda sabaha kadar çalışsam iş vardı. Haftada 100-150 gömlek dikiyordum, uzun mühlet bu biçimde gitti. Bayramlarda kesmeye yetiştiremezdim, sabahlara kadar dikerdim. Saat kurardım, 40 dakikada kısa kollu, 1 saate yakın uzun kollu gömlek. Hanım da ilik, düğme dikerdi. 2000’den daha sonra duraklama oldu. Göbeği fazla olanlar, uymayanlar özel dikim istiyor.”
70 yıl ömrüm olsa bir daha dikerim
İşinin gömlek dikmek olduğunu lisana getiren Kaplan, “Terzilik bana nasıl biliyor musun? 15’inde gençler birbirine aşık olur ya ben de bu makineye aşığım. 70 sene daha ömrüm olsa dikerim, yılmam, usanmam, ekmeğim zira. Köyde tütün dikiyoruz, para kazanamıyorsun, geldiğimde bu demiri öptüm. Bu kadar konforlu geldi bu iş, hiç sıkılmadım. Gözü kapalı dikerim, neyin ne olacağını biliyorum. Kalıp kesemem, kalıpla dikemem.” diye konuştu.
Farklı ülke ve kentlerden müşterileri var
Yakup Kaplan, uzun yıllardır kendisine gömlek diktiren farklı ülke ve kentlerden müşterileri olduğunu tabir ederek, gençlerin hazır giysisi tercih ettiğini, ekseriyetle ileri yaşlarındakilerin özel dikim giydiğini belirtti. Çubuklu pijamaları yaşlıların istediğini, 4-5 kadro diktirdiklerini anlatan Kaplan, çubuklu pijamanın farkını da “Rahattır, pamukludur, teri alır.” diye deklare etti.
Çubuklu pijama artık demode
Bu mesleği yapanların bırakmasıyla özel dikim gömlekçiliğin biteceğini düşünen Kaplan, şunları söylemiş oldu: “Gömlekçilik bence biter, yetişen yok, yapan yok, ölçü alıp dikmeyi bilen yok. Hazırlarda sentetik epeyce, özel ısmarlamalar sağlıklı, personelliği vücuda nazaran, her şey özel oluyor. Konfeksiyoncular bant yordamı çalışıyor, herkes kalıp ile kesiyor dikiyor, dikenler de başka farklı dikiyor. Ben tam kesip dikebiliyorum ısmarlama. 2 saate bitiririm bir gömleği. Pijama hayli uğraştırmaz. Çubuklu pijama artık demode, yapılmıyor, kumaşları sıkıntı buluyorum. Gömlek gidiyor lakin pijamalar tarihe karıştı.”
KAYNAK: AA