erkan_623
New member
Kocaeli’nin İzmit ilçesinde yaşayan 55 yaşındaki Yasemin Temel Çiftçi, çabucak hemen iki yaşındayken çocuk felci geçirdi. Mahzuru sebebiyle yürüyemeyen Çiftçi, en büyük takviyesi Kore gazisi babası Süleyman Temel’den gördü. Süleyman Temel, yürüyemeyen kızını eğitiminden geri kalmaması için 12 yıl boyunca sırtında taşıdı. Temel ailesinin hayatı, bir lokal gazete tarafınca yapılan haberle değişti. Baba kızın ömür öyküsünü mevzu alan haber, Almanya’ya kadar ulaştı. Almanya’da yaşayan Türk hekim yapılan haberi okudu ve aileye yardım etmek istedi. Almanya’da nazaranv yapan Türk hekim yardımıyla ameliyat edilen Yasemin Çiftçi, bir sene süren tedavinin akabinde kendi ayaklarının üzerinde durabildi. Eğitimini de tamamlayan Çiftçi, özel bir şirkette insan kaynakları uzmanı olarak çalıştıktan daha sonra emekli oldu. Yasemin Çiftçi, 2 sene evvel yazdığı “Omuzlarda Yeşeren Umutlar” isimli kitabında, babasının fedakarlığını anlattı.
2 YAŞINDA ÇOCUK FELCİ GEÇİRDİ
İki yaşında çocuk felci geçirdiğini anlatan Yasemin Çiftçi, “Geçirdiğim çocuk felcinden dolayı birfazlaca kasvetler yaşadım, yaşamadım diyemem. Ama bir o kadar da şanslıydım ki eksiksiz bir babaya sahiptim. Babam daima kız çocuklarının erkek çocuklarından daha bedelli olduğunu söyler ve savunurdu. 12 yaşına kadar babamın omuzlarındaydım, ilkokulu o biçimde bitirdim. Mezun olduğumda babam yılın babası seçildi. Babam beni omuzlarına alıp okula kaydettirmeye götürdüğünde, okul müdürü hiçbir engelli çocuğun eğitim almasını sağlayacak bir ortamın olmadığı için beni okula almadı. Doğal ki babam pes etmedi. Ulusal Eğitim Bakanlığına müracaatta bulunarak okula kaydımı yaptırdı” dedi.
12 YAŞINDAYKEN HABERİ YAPILDI
Lokal bir gazetede çalışan muhabir Ahmet Serimer tarafınca haberinin yapıldığını ve o haberin Almanya’ya kadar ulaştığını belirten Çiftçi, şu sözleri kullandı:
“Haberimiz yapıldığında ben 12 yaşındaydım. O haberden daha sonra Türk bir tabip haberin yayınlandığı gazeteyi arayarak, ‘Ben bu kız çocuğuna nasıl ulaşabilirim? Yardımcı olmak istiyorum’ demiş. Hekim Kocaeli’ye geldi ve biz Ahmet ağabeyin vesilesiyle doktorla görüştük ve akabinde tedavi süreci başladı. 1 yıl süren güçlü tedavi sürecinden daha sonra ayağa kalktım, yürümeye başladım. Lise çağına geldiğimde ise ailevi sebeplerden dolayı eğitimime orta vermek zorunda kaldım. Eğitim yarım kalmasını istemediğim için ticaret lisesine yazıldım. Mezun olduktan daha sonra iş hayatına atıldım. Çalışırken Açıköğretim Fakültesini bitirdim”
BABAMIN YAPTIĞI FEDAKARLIKLARI ANLATIYOR
2 yıl evvel babasıyla kıssasını anlatan kitap yazmaya karar veren Çiftçi, “Yazı yazmayı seviyorum, sanırım bu istikametimi babamdan almışım, epey hoş şiir yazardı. Babam bilhassa ulusal bayramlara çağırılırdı, yüksek sesle şiir okurdu. Babamı kaybettikten daha sonra kitabı babamın anılarını yaşatmak için yazdım. Kitabım babamın yaptığı fedakarlıkları anlatıyor. Bütün kardeşlerimin bana fazlaca takviyesi oldu. Bana engelli olduğumu hissettirmediler. Hatta babam çalıştığı sıralar meskendeki kardeşler beni sırtlarına alıp okula gdolayıyorlardı. Bu durumdan da hiç bir vakit şikayetçi olmadılar. hiç bir vakit içime kapanık olmadım. Kendimi başka çocuklardan farklı görmedim. Okulda vücut eğitimi derslerine katılamıyordum. Vücut eğitimi dersinde katılan çocukları izlerdim. Okuma bayramlarında şiirler okudum. Pikniklere gittim, toplumsal etkinliklere katıldım” biçiminde konuştu.
KİTABIN GELİRİNİN BİR KISMI SMA’LI ÇOCUKLARA
“Omuzlarda Yeşeren Umutlar” isimli kitabında eğitimin de değerini anlattığını kaydeden Çiftçi, “Eğer babam Ulusal Eğitim Bakanlığına gidip, okula benim kaydımı yaptırmasaydı şuan bu durumda olmazdım. Zira ben eğitimimi tamamladım, özel bir şirkette insan kaynakları uzmanı olarak çalışıp emekli oldum. Kendi ekmeğimi kazandım ve kendi ayaklarım üzerinde durdum. Babamın omuzlarında okula gidip gelirken benim umutlarımda yeşermiş oldu. Pandemi periyodunda hepimiz konutlardayız. Toplumsal medyada gezinirken canlı yayınlara katıldım. Kitabımın gelirinin bir kısmını SMA hastası çocuklara gönderiyorum” kelamlarına ekledi.
KAYNAK: İHA
2 YAŞINDA ÇOCUK FELCİ GEÇİRDİ
İki yaşında çocuk felci geçirdiğini anlatan Yasemin Çiftçi, “Geçirdiğim çocuk felcinden dolayı birfazlaca kasvetler yaşadım, yaşamadım diyemem. Ama bir o kadar da şanslıydım ki eksiksiz bir babaya sahiptim. Babam daima kız çocuklarının erkek çocuklarından daha bedelli olduğunu söyler ve savunurdu. 12 yaşına kadar babamın omuzlarındaydım, ilkokulu o biçimde bitirdim. Mezun olduğumda babam yılın babası seçildi. Babam beni omuzlarına alıp okula kaydettirmeye götürdüğünde, okul müdürü hiçbir engelli çocuğun eğitim almasını sağlayacak bir ortamın olmadığı için beni okula almadı. Doğal ki babam pes etmedi. Ulusal Eğitim Bakanlığına müracaatta bulunarak okula kaydımı yaptırdı” dedi.
12 YAŞINDAYKEN HABERİ YAPILDI
Lokal bir gazetede çalışan muhabir Ahmet Serimer tarafınca haberinin yapıldığını ve o haberin Almanya’ya kadar ulaştığını belirten Çiftçi, şu sözleri kullandı:
“Haberimiz yapıldığında ben 12 yaşındaydım. O haberden daha sonra Türk bir tabip haberin yayınlandığı gazeteyi arayarak, ‘Ben bu kız çocuğuna nasıl ulaşabilirim? Yardımcı olmak istiyorum’ demiş. Hekim Kocaeli’ye geldi ve biz Ahmet ağabeyin vesilesiyle doktorla görüştük ve akabinde tedavi süreci başladı. 1 yıl süren güçlü tedavi sürecinden daha sonra ayağa kalktım, yürümeye başladım. Lise çağına geldiğimde ise ailevi sebeplerden dolayı eğitimime orta vermek zorunda kaldım. Eğitim yarım kalmasını istemediğim için ticaret lisesine yazıldım. Mezun olduktan daha sonra iş hayatına atıldım. Çalışırken Açıköğretim Fakültesini bitirdim”
BABAMIN YAPTIĞI FEDAKARLIKLARI ANLATIYOR
2 yıl evvel babasıyla kıssasını anlatan kitap yazmaya karar veren Çiftçi, “Yazı yazmayı seviyorum, sanırım bu istikametimi babamdan almışım, epey hoş şiir yazardı. Babam bilhassa ulusal bayramlara çağırılırdı, yüksek sesle şiir okurdu. Babamı kaybettikten daha sonra kitabı babamın anılarını yaşatmak için yazdım. Kitabım babamın yaptığı fedakarlıkları anlatıyor. Bütün kardeşlerimin bana fazlaca takviyesi oldu. Bana engelli olduğumu hissettirmediler. Hatta babam çalıştığı sıralar meskendeki kardeşler beni sırtlarına alıp okula gdolayıyorlardı. Bu durumdan da hiç bir vakit şikayetçi olmadılar. hiç bir vakit içime kapanık olmadım. Kendimi başka çocuklardan farklı görmedim. Okulda vücut eğitimi derslerine katılamıyordum. Vücut eğitimi dersinde katılan çocukları izlerdim. Okuma bayramlarında şiirler okudum. Pikniklere gittim, toplumsal etkinliklere katıldım” biçiminde konuştu.
KİTABIN GELİRİNİN BİR KISMI SMA’LI ÇOCUKLARA
“Omuzlarda Yeşeren Umutlar” isimli kitabında eğitimin de değerini anlattığını kaydeden Çiftçi, “Eğer babam Ulusal Eğitim Bakanlığına gidip, okula benim kaydımı yaptırmasaydı şuan bu durumda olmazdım. Zira ben eğitimimi tamamladım, özel bir şirkette insan kaynakları uzmanı olarak çalışıp emekli oldum. Kendi ekmeğimi kazandım ve kendi ayaklarım üzerinde durdum. Babamın omuzlarında okula gidip gelirken benim umutlarımda yeşermiş oldu. Pandemi periyodunda hepimiz konutlardayız. Toplumsal medyada gezinirken canlı yayınlara katıldım. Kitabımın gelirinin bir kısmını SMA hastası çocuklara gönderiyorum” kelamlarına ekledi.
KAYNAK: İHA