erkan_623
New member
Ukrayna’nın Harkov kentindeki Politeknik Üniversitesi’nde psikoloji kısmı 2. sınıf öğrencisi Merve Buse Develi (23) Türkiye’nin teşebbüsleriyle yurda döndü. Harkov’da 6 gün evvel bir televizyon kanalıyla yaptığı canlı temasta bombanın yakınına düşmesiyle gündeme gelen ve yardım davetinde bulunan Develi, ülkesinin teşebbüsleriyle 5 günlük güçlü bir seyahate çıktı. birinci vakit içinderda 27 saatlik tren seyahati yapan Develi, ondan sonrasında Romanya’ya geçti, oradan da otobüsle İstanbul’a ulaştı. Buse Develi, yanında üç Türkmenistanlı öğrenci arkadaşını da getirdi. Develi, öğlen saatlerinde uçakla Antalya Havalimanı’na iniş yaptı. Şiddetli bir seyahatin akabinde memleketine ulaşan Merve’yi babası Mustafa Develi karşıladı. Baba kız iç çizgiler çıkışında uzun mühlet birbirlerine sarıldı ve hasret giderdi. Merve Develi ve yanındaki 3 arkadaşı Korkuteli ilçesindeki baba konutuna geldi. Develi’nin ailesiyle buluşmasında duygusal anlar yaşandı.
ANniçin KIZINA GÖZYAŞLARI
Anne Fatma Develi kızına sarılarak, “Annem, kuzum, bir adedim, annem ben öldüm. Canım annem ben senin kokularını duyamayacağım diye fazlaca korktum. Annem ben sana kavuşamayacağım diye fazlaca korktum” diyerek gözyaşları döktü. Aile büyükleri tarafınca karşılanan Merve Buse Develi, sonrasındasında konutuna geçti ve akrabalarıyla sohbet etti. Develi, kısa bir süre televizyondan Ukrayna’daki gelişmeleri takip etti.
UÇAK SESİ DUYDUĞUM AN KORKUYORUM
Merve Buse Develi, yaklaşık bir haftadır yolda olduğunu ve kuvvetli bir müddetcin akabinde memleketi Antalya’ya gelebildiğini söylemiş oldu. Sadece 27 saat tren seyahati yaptıklarını lisana getiren Develi, “Hiç durmadığımız için rastgele bir yiyecek içecek de bulamadık. Gece trenimize taciz ateşleri yapıldı, trenin ortasında saklanmak zorunda kaldık. sıradan zorluydu. Romanya’ya girdikten daha sonra içimiz rahatladı. Şu an bile uçak sesi duyduğum vakit korkuyorum. tekrar dönüp bakıyorum, bir şey mi oluyor diye. Bizim için fazlaca zordu. Şu an okuduğumuz okul, yürüdüğümüz yollar mahvoldu” diye konuştu.
ÜMİTSİZLİĞE KAPILMAYA BAŞLAMIŞTIK
Ayrılırken epeyce yakınlarında bomba seslerini duymaya başladıklarını ve kimi yerlerde patlamaları gördüklerini anlatan Develi, “Artık geride bir şey kalmadı. Okullarımız yok oldu. Tahliye süreçlerinin başında umudumuz vardı. Sesimizi duyurmak için epeyce çabalamıştık lakin bir süre daha sonra bombardıman ve silah sesleri durum kötüleşmeye başlayınca, biz ümitsizliğe kapılmaya başladık. Sanki sıra artık mi bize gelecek diye. bir süre daha sonra ailemizle bağlantımız kopmaya başladı. bu biçimde daha da makus olmaya başladık. Bize ailemiz dayanak oluyordu. Tahliye haberinin geldiği gün bir haberi bilmiyorduk. Biz kendi imkanlarımızla yola çıkmıştık, yolda öğrendik. Tahliye noktasına gidebilmek için bile 2.5 kilometre yürürdük o trene yetişebilmek için. O yürümek bile bizim telaşımızı kanıtlayabiliyor. Ya yetişemeseydik, ya tekrar tren şayet olmazsa diye” dedi.
ANNEME SARILINCA DAHA YETERLİ OLDUM
Süreç kuvvetli bulunmasına karşın ailesine kavuştuğu için memnun olduğunu lisana getiren Merve Buse Develi, “Orada yaşananları görmek, ailemi tekrar bakılırsameme hissi hayli berbattı. Ukrayna hudutlarından çıktığım an rahat olduğumuzu hissettim. Kurtuldum demiştim. Annemle sarılınca daha uygun oldum” sözlerini kullandı. Baba Mustafa Develi, 45 gün daha sonra kızını birinci gez gördüğünü belirterek, “Zor bir periyottu. Tüm yetkililere teşekkür ediyoruz devlet büyüklerimize. Son iki gün ümidimizi kesmiştik. Tahminen son konuşmamız tahminen son görüşümüz diyorduk. Şu an anlatılmaz bir his ortasındayım. Evladıma kavuştum. Tek temennimiz tüm çocukların ailesine kavuşması. Anlatamıyorum yaşadıklarımı” dedi.
SEVİNÇ GÖZYAŞLARI DÖKÜYORUM
Anne Fatma Develi de epeyce berbat günler geçirdiğini ve yaşadıklarını anlatmakta zorluk çekeceğini söz ederek, “Yavruma kavuşamayacağım diye, kokusunu içime çekemeyeceğim diye fazlaca korktuk. Televizyonun başından kalkmadım. Daima dua ettik. her insanın yardımlarıyla kızım meskenine geldi. Oradan çıktığını duyduğum an epey keyifli oldum. Artık kızıma kavuştum sevinç gözyaşları döküyorum. Evvelki gözyaşlarım ıstırap içindi bu sevinç için. 3 Türkmenistanlı çocuğumuza gücümüz yetti. Onları da getirdik. Keşke daha fazlasını getirebilseydik. Kızımın sevdiği yemekleri de yaptım” dedi.
SAVAŞ BÖLGESİNDEN KURTULDUK
Mansudov İsaberdi ise, Ukrayna’da kentlerin bombalanmaya başladığını söz ederek, “Biz de oradan çıkmak zorunda kaldık. Okulumuz yarım kaldı. Türkiye’ye geldik, arkadaşlarımızla. Savaş bölgesinden kurtulduk Allah’a şükür” dedi. Kendilerine kucak açan Develi ailesine teşekkür eden Orazberdiyew İlyasberdi de, “Oradan çıkmamıza yardımcı olanlara da epeyce teşekkür ederiz. Orada hayat hayli sıkıntı oldu. Geride beşerler kaldı. Tahliye falan da yoktu. Yalnızca metro istasyonlarında kalan beşerler var. Orada kalacak bir yer kalmadı, her yere girdiler” diye konuştu. Develi ailesi 3 Türkmen öğrenciye de bir daire kiralayarak onların barınma ve besin muhtaçlıklarını karşıladı.
KAYNAK: İHA
ANniçin KIZINA GÖZYAŞLARI
Anne Fatma Develi kızına sarılarak, “Annem, kuzum, bir adedim, annem ben öldüm. Canım annem ben senin kokularını duyamayacağım diye fazlaca korktum. Annem ben sana kavuşamayacağım diye fazlaca korktum” diyerek gözyaşları döktü. Aile büyükleri tarafınca karşılanan Merve Buse Develi, sonrasındasında konutuna geçti ve akrabalarıyla sohbet etti. Develi, kısa bir süre televizyondan Ukrayna’daki gelişmeleri takip etti.
UÇAK SESİ DUYDUĞUM AN KORKUYORUM
Merve Buse Develi, yaklaşık bir haftadır yolda olduğunu ve kuvvetli bir müddetcin akabinde memleketi Antalya’ya gelebildiğini söylemiş oldu. Sadece 27 saat tren seyahati yaptıklarını lisana getiren Develi, “Hiç durmadığımız için rastgele bir yiyecek içecek de bulamadık. Gece trenimize taciz ateşleri yapıldı, trenin ortasında saklanmak zorunda kaldık. sıradan zorluydu. Romanya’ya girdikten daha sonra içimiz rahatladı. Şu an bile uçak sesi duyduğum vakit korkuyorum. tekrar dönüp bakıyorum, bir şey mi oluyor diye. Bizim için fazlaca zordu. Şu an okuduğumuz okul, yürüdüğümüz yollar mahvoldu” diye konuştu.
ÜMİTSİZLİĞE KAPILMAYA BAŞLAMIŞTIK
Ayrılırken epeyce yakınlarında bomba seslerini duymaya başladıklarını ve kimi yerlerde patlamaları gördüklerini anlatan Develi, “Artık geride bir şey kalmadı. Okullarımız yok oldu. Tahliye süreçlerinin başında umudumuz vardı. Sesimizi duyurmak için epeyce çabalamıştık lakin bir süre daha sonra bombardıman ve silah sesleri durum kötüleşmeye başlayınca, biz ümitsizliğe kapılmaya başladık. Sanki sıra artık mi bize gelecek diye. bir süre daha sonra ailemizle bağlantımız kopmaya başladı. bu biçimde daha da makus olmaya başladık. Bize ailemiz dayanak oluyordu. Tahliye haberinin geldiği gün bir haberi bilmiyorduk. Biz kendi imkanlarımızla yola çıkmıştık, yolda öğrendik. Tahliye noktasına gidebilmek için bile 2.5 kilometre yürürdük o trene yetişebilmek için. O yürümek bile bizim telaşımızı kanıtlayabiliyor. Ya yetişemeseydik, ya tekrar tren şayet olmazsa diye” dedi.
ANNEME SARILINCA DAHA YETERLİ OLDUM
Süreç kuvvetli bulunmasına karşın ailesine kavuştuğu için memnun olduğunu lisana getiren Merve Buse Develi, “Orada yaşananları görmek, ailemi tekrar bakılırsameme hissi hayli berbattı. Ukrayna hudutlarından çıktığım an rahat olduğumuzu hissettim. Kurtuldum demiştim. Annemle sarılınca daha uygun oldum” sözlerini kullandı. Baba Mustafa Develi, 45 gün daha sonra kızını birinci gez gördüğünü belirterek, “Zor bir periyottu. Tüm yetkililere teşekkür ediyoruz devlet büyüklerimize. Son iki gün ümidimizi kesmiştik. Tahminen son konuşmamız tahminen son görüşümüz diyorduk. Şu an anlatılmaz bir his ortasındayım. Evladıma kavuştum. Tek temennimiz tüm çocukların ailesine kavuşması. Anlatamıyorum yaşadıklarımı” dedi.
SEVİNÇ GÖZYAŞLARI DÖKÜYORUM
Anne Fatma Develi de epeyce berbat günler geçirdiğini ve yaşadıklarını anlatmakta zorluk çekeceğini söz ederek, “Yavruma kavuşamayacağım diye, kokusunu içime çekemeyeceğim diye fazlaca korktuk. Televizyonun başından kalkmadım. Daima dua ettik. her insanın yardımlarıyla kızım meskenine geldi. Oradan çıktığını duyduğum an epey keyifli oldum. Artık kızıma kavuştum sevinç gözyaşları döküyorum. Evvelki gözyaşlarım ıstırap içindi bu sevinç için. 3 Türkmenistanlı çocuğumuza gücümüz yetti. Onları da getirdik. Keşke daha fazlasını getirebilseydik. Kızımın sevdiği yemekleri de yaptım” dedi.
SAVAŞ BÖLGESİNDEN KURTULDUK
Mansudov İsaberdi ise, Ukrayna’da kentlerin bombalanmaya başladığını söz ederek, “Biz de oradan çıkmak zorunda kaldık. Okulumuz yarım kaldı. Türkiye’ye geldik, arkadaşlarımızla. Savaş bölgesinden kurtulduk Allah’a şükür” dedi. Kendilerine kucak açan Develi ailesine teşekkür eden Orazberdiyew İlyasberdi de, “Oradan çıkmamıza yardımcı olanlara da epeyce teşekkür ederiz. Orada hayat hayli sıkıntı oldu. Geride beşerler kaldı. Tahliye falan da yoktu. Yalnızca metro istasyonlarında kalan beşerler var. Orada kalacak bir yer kalmadı, her yere girdiler” diye konuştu. Develi ailesi 3 Türkmen öğrenciye de bir daire kiralayarak onların barınma ve besin muhtaçlıklarını karşıladı.
KAYNAK: İHA