Çocukluğu, özel hayatı, ailesi ve başarılı mesleği ile ilgili samimi açıklamalarda bulunun oyuncu Uğur Aslan, hakkında bilinmeyenleri de birinci sefer Magazin D’ye anlattı…
İşte o samimi röportaj;
Bir kesim sizin müzik dediğinizi biliyordu bir kesim bilmiyordu. Oyuncu kimliğinizle tanınıyordunuz, bir başka kesim ise müzikçi kimliğinizle tanıyordu. ömrünüzde bir anda farklı şeyler oldu değil mi?
Tuhaf aslında lakin ömrümde olan bu değişikliğe popülerite diyelim. Fakat ben her zamanki üzere hayatıma devam ediyorum. Ben bu süreci yalnızca fark eden insanların sayısı arttı diye tanım ediyorum. Bu tabi fazlaca keyifli bir şey fakat, biraz da kendinize çeki nizam vermeniz gerektiği üzere tuhaf bir sorumluluk şuuru de yüklüyor beşere… Eşimden, dostumdan duyduğum ‘Annem seni epey seviyor, Kardeşim sana fazlaca bayılıyor’’ durumu, bende “umarım insanları hayal kırıklığına uğratmam” halini yüklüyor.
Pekala bu Hatay’da ki Uğur?
Hatay’daki Uğur epey fazla gerçek…
Biraz öykünüzü sizden dinleyebilir miyiz?
Hatay benim bütün gerçeğim. Yani şu an görüyor olduğunuz her şeyin toplamını ben Hatay’a borçluyum. İnanılmaz bir çeşitliliğin ortasında hayli hoş bir ovada epey hoş bir kahyanın çocuğu olarak yetiştim. Kusursuz bir babam olağanüstü bir annem benden büyük sekiz adet abim ve ablam var. Daima cıvıl cıvıl bir ömrün ortasındaydım. bu biçimde bir adam olmamın en büyük sebeplerinden bir tanesi de Hatay’lı bir köy çocuğu olarak doğmak, daha sonrasında kente gelip üniversite okumak, üniversiteden ayrılıp daha büyük bir metropol kentte bir sanayinin içerisine girmek diyebilirim. Yani ömrün her kademesinden getirdiğim her şeyi heybeme koyarak var olduğum için bu insanlara gerçek geliyor.
Pekala 7 yaşından 15 yaşına kadar tek başına bir uğraş vermişsiniz….
Yatılı okul yılları enteresandı. Bir hasretlik faturası kestik anneyle babaya. Benim açımdan zordu artık kendi çocuklarıma bakıyorum örneğin, 7 yaşında iken babam beni nasıl verebildi diye düşünüyorum. Babam o imkânsızlığın içerisinde benim okumamı epeyce istedi ve bunun tek yolu da ne yazık ki o yatılı okuldan geçiyordu. Zira her gün gdolayıp getirme lüksü yoktu. Traktör haricinde bir vasıta da yoktu, yağmur yağdığında ovayı su basıyor ulaşım imkânı kısıtlı oluyordu. Hal bu biçimde olunca hasret faturasını kesmek zorunda kaldık. Devir periyot hayli kızmıştım, bir kez ağzımdan kaçırdım, lise birinci snıfta galiba… Babama ve anneme “8 yıl beni nasıl bıraktınız” dedim. Babamın yüzünün nasıl düştüğünü gördüm ve o an dilim kopsaydı keşke dedim. Çok pişman olduğum bir andır.
Afara’yı izleyen her insanın dediği bir şey var. Sizin babanızla bir öykünüz var sizde bu biçimde baba deyince bir duruyorsunuz…
Onun tabanında yatan his hasretlik, yarası var biraz içimde. Zira babam epey kolay vazgeçilir bir adam değildi. Daima onun yanında olmak istersiniz daima onunla vakit geçirmek istersiniz. Babam merhum olduğunda ben babamın ne kadar büyük bir insan olduğunu anladım. Reyhanlı diye bir ilçede yaşıyorlardı o periyot; yani orada bir cenaze merasimine gelecek insan sayısı aşikardır. Bir kahya olarak ömrünü tamamlamış bir insanın taziyesine binlerce insanın geleceği hiç aklımın ucundan geçmezdi.
Keşke daha epeyce vakit geçirseydim söylemiş olduğiniz oluyor mu?
Yatılı okul daha sonrası lise senelerımda daima onlarlaydım. Çiftlikte çalışıyordu babam, kahyalık yapıyordu, fırsat çok çiftliğe gidiyordum bir de kentte bir konut tutmuşlardı. Ben orada kalıyordum onlar çiftlikten kimi vakit oraya geliyorlardı. hayatın zorunlulukların kaynaklı farklı kaldık. Aslında annemle babamla ilgili ne kadar fazlaca şey ıskaladığım aklıma gelir. Annem o kadar değil de bilhassa babam…
Şu an herkes sizi alkışlıyor, annem ve babam da görseydi diyor musunuz?
Afara’da anlatıyorum işte onu. O denli epey isterdim ki sahiden görsünler. Bir gün Ankara’ya babamın tedavisi için geldiler. Bizim de bekar bir meskenimiz var o bekar konutumda konuk ettim onları. Bir baktım annecim bu biçimde meskenin ortasında dolaşıyor baktım çamaşır makinasına gitti dokundu “Sen mi aldın?’’ dedi, ‘ben aldım anne’’ dedim. Buzdolabına baktı ‘’sen mi aldın?’’ dedi. ‘’Ben aldım.’’ dedim. Gözleri dolu dolu ‘’gurur duyuyorum seninle’’ dedi. Babacığım epeyce sıkıntı uyuyordu son periyotlarında kalp büyümesine yönelik şikayetleri vardı. Bir çekyatımız vardı, yattı bu biçimde ‘’Peh peh dedi ne çekyatmış, burada ne yatılır’’ dedi ve epey hoş bir uyku çekmişti o çekyatta onu hiç unutmuyorum.
Fakat size hoş dualar etmiş babanız…
O denli. Afara’sıydım ben onun. Ovada üç hasat pamuk çıkar, son çıkan kısma Afara derler.. Çok severlerdi beni ben de onları epeyce severdim. Ailenin en küçüğü olmamdan kaynaklıydı. bu biçimde yanında biraz imtiyazlıydım. Çok hoştu bağlantımız.
Afara aslına benim mahremimi anlattığım öyküdür. Çocukluğum, annem, babam, yokluğum, varlığım ne ise onu koyuyorum
Yokluk diyorsunuz ya son periyotta epeyce istediğiniz bir şey oldu mu? niye bizim yok söylemiş olduğiniz?
Hiç o denli bir his olmadı. İnsanın eşyaya olan tutkusu mahrumluk hissinden kaynaklanıyor, bizim o denli bir mahrumluk hissimiz yoktu. Çok sevdiğim, varlıklı bir arkadaşım var. İsmi Oğuz.. Bir tatilimizde bana dedi ki ‘’senin çocukken favori çizgi sinema hangisiydi.’ Ona ‘’ben televizyonu 15 yaşında gördüm’’ dedim. Zira dedim ya mahrum değildik. Sahiden öyle… Bir muhtaçlık ya da eksikliği bastırmak için bir şeye duyulan iştah hiç o denli bir şeyimiz olmadı. Fakat en hayli otomobile heveslendirdim.
Pekala sesinizi nasıl keşfettiniz? Kim keşfetti? Nasıl oldu?
Çok enteresan bir hikaye…Ben aslında Ankara’ya birinci gittiğimde stenograflık yapan bir işverenim vardı ve on parmak klavye bilen eleman aranıyor dedi. Ben de Ticaret Lisesi mezunu olduğumdan dolayı on parmak yazabiliyordum. daha sonrasında Hatay’dan Ahmet diye bir arkadaşım vardı.Onunla bir öğle yemek yedik. Bana dedi ki; “Senin epeyce âlâ sesin var, küçük bir kümemiz var orada söyleyelim.”dedi. Ben başlarda koltuk davulu çalıyordum bir süre daha sonra dedim ki buraya renk olarak bir tane yan flüt koyalım. daha sonra flüt öğrendim sahnede çalmaya başladım. daha sonra Küme Çukurova diye öteki bir kümemiz oldu. O devir ben öbür bir karar aldım ve dedim ki diğer müzikler söylemek istiyorum. Anadolu Rock performans yapmaya başladık ve bir anda bizim küme hayli tanınan oldu. Benim hayatımda şarkıcılık tarafım olmasaydı oyunculuk tarafıyla ilgili eğitimim önemli biçimde meşakkate girebilirdi. Zira okul maddi açıdan bir külfetti.
Gümüş dizisi devrini nasıldı? Çok farklısınız o dönem…
Eşim İstanbul’a geldi ve Gümüş dizisini sattı. Ben de o devir askere gittim döndüm ve Gümüş’ün audition girdim ve birinci işim oldu. Evet hayli kiloluydum o periyot ve radikal kararlar aldım. Boğazıma epey düşkün bir adamdım, kendimi disipline etmem lazımdı. daha sonradan lakabı Albay olan bir adama dönüştüm Sabah sporlarını yapan beslenmesine dikkat eden… Bir de eşim saç ektirmen lazım dedi ve onu da yaptım.
Pekala daha sonra o seyahat başladı, diziler… Biroldukca dizilerde oynadınız daha sonra Yargı ve bir de Afara…
Afara daha başka, geçmiş uzun bir öykü, ben yıllardır yapmak istiyordum.7-8 yıllık bir geçmişi var. Çok istek ediyordum sahnede müzik söyleyip bir kıssa anlatmayı…. Afara’yı, Ankara’da bir arkadaşımın yerinde prova ediyordum. Ortada ne Yargı ne de Eren karakteri var. bir süre daha sonra Yargı sürecim başladı, dizi yayına girdi. Lakin evvel Eren’i daha sonra Eren’in sahneye koyduğu şeyi sevdiler. daha sonra bir gün Yargı’nın yemeğindeyken Kanal D Dramalardan Sorumlu Genel Müdür Yardımcısı Lale Eren bana “Seni Müzikler Bizi Söyler’e çıkarmalıyız, epeyce hoş sesin var, seni konuk edelim.” dedi. Tabi bunların hepsi Yargı’daki Eren’den mütevellit oluyor. Sahneye çıktım orada dünyam bir anda değişti.
“Şarkılar Bizi Söyler’e katıldım ve popülaritem arttı” demiştiniz..
Tabi canım. Hakkını teslim etmem lazım. Popülarite artmasından fazla izleyicilerimin bir tarafımı daha keşfetmeleri enteresan oldu. Orada da o içtenliği sevmişler o türkü de yaptığım esprili durumu hayli sevmişler. Tabi Müzikler Bizi Söyler yabana atılır bir program değil.. Türkiye’nin üç tane duayenin sunduğu ve bir sürü değerli bedelli sanatkarların konuk olduğu ve izleyicinin de ilgisinin olduğu bir program. Aslında ben programın kaymağından faydalandım biraz.
Pekala Eren’e gelelim. Şahit Eren.
Ya Mehmet (Mehmet Yılmaz Ak) iş açtı başıma benim.
Çok düzgün ancak olağanüstü paslaşma var aranızda…
Evet epey mayamız tutuyor Mehmet’le. Bütün rol arkadaşlarımla öyleyiz lakin onunla epey sık sahnemiz var, bir de birbirimizle olan o dalaşmamızı hayli seviyor izleyici. Eren epeyce hoş bir adam, hayli seviyorum Eren’i.
‘Allah aşkına nasıl oluyor da Eren Niyazi’yi fark etmiyor?” diyorlar…
Siz biliyorsunuz fakat biz bilmiyoruz Niyazi olduğunu..
Ceylin’le Ilgaz ne olur?
Hoş olur onlar. O denli Edi ile Büdü üzere geziyorlar, bende bayılıyorum izlemeye onları.
Sen de şahitsin aslına bakarsanız.
Her türlü şahidim. Olağanda de epeyce seviyorum onları.
Son olarak buradan neler söylemek istersiniz..
Canınızı hiç bir şeye sıkmayın. Hayat her şeye karşın yaşamaya bedel, kendiniz olun kâfi. hiç bir şey için zorlamayın hiçbirimiz hayattan daha büyük değiliz. Bir de ne olur birbirinize hatır sormaktan çekinmeyin gözünüzü seveyim.
İşte o samimi röportaj;
Bir kesim sizin müzik dediğinizi biliyordu bir kesim bilmiyordu. Oyuncu kimliğinizle tanınıyordunuz, bir başka kesim ise müzikçi kimliğinizle tanıyordu. ömrünüzde bir anda farklı şeyler oldu değil mi?
Tuhaf aslında lakin ömrümde olan bu değişikliğe popülerite diyelim. Fakat ben her zamanki üzere hayatıma devam ediyorum. Ben bu süreci yalnızca fark eden insanların sayısı arttı diye tanım ediyorum. Bu tabi fazlaca keyifli bir şey fakat, biraz da kendinize çeki nizam vermeniz gerektiği üzere tuhaf bir sorumluluk şuuru de yüklüyor beşere… Eşimden, dostumdan duyduğum ‘Annem seni epey seviyor, Kardeşim sana fazlaca bayılıyor’’ durumu, bende “umarım insanları hayal kırıklığına uğratmam” halini yüklüyor.
Pekala bu Hatay’da ki Uğur?
Hatay’daki Uğur epey fazla gerçek…
Biraz öykünüzü sizden dinleyebilir miyiz?
Hatay benim bütün gerçeğim. Yani şu an görüyor olduğunuz her şeyin toplamını ben Hatay’a borçluyum. İnanılmaz bir çeşitliliğin ortasında hayli hoş bir ovada epey hoş bir kahyanın çocuğu olarak yetiştim. Kusursuz bir babam olağanüstü bir annem benden büyük sekiz adet abim ve ablam var. Daima cıvıl cıvıl bir ömrün ortasındaydım. bu biçimde bir adam olmamın en büyük sebeplerinden bir tanesi de Hatay’lı bir köy çocuğu olarak doğmak, daha sonrasında kente gelip üniversite okumak, üniversiteden ayrılıp daha büyük bir metropol kentte bir sanayinin içerisine girmek diyebilirim. Yani ömrün her kademesinden getirdiğim her şeyi heybeme koyarak var olduğum için bu insanlara gerçek geliyor.
Pekala 7 yaşından 15 yaşına kadar tek başına bir uğraş vermişsiniz….
Yatılı okul yılları enteresandı. Bir hasretlik faturası kestik anneyle babaya. Benim açımdan zordu artık kendi çocuklarıma bakıyorum örneğin, 7 yaşında iken babam beni nasıl verebildi diye düşünüyorum. Babam o imkânsızlığın içerisinde benim okumamı epeyce istedi ve bunun tek yolu da ne yazık ki o yatılı okuldan geçiyordu. Zira her gün gdolayıp getirme lüksü yoktu. Traktör haricinde bir vasıta da yoktu, yağmur yağdığında ovayı su basıyor ulaşım imkânı kısıtlı oluyordu. Hal bu biçimde olunca hasret faturasını kesmek zorunda kaldık. Devir periyot hayli kızmıştım, bir kez ağzımdan kaçırdım, lise birinci snıfta galiba… Babama ve anneme “8 yıl beni nasıl bıraktınız” dedim. Babamın yüzünün nasıl düştüğünü gördüm ve o an dilim kopsaydı keşke dedim. Çok pişman olduğum bir andır.
Afara’yı izleyen her insanın dediği bir şey var. Sizin babanızla bir öykünüz var sizde bu biçimde baba deyince bir duruyorsunuz…
Onun tabanında yatan his hasretlik, yarası var biraz içimde. Zira babam epey kolay vazgeçilir bir adam değildi. Daima onun yanında olmak istersiniz daima onunla vakit geçirmek istersiniz. Babam merhum olduğunda ben babamın ne kadar büyük bir insan olduğunu anladım. Reyhanlı diye bir ilçede yaşıyorlardı o periyot; yani orada bir cenaze merasimine gelecek insan sayısı aşikardır. Bir kahya olarak ömrünü tamamlamış bir insanın taziyesine binlerce insanın geleceği hiç aklımın ucundan geçmezdi.
Keşke daha epeyce vakit geçirseydim söylemiş olduğiniz oluyor mu?
Yatılı okul daha sonrası lise senelerımda daima onlarlaydım. Çiftlikte çalışıyordu babam, kahyalık yapıyordu, fırsat çok çiftliğe gidiyordum bir de kentte bir konut tutmuşlardı. Ben orada kalıyordum onlar çiftlikten kimi vakit oraya geliyorlardı. hayatın zorunlulukların kaynaklı farklı kaldık. Aslında annemle babamla ilgili ne kadar fazlaca şey ıskaladığım aklıma gelir. Annem o kadar değil de bilhassa babam…
Şu an herkes sizi alkışlıyor, annem ve babam da görseydi diyor musunuz?
Afara’da anlatıyorum işte onu. O denli epey isterdim ki sahiden görsünler. Bir gün Ankara’ya babamın tedavisi için geldiler. Bizim de bekar bir meskenimiz var o bekar konutumda konuk ettim onları. Bir baktım annecim bu biçimde meskenin ortasında dolaşıyor baktım çamaşır makinasına gitti dokundu “Sen mi aldın?’’ dedi, ‘ben aldım anne’’ dedim. Buzdolabına baktı ‘’sen mi aldın?’’ dedi. ‘’Ben aldım.’’ dedim. Gözleri dolu dolu ‘’gurur duyuyorum seninle’’ dedi. Babacığım epeyce sıkıntı uyuyordu son periyotlarında kalp büyümesine yönelik şikayetleri vardı. Bir çekyatımız vardı, yattı bu biçimde ‘’Peh peh dedi ne çekyatmış, burada ne yatılır’’ dedi ve epey hoş bir uyku çekmişti o çekyatta onu hiç unutmuyorum.
Fakat size hoş dualar etmiş babanız…
O denli. Afara’sıydım ben onun. Ovada üç hasat pamuk çıkar, son çıkan kısma Afara derler.. Çok severlerdi beni ben de onları epeyce severdim. Ailenin en küçüğü olmamdan kaynaklıydı. bu biçimde yanında biraz imtiyazlıydım. Çok hoştu bağlantımız.
Afara aslına benim mahremimi anlattığım öyküdür. Çocukluğum, annem, babam, yokluğum, varlığım ne ise onu koyuyorum
Yokluk diyorsunuz ya son periyotta epeyce istediğiniz bir şey oldu mu? niye bizim yok söylemiş olduğiniz?
Hiç o denli bir his olmadı. İnsanın eşyaya olan tutkusu mahrumluk hissinden kaynaklanıyor, bizim o denli bir mahrumluk hissimiz yoktu. Çok sevdiğim, varlıklı bir arkadaşım var. İsmi Oğuz.. Bir tatilimizde bana dedi ki ‘’senin çocukken favori çizgi sinema hangisiydi.’ Ona ‘’ben televizyonu 15 yaşında gördüm’’ dedim. Zira dedim ya mahrum değildik. Sahiden öyle… Bir muhtaçlık ya da eksikliği bastırmak için bir şeye duyulan iştah hiç o denli bir şeyimiz olmadı. Fakat en hayli otomobile heveslendirdim.
Pekala sesinizi nasıl keşfettiniz? Kim keşfetti? Nasıl oldu?
Çok enteresan bir hikaye…Ben aslında Ankara’ya birinci gittiğimde stenograflık yapan bir işverenim vardı ve on parmak klavye bilen eleman aranıyor dedi. Ben de Ticaret Lisesi mezunu olduğumdan dolayı on parmak yazabiliyordum. daha sonrasında Hatay’dan Ahmet diye bir arkadaşım vardı.Onunla bir öğle yemek yedik. Bana dedi ki; “Senin epeyce âlâ sesin var, küçük bir kümemiz var orada söyleyelim.”dedi. Ben başlarda koltuk davulu çalıyordum bir süre daha sonra dedim ki buraya renk olarak bir tane yan flüt koyalım. daha sonra flüt öğrendim sahnede çalmaya başladım. daha sonra Küme Çukurova diye öteki bir kümemiz oldu. O devir ben öbür bir karar aldım ve dedim ki diğer müzikler söylemek istiyorum. Anadolu Rock performans yapmaya başladık ve bir anda bizim küme hayli tanınan oldu. Benim hayatımda şarkıcılık tarafım olmasaydı oyunculuk tarafıyla ilgili eğitimim önemli biçimde meşakkate girebilirdi. Zira okul maddi açıdan bir külfetti.
Gümüş dizisi devrini nasıldı? Çok farklısınız o dönem…
Eşim İstanbul’a geldi ve Gümüş dizisini sattı. Ben de o devir askere gittim döndüm ve Gümüş’ün audition girdim ve birinci işim oldu. Evet hayli kiloluydum o periyot ve radikal kararlar aldım. Boğazıma epey düşkün bir adamdım, kendimi disipline etmem lazımdı. daha sonradan lakabı Albay olan bir adama dönüştüm Sabah sporlarını yapan beslenmesine dikkat eden… Bir de eşim saç ektirmen lazım dedi ve onu da yaptım.
Pekala daha sonra o seyahat başladı, diziler… Biroldukca dizilerde oynadınız daha sonra Yargı ve bir de Afara…
Afara daha başka, geçmiş uzun bir öykü, ben yıllardır yapmak istiyordum.7-8 yıllık bir geçmişi var. Çok istek ediyordum sahnede müzik söyleyip bir kıssa anlatmayı…. Afara’yı, Ankara’da bir arkadaşımın yerinde prova ediyordum. Ortada ne Yargı ne de Eren karakteri var. bir süre daha sonra Yargı sürecim başladı, dizi yayına girdi. Lakin evvel Eren’i daha sonra Eren’in sahneye koyduğu şeyi sevdiler. daha sonra bir gün Yargı’nın yemeğindeyken Kanal D Dramalardan Sorumlu Genel Müdür Yardımcısı Lale Eren bana “Seni Müzikler Bizi Söyler’e çıkarmalıyız, epeyce hoş sesin var, seni konuk edelim.” dedi. Tabi bunların hepsi Yargı’daki Eren’den mütevellit oluyor. Sahneye çıktım orada dünyam bir anda değişti.
“Şarkılar Bizi Söyler’e katıldım ve popülaritem arttı” demiştiniz..
Tabi canım. Hakkını teslim etmem lazım. Popülarite artmasından fazla izleyicilerimin bir tarafımı daha keşfetmeleri enteresan oldu. Orada da o içtenliği sevmişler o türkü de yaptığım esprili durumu hayli sevmişler. Tabi Müzikler Bizi Söyler yabana atılır bir program değil.. Türkiye’nin üç tane duayenin sunduğu ve bir sürü değerli bedelli sanatkarların konuk olduğu ve izleyicinin de ilgisinin olduğu bir program. Aslında ben programın kaymağından faydalandım biraz.
Pekala Eren’e gelelim. Şahit Eren.
Ya Mehmet (Mehmet Yılmaz Ak) iş açtı başıma benim.
Çok düzgün ancak olağanüstü paslaşma var aranızda…
Evet epey mayamız tutuyor Mehmet’le. Bütün rol arkadaşlarımla öyleyiz lakin onunla epey sık sahnemiz var, bir de birbirimizle olan o dalaşmamızı hayli seviyor izleyici. Eren epeyce hoş bir adam, hayli seviyorum Eren’i.
‘Allah aşkına nasıl oluyor da Eren Niyazi’yi fark etmiyor?” diyorlar…
Siz biliyorsunuz fakat biz bilmiyoruz Niyazi olduğunu..
Ceylin’le Ilgaz ne olur?
Hoş olur onlar. O denli Edi ile Büdü üzere geziyorlar, bende bayılıyorum izlemeye onları.
Sen de şahitsin aslına bakarsanız.
Her türlü şahidim. Olağanda de epeyce seviyorum onları.
Son olarak buradan neler söylemek istersiniz..
Canınızı hiç bir şeye sıkmayın. Hayat her şeye karşın yaşamaya bedel, kendiniz olun kâfi. hiç bir şey için zorlamayın hiçbirimiz hayattan daha büyük değiliz. Bir de ne olur birbirinize hatır sormaktan çekinmeyin gözünüzü seveyim.