erkan_623
New member
Osmanlı İmparatorluğu’nun başşehri Dersaadet’te (İstanbul) dünyaya gelen Necip Fazıl Kısakürek, 78 yıllık ömrüne onlarca şiir ve bin mana yüklü özdeyişler sığdırdı. Heybeliada’da birinci yapıtlarını kaleme aldığında “Şair” mahlasıyla tanınan Kısakürek, vakit içerisinde Türk-İslam kanısını benimsemiş kitleler tarafından “Üstat” olarak anıldı. 1942 yılındaki Sultanahmet Hapishanesi’nde geçirdiği kuvvetli süreçten daha sonra kendisini topluma adadı ve “Büyük Doğu” uğraşını başlattı. Büyük Doğu için canhıraş çabalarken, devir hükümetleri tarafından sık sık mahpusa atıldı. O, çağdaşı Nazım Hikmet Ran üzere Rusya’ya kaçmaktansa; Erenköy’deki konutunda vefat ederken arkasında sürece konulmamış 1,5 yıllık mahpus cezası bıraktı. Periyot hükümetleri Necip Fazıl’a binlerce lira teklif etti. Servet önerdi. Üstat, kalemini kırmak isteyenlerin tuzağına düşmedi. Tıpkı İmam Azam’ın (Ebu Hanife Hazretleri) Abbasi halifesine karşı çıktığı üzere HAKK’ı savundu. “Allah’a itaat etmeyene itaat edilmez” hadisini çevirdiği için bin bir emekle çıkardığı Büyük Doğu Mecmuası’ndan oldu. Üstad Necip Fazıl Kısakürek’in günümüze dek uzanan şiirleri, özdeyişleri ve fotoğraflı sözleri…
NECİP FAZIL KISAKÜREK ŞİİRLERİ
BEKLENEN
Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni
Gelme, artık neye fayda?
ANNECİĞİM
Ak saçlı başını alıp eline,
Kara hülyalara kısım anneciğim!
O titrek kalbini bahtın yeline,
Bir ince tüy üzere sal anneciğim!
Sanma bir gün geçer bu karanlıklar,
Gecenin arkasında bir daha gece var;
Çocuklar hıçkırır, anneler ağlar,
Yaşlı gözlerinle kal anneciğim!
KALDIRIMLAR
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, gerime bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Güya beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Meskenlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
İçimde damla damla bir dehşet birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler…
Üstüme camlarını, daima simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir fakat üzere meskenler.
Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde hayatış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.
Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!
Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
İki yanımdan aksın, bir sel üzere fenerler.
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.
Ne sabahı nazaranyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
Islak bir yorgan üzere, sıkı sıkıya bürüneyim;
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.
Uzanıverse gövdem, taşlara uzunluktan boya;
Alsa buz üzere taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi…
Başını bir gayeye satmış bir kahraman üzere,
Etinle, kemiğinle, sokakların malısın!
Kurulup şiltesine bir tahtaravan üzere,
Sonsuz aralıkların üstünden aşmalısın!
Fahişe yataklardan kaçtığın günden beri,
Erimiş ruhlarınız bir kederin potasında.
Senin gölgeni içmiş, onun gözbebekleri;
Onun taşı erimiş, senin kafatasında.
İkinizin de ne eş, ne dostunuz var;
Sükût üzere münzevî, çığlık üzere hürsünüz.
Dünyada taşınacak bir kuru başınız var;
Onu da, hangi diyar olsa gdolayırsünüz.
Yağız atlı süvari, koştur, atını, koştur!
Sonunda kabre çıkar bu yolun kıvrımları.
Ne kaldırımlar kadar seni anlayan olur…
Ne senin anladığın kadar, kaldırımları…
Bir esmer bayandır ki, kaldırımlarda gece,
Vecd ortasında başı dik, hayalini sürükler.
Simsiyah gözlerine, bir ân, gözüm değince,
Yolumu bekleyen genç, haydi düş peşime der.
Ondan bir temas üzere rüzgâr beni bürür de,
Tutmak, tutmak isterim, onu göğsüme alıp.
Bir türlü yetişemem, fecre kadar yürür de,
Heyhat, o bir ince ruh, bense etten bir kalıp.
Gerimden bir kahkaha duysam yaralanırım;
Onu bir diğerine râm oluyor sanırım,
Görsem pencerelerde soyunan bir karaltı.
Varsın, bugün bir acı duymasın gözyaşımdan;
Bana rahat bir döşek serince yerin altı,
Bilirim, kalkmayacak, bir yâr üzere başımdan…
ANNEME MEKTUP
Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, ortasında mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.
bu biçimdece bir lâhza kaldığım vakit,
Geceyi koynuma aldığım vakit,
Gözlerim kapanıp daldığım vakit,
bir daha yollara düzülmekteyim.
Son günüm yaklaştı görünesiye,
Kalmadı bir adım yol ileriye;
Yüzünü görmeden ölürsem diye,
Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim
AĞLAYAN ÇOCUKLAR
Kafesli konutlarda ağlar çocuklar,
Odalarda akşam olurken çabucak hemen.
bu biçimde gözümün önünde parlar,
Buruşuk buruşuk, ağlayan bir yüz.
Ne vakit karanlık kaplasa yeri,
Başlar çocukların büyük sıkıntısı;
Bakınır, endişeyle dolu gözleri:
Ya artık tekrar şayet olmazsa gündüz?
Gitgide kesilir derken sedalar,
Gece; bir siyah el gözümü bağlar;
Duyarım, içime sığınmış, ağlar,
Bir ufacık çocuk, bir küçük öksüz…
AKROSTİŞ (Üstadın İsmet İnönü’ye yazdığı akrostiş şiir)
İhtilal acentası…
Solun tam da ortası.
Moskof ’un oltası…
Eli, zulüm muştası…
Tek ümidi, cuntası
İnkılap, avantası…
Nemrut, onun atası…
Vefat yolu, rotası…
Ünlü servet çantası…
Ünlü küfür softası…
ANNEME
Anne girdin düşüme.
Yorganın olsun duam;
Mezarında üşüme.
Anlamam, anlatamam.
Düşen düştü peşime,
Artık vadeler tamam…
SURDA BİR GEDİK AÇTIK
Surda bir gedik açtık,
Kutsal mi mukaddes…
Ey kahpe rüzgar,
Artık ne yandan esersen es…
BÜYÜK DOĞU MARŞI
Allahın seçtiği kurtulmuş millet!
Güneşten başını göklere yükselt!
Avlanır, kim sana atarsa kement,
Ezel kuşatılmaz, çevrilmez ebet.
Allahın seçtiği kurtulmuş millet!
Güneşten başını göklere yükselt!
Yürü altın jenerasyonu, o tunç Oğuz’un!
Adet küçük, vakit çabuk, yol uzun.
Işık yolu müsaadeden git, KILAVUZ’un!
Fethine çık, yanlışsız, hoş, sonsuzun!
Yürü altın jenerasyonu, o tunç Oğuz’un!
Adet küçük, vakit çabuk, yol uzun.
Aynası ufkumun, ateşten bayrak!
Babamın külleri, sen, kara toprak!
Şahit ol, ey kılıç, kalem ve orak!
Doğsun BÜYÜK DOĞU, benden doğarak!
Aynası ufkumun, ateşten bayrak!
Babamın külleri, sen, kara toprak!
DUA
Bıçak soksan gölgeme,
Sıcacık kanım damlar.
Gir de bak bir ülkeme:
Başsız başsız adamlar…
Ağlayın, su yükselsin!
Tahminen kurtulur gemi.
Anne, seccaden gelsin;
Bize dua et, emi!
NECİP FAZIL KISAKÜREK ÖZDEYİŞLERİ VE FOTOĞRAFLI KELAMLAR
Mescitler hür lakin bütün yolları yasak; onlar meydana hâkim, bizse mescitte sürgün.
Vefat hoş şey budur perde akabinde haber. Hiç hoş olmasaydı ölür müydü peygamber?
Mevt ölene bayram, bayrama sevinmek var; oh ne hoş, bayramda tahta cet binmek var
Büyük randevu… Bilsem nerede, saat kaçta? Tabutumun tahtası, bilsem hangi ağaçta?
Vakit döne dursun, o güne hasret.
Karacaahmet bana neler söylüyor neler!
Uzasan, göğe ersen; cücesin kentte sen.
Gönlüm uçmak isterken semavi ülkelere, ayağım takılıyor yerdeki gölgelere…
Anladım işi, sanat ALLAH’ı aramakmış; beceri bu, gerisi yalnız çelik çomakmış.
Sen “Ol” dersen olur. Işık bize ALLAH’ım nur…
Benim istediğimi ALLAH istemiyorsa mevzu kapanmıştır.
Öleceğini bilerek yaşayan tek canlı insandır ve hiç ölmeyecekmiş üzere yaşar.
Yalnızca ALLAH’a inanın, gerisi inanılacak üzere değil.
Fazla ciddiye almayın bu ömrü, nasıl olsa ortasından canlı çıkamayacaksınız.
Geminin tek kaptanı olur, gerisi mürettebattır. Kalbinde tek sahibi olur, gerisi teferruattır.
Üzülme! Davanın sahibi HAK’tır. HAK olan davada zafer muhakkaktır.
Tomurcuk kaygısında olmayan ağaç odundur.
Arsızlığa yürek, zinaya aşk dediler! Bir jenerasyonun ahlakını işte bu biçimde yediler…
Artık fikir kurtlandı; iş lazım…
Bu nasıl dünya, öyküsü zor…
Kimi beşerler alçakgönüllüdür. Kimileri ise alçak olmaya gönüllüdür.
Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum. Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum.
NECİP FAZIL KISAKÜREK’İN NAZIM HİKMET RAN’A MEKTUBU
“Nâzım Hikmet!
Beyhude çabalıyorsun.
Sana kızmıyorum. Kızmayacağım.
hiç bir operatör, ameliyat masasından kendisini yumruklayan kanserliye, hiç bir gardiyan, parmaklığı ortasından kendisine meczup diye bağıran çılgına, hiç bir hâkim darağacı önünde küfürler savuran mahkûma kızamaz.
Ben kendimi ne kanser operatörü ne meczup gardiyanı ne de ağır ceza hâkimi halinde görmüyorum. Lakin görüyorum ki her hareketim, seninle hiç de alâkadar olmadığı biçimde, ciğerine neşter üzere saplanıyor, seni meczupların parmaklığı üzere bir azap çerçevesine hapsediyor ve başının üstünde ip varmış üzere kudurtuyor. Beni, hekim, gardiyan ve hâkim halinde nazarann sensin! Senin bu halini sezer sezmez artık sana kızmıyorum. Merhamet ediyorum.
Sanma ki ben öfke kabiliyetini kaybetmiş bir adamım. İnsan başiyle fare başını birbirinden ayıran tek hassa, bence fikir öfkesidir. Bir hiç için ölçüsüz öfkeler duyacak kadar alıngan ve hassas bir mizaç taşıdığımı sen de bilirsin. Ama bu öfke, yeterli makûs bir kudreti, bir kişiselyeti, bir mesuliyeti kalmış insanlara ve hadiselere karşıdır. Sen mazursun.
Zira iflâs nedir, onu bütün hacmiyle idrak ettin.
O kadar yalnızsın ki etrafında bir sürü (namı müstear) dan öteki kimse yok. O kadar konuşulmuyorsun ki, isminden fakat kendi (namı müstear) ların bahsediyor. Evvelden her insanın lisanında bir sorun üzere gezinmeyi tercih eder ve bir dedikoduya, bir ankete direkt doğruya iştirak etmeyi Greta Garbo esrarına muhalif bulurdun. Artık bir yerde anket oldu mu, değeri ve düzeyi nedir, hiç düşünmeden, kapısı önünde aç biilâç bekleşen yedi sekiz kişinin başına birinci evvelce sen geçiyorsun ve sıranı kaybetmemek için kim bilir nelere başvuruyorsun?
Fıkraların baş sahifelerden moda sahifelerine atılıyor, yine yazıyorsun. Hatırlanmak koşulu ile ne hakaretlere razı değilsin? Tükürüğü bile uzun vakit besin edindin. Artık o da yok. Bir vakit içinder, şiirlerinde (kıllı ve kalın) olduğunu ilân ettiğin sarışın ve pembe ensenden, şunun bunun tokat izleri bile uçmuş. Vakit seni değil, yüz karalarını bile götürmüş. Ne acıklı bir görüntün var. Akşamları, Beyoğlu sokaklarında, yüzlerinde kalın bir duvak, ayaklarında bir çift siyah bot, ellerinde köpek başlı bir şemsiye, ağır ağır geçen sabık Rum aşüfteleri bile senin kadar merhamete şayan değildir. Artık nefret vermiyorsun. Vaktin hainliği önünde insanları tefekkür ve merhamete çağırıyorsun.
Bundan birkaç ay evvelce Bâbıâlide, Ştaynburg lokantasında seninle şöyleki konuşmadık mı:
Ben- Gazetelere yazdığın bu fıkraları nasıl yazıyorsun, bu kadar adileşmeye nasıl tahammül ediyorsun?
Sen- Ne yapayım, ekmek paramı kazanıyorum. Diğer ne yapabilirim?
Ben- Kendinden ve haysiyetinden bu kadar fedakârlık edeceğine neden potin boyacılığı etmeyi tercih etmiyorsun?
Sen- Potin boyacılığı etsem, bir şey zannederler de beni bu işten menederler.
Kendisini bu kadar saçma bir mazeretle teselli ediveren, hakikatte tesellisi olmayan seninle görüyorsun ki ben hiç bir gün arbede etmedim. Sana selâm verdim. Sana acıdım. Bu kadar düşmene -acısını ben duyuyormuşum gibi- razı olmadım.
Artık bana -tam da senden bekleyebileceğim bir tarzda- çatıyorsun. Devlet günlerinde seni rakip diye almaya tenezzül etmeyen adam, bu perişan halinde sana nasıl tenezzül eder? Artık sen benim gözümde hiç bir şeyi temsil etmiyorsun. Ne hokkabaz şiirini ne işporta komünizmanı ne hile ustalığını ne 24 saatlik reklâm açık gözlülüğünü… Senin nene mukabele edeyim?
Birebir ideoloji ortasında vaktiyle sarmaş dolaş olduğun ve içlerinde fikirlerine taban tabana zıt olmama karşın konuşulabilecek beşerler bulduğum kümeler, yani sana benden daha yakın zümreler bile seni, fikir ve sanat adiliğinin, dolandırıcılığının prototipi diye gösteriyorlar. Bana ne düşer?
İşte açıkça söylüyorum: Ben senin kâbusun, geceleri uykuna giren umacın, her an yokluğunu hissettiren şeytanınım. Sana acıyorum. Ama elimden ne gelir?
Çektiğin yokluk ıstırabına hürmeten, sana vaktile vermediğim onuru veriyorum. Seninle birinci ve son sefer olarak konuşuyorum. Lakin hepsi bu kadar. Dediğim üzere sen, bence artık mazursun. Seni affediyorum ve ne yapsan affedeceğim. Bu vaade güvenerek istediğini yap! Sakın bu fırsatı kullanmamazlık etme!
Yalnız bil ki sönmüş ve pörsümüş hüviyetine, o kadar muhtaç olduğun ve elde etmek için ne yapacağını bilemediğin ömrü nefhedemiyeceğim. Meyyit diriltmek ve müflis kurtarmaktan âcizim.
Benim hakkımda, ortasında hapsettiğin şeylerin hacmini bilmiyorum. Rivayete nazaran üç perdelik bir piyes, rivayete nazaran bir roman…
Ama sana karşı hiç bir taktiği kalmamış adamın, bütün bir samimiyet ve açıklıkla içini tasfiye etmesine karşın söyleyebileceği her şey ve sadece sana hitap etmekle düşebileceği sıradanlık burada toptan ve ebediyen nihayete eriyor.
İşte görüp nazaranceğin rahmet!” (11 Nisan 1936)
NECİP FAZIL KISAKÜREK’İN YAPITLARI
NECİP FAZIL KISAKÜREK ŞİİRLERİ
BEKLENEN
Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni
Gelme, artık neye fayda?
ANNECİĞİM
Ak saçlı başını alıp eline,
Kara hülyalara kısım anneciğim!
O titrek kalbini bahtın yeline,
Bir ince tüy üzere sal anneciğim!
Sanma bir gün geçer bu karanlıklar,
Gecenin arkasında bir daha gece var;
Çocuklar hıçkırır, anneler ağlar,
Yaşlı gözlerinle kal anneciğim!
KALDIRIMLAR
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, gerime bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Güya beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Meskenlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
İçimde damla damla bir dehşet birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler…
Üstüme camlarını, daima simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir fakat üzere meskenler.
Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde hayatış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.
Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!
Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
İki yanımdan aksın, bir sel üzere fenerler.
Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.
Ne sabahı nazaranyim, ne sabah görüneyim;
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
Islak bir yorgan üzere, sıkı sıkıya bürüneyim;
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.
Uzanıverse gövdem, taşlara uzunluktan boya;
Alsa buz üzere taşlar alnımdan bu ateşi.
Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi…
Başını bir gayeye satmış bir kahraman üzere,
Etinle, kemiğinle, sokakların malısın!
Kurulup şiltesine bir tahtaravan üzere,
Sonsuz aralıkların üstünden aşmalısın!
Fahişe yataklardan kaçtığın günden beri,
Erimiş ruhlarınız bir kederin potasında.
Senin gölgeni içmiş, onun gözbebekleri;
Onun taşı erimiş, senin kafatasında.
İkinizin de ne eş, ne dostunuz var;
Sükût üzere münzevî, çığlık üzere hürsünüz.
Dünyada taşınacak bir kuru başınız var;
Onu da, hangi diyar olsa gdolayırsünüz.
Yağız atlı süvari, koştur, atını, koştur!
Sonunda kabre çıkar bu yolun kıvrımları.
Ne kaldırımlar kadar seni anlayan olur…
Ne senin anladığın kadar, kaldırımları…
Bir esmer bayandır ki, kaldırımlarda gece,
Vecd ortasında başı dik, hayalini sürükler.
Simsiyah gözlerine, bir ân, gözüm değince,
Yolumu bekleyen genç, haydi düş peşime der.
Ondan bir temas üzere rüzgâr beni bürür de,
Tutmak, tutmak isterim, onu göğsüme alıp.
Bir türlü yetişemem, fecre kadar yürür de,
Heyhat, o bir ince ruh, bense etten bir kalıp.
Gerimden bir kahkaha duysam yaralanırım;
Onu bir diğerine râm oluyor sanırım,
Görsem pencerelerde soyunan bir karaltı.
Varsın, bugün bir acı duymasın gözyaşımdan;
Bana rahat bir döşek serince yerin altı,
Bilirim, kalkmayacak, bir yâr üzere başımdan…
ANNEME MEKTUP
Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, ortasında mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.
bu biçimdece bir lâhza kaldığım vakit,
Geceyi koynuma aldığım vakit,
Gözlerim kapanıp daldığım vakit,
bir daha yollara düzülmekteyim.
Son günüm yaklaştı görünesiye,
Kalmadı bir adım yol ileriye;
Yüzünü görmeden ölürsem diye,
Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim
AĞLAYAN ÇOCUKLAR
Kafesli konutlarda ağlar çocuklar,
Odalarda akşam olurken çabucak hemen.
bu biçimde gözümün önünde parlar,
Buruşuk buruşuk, ağlayan bir yüz.
Ne vakit karanlık kaplasa yeri,
Başlar çocukların büyük sıkıntısı;
Bakınır, endişeyle dolu gözleri:
Ya artık tekrar şayet olmazsa gündüz?
Gitgide kesilir derken sedalar,
Gece; bir siyah el gözümü bağlar;
Duyarım, içime sığınmış, ağlar,
Bir ufacık çocuk, bir küçük öksüz…
AKROSTİŞ (Üstadın İsmet İnönü’ye yazdığı akrostiş şiir)
İhtilal acentası…
Solun tam da ortası.
Moskof ’un oltası…
Eli, zulüm muştası…
Tek ümidi, cuntası
İnkılap, avantası…
Nemrut, onun atası…
Vefat yolu, rotası…
Ünlü servet çantası…
Ünlü küfür softası…
ANNEME
Anne girdin düşüme.
Yorganın olsun duam;
Mezarında üşüme.
Anlamam, anlatamam.
Düşen düştü peşime,
Artık vadeler tamam…
SURDA BİR GEDİK AÇTIK
Surda bir gedik açtık,
Kutsal mi mukaddes…
Ey kahpe rüzgar,
Artık ne yandan esersen es…
BÜYÜK DOĞU MARŞI
Allahın seçtiği kurtulmuş millet!
Güneşten başını göklere yükselt!
Avlanır, kim sana atarsa kement,
Ezel kuşatılmaz, çevrilmez ebet.
Allahın seçtiği kurtulmuş millet!
Güneşten başını göklere yükselt!
Yürü altın jenerasyonu, o tunç Oğuz’un!
Adet küçük, vakit çabuk, yol uzun.
Işık yolu müsaadeden git, KILAVUZ’un!
Fethine çık, yanlışsız, hoş, sonsuzun!
Yürü altın jenerasyonu, o tunç Oğuz’un!
Adet küçük, vakit çabuk, yol uzun.
Aynası ufkumun, ateşten bayrak!
Babamın külleri, sen, kara toprak!
Şahit ol, ey kılıç, kalem ve orak!
Doğsun BÜYÜK DOĞU, benden doğarak!
Aynası ufkumun, ateşten bayrak!
Babamın külleri, sen, kara toprak!
DUA
Bıçak soksan gölgeme,
Sıcacık kanım damlar.
Gir de bak bir ülkeme:
Başsız başsız adamlar…
Ağlayın, su yükselsin!
Tahminen kurtulur gemi.
Anne, seccaden gelsin;
Bize dua et, emi!
NECİP FAZIL KISAKÜREK ÖZDEYİŞLERİ VE FOTOĞRAFLI KELAMLAR
Mescitler hür lakin bütün yolları yasak; onlar meydana hâkim, bizse mescitte sürgün.
Vefat hoş şey budur perde akabinde haber. Hiç hoş olmasaydı ölür müydü peygamber?
Mevt ölene bayram, bayrama sevinmek var; oh ne hoş, bayramda tahta cet binmek var
Büyük randevu… Bilsem nerede, saat kaçta? Tabutumun tahtası, bilsem hangi ağaçta?
Vakit döne dursun, o güne hasret.
Karacaahmet bana neler söylüyor neler!
Uzasan, göğe ersen; cücesin kentte sen.
Gönlüm uçmak isterken semavi ülkelere, ayağım takılıyor yerdeki gölgelere…
Anladım işi, sanat ALLAH’ı aramakmış; beceri bu, gerisi yalnız çelik çomakmış.
Sen “Ol” dersen olur. Işık bize ALLAH’ım nur…
Benim istediğimi ALLAH istemiyorsa mevzu kapanmıştır.
Öleceğini bilerek yaşayan tek canlı insandır ve hiç ölmeyecekmiş üzere yaşar.
Yalnızca ALLAH’a inanın, gerisi inanılacak üzere değil.
Fazla ciddiye almayın bu ömrü, nasıl olsa ortasından canlı çıkamayacaksınız.
Geminin tek kaptanı olur, gerisi mürettebattır. Kalbinde tek sahibi olur, gerisi teferruattır.
Üzülme! Davanın sahibi HAK’tır. HAK olan davada zafer muhakkaktır.
Tomurcuk kaygısında olmayan ağaç odundur.
Arsızlığa yürek, zinaya aşk dediler! Bir jenerasyonun ahlakını işte bu biçimde yediler…
Artık fikir kurtlandı; iş lazım…
Bu nasıl dünya, öyküsü zor…
Kimi beşerler alçakgönüllüdür. Kimileri ise alçak olmaya gönüllüdür.
Tam otuz yıl saatim işlemiş ben durmuşum. Gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum.
NECİP FAZIL KISAKÜREK’İN NAZIM HİKMET RAN’A MEKTUBU
“Nâzım Hikmet!
Beyhude çabalıyorsun.
Sana kızmıyorum. Kızmayacağım.
hiç bir operatör, ameliyat masasından kendisini yumruklayan kanserliye, hiç bir gardiyan, parmaklığı ortasından kendisine meczup diye bağıran çılgına, hiç bir hâkim darağacı önünde küfürler savuran mahkûma kızamaz.
Ben kendimi ne kanser operatörü ne meczup gardiyanı ne de ağır ceza hâkimi halinde görmüyorum. Lakin görüyorum ki her hareketim, seninle hiç de alâkadar olmadığı biçimde, ciğerine neşter üzere saplanıyor, seni meczupların parmaklığı üzere bir azap çerçevesine hapsediyor ve başının üstünde ip varmış üzere kudurtuyor. Beni, hekim, gardiyan ve hâkim halinde nazarann sensin! Senin bu halini sezer sezmez artık sana kızmıyorum. Merhamet ediyorum.
Sanma ki ben öfke kabiliyetini kaybetmiş bir adamım. İnsan başiyle fare başını birbirinden ayıran tek hassa, bence fikir öfkesidir. Bir hiç için ölçüsüz öfkeler duyacak kadar alıngan ve hassas bir mizaç taşıdığımı sen de bilirsin. Ama bu öfke, yeterli makûs bir kudreti, bir kişiselyeti, bir mesuliyeti kalmış insanlara ve hadiselere karşıdır. Sen mazursun.
Zira iflâs nedir, onu bütün hacmiyle idrak ettin.
O kadar yalnızsın ki etrafında bir sürü (namı müstear) dan öteki kimse yok. O kadar konuşulmuyorsun ki, isminden fakat kendi (namı müstear) ların bahsediyor. Evvelden her insanın lisanında bir sorun üzere gezinmeyi tercih eder ve bir dedikoduya, bir ankete direkt doğruya iştirak etmeyi Greta Garbo esrarına muhalif bulurdun. Artık bir yerde anket oldu mu, değeri ve düzeyi nedir, hiç düşünmeden, kapısı önünde aç biilâç bekleşen yedi sekiz kişinin başına birinci evvelce sen geçiyorsun ve sıranı kaybetmemek için kim bilir nelere başvuruyorsun?
Fıkraların baş sahifelerden moda sahifelerine atılıyor, yine yazıyorsun. Hatırlanmak koşulu ile ne hakaretlere razı değilsin? Tükürüğü bile uzun vakit besin edindin. Artık o da yok. Bir vakit içinder, şiirlerinde (kıllı ve kalın) olduğunu ilân ettiğin sarışın ve pembe ensenden, şunun bunun tokat izleri bile uçmuş. Vakit seni değil, yüz karalarını bile götürmüş. Ne acıklı bir görüntün var. Akşamları, Beyoğlu sokaklarında, yüzlerinde kalın bir duvak, ayaklarında bir çift siyah bot, ellerinde köpek başlı bir şemsiye, ağır ağır geçen sabık Rum aşüfteleri bile senin kadar merhamete şayan değildir. Artık nefret vermiyorsun. Vaktin hainliği önünde insanları tefekkür ve merhamete çağırıyorsun.
Bundan birkaç ay evvelce Bâbıâlide, Ştaynburg lokantasında seninle şöyleki konuşmadık mı:
Ben- Gazetelere yazdığın bu fıkraları nasıl yazıyorsun, bu kadar adileşmeye nasıl tahammül ediyorsun?
Sen- Ne yapayım, ekmek paramı kazanıyorum. Diğer ne yapabilirim?
Ben- Kendinden ve haysiyetinden bu kadar fedakârlık edeceğine neden potin boyacılığı etmeyi tercih etmiyorsun?
Sen- Potin boyacılığı etsem, bir şey zannederler de beni bu işten menederler.
Kendisini bu kadar saçma bir mazeretle teselli ediveren, hakikatte tesellisi olmayan seninle görüyorsun ki ben hiç bir gün arbede etmedim. Sana selâm verdim. Sana acıdım. Bu kadar düşmene -acısını ben duyuyormuşum gibi- razı olmadım.
Artık bana -tam da senden bekleyebileceğim bir tarzda- çatıyorsun. Devlet günlerinde seni rakip diye almaya tenezzül etmeyen adam, bu perişan halinde sana nasıl tenezzül eder? Artık sen benim gözümde hiç bir şeyi temsil etmiyorsun. Ne hokkabaz şiirini ne işporta komünizmanı ne hile ustalığını ne 24 saatlik reklâm açık gözlülüğünü… Senin nene mukabele edeyim?
Birebir ideoloji ortasında vaktiyle sarmaş dolaş olduğun ve içlerinde fikirlerine taban tabana zıt olmama karşın konuşulabilecek beşerler bulduğum kümeler, yani sana benden daha yakın zümreler bile seni, fikir ve sanat adiliğinin, dolandırıcılığının prototipi diye gösteriyorlar. Bana ne düşer?
İşte açıkça söylüyorum: Ben senin kâbusun, geceleri uykuna giren umacın, her an yokluğunu hissettiren şeytanınım. Sana acıyorum. Ama elimden ne gelir?
Çektiğin yokluk ıstırabına hürmeten, sana vaktile vermediğim onuru veriyorum. Seninle birinci ve son sefer olarak konuşuyorum. Lakin hepsi bu kadar. Dediğim üzere sen, bence artık mazursun. Seni affediyorum ve ne yapsan affedeceğim. Bu vaade güvenerek istediğini yap! Sakın bu fırsatı kullanmamazlık etme!
Yalnız bil ki sönmüş ve pörsümüş hüviyetine, o kadar muhtaç olduğun ve elde etmek için ne yapacağını bilemediğin ömrü nefhedemiyeceğim. Meyyit diriltmek ve müflis kurtarmaktan âcizim.
Benim hakkımda, ortasında hapsettiğin şeylerin hacmini bilmiyorum. Rivayete nazaran üç perdelik bir piyes, rivayete nazaran bir roman…
Ama sana karşı hiç bir taktiği kalmamış adamın, bütün bir samimiyet ve açıklıkla içini tasfiye etmesine karşın söyleyebileceği her şey ve sadece sana hitap etmekle düşebileceği sıradanlık burada toptan ve ebediyen nihayete eriyor.
İşte görüp nazaranceğin rahmet!” (11 Nisan 1936)
NECİP FAZIL KISAKÜREK’İN YAPITLARI
Örümcek Ağı (1925)
Kaldırımlar (1928)
Ben ve Ötesi (1932)
Birkaç Öykü Birkaç Analiz (1933)
Tohum (1935)
Beklenen (1937)
Bir Adam Yaratmak (1938)
Künye (1938)
Sabır Taşı (1940)
Namık Kemâl (1940)
Çerçeve (1940)
Para (1942)
Vatan Şairi Nâmık Kemâl (1944)
Müdafaa (1946)
Halkadan Pırıltılar (Veliler Ordusundan) (1948)
Nam (1949)
Çöle İnen Işık (İzinsiz Baskı) (1950)
101 Hadis (Büyük Doğu’nun 1951’de verdiği ek) (1951)
Maskenizi Yırtıyorum (1953)
Sonsuzluk Kervanı (1955)
Yılanlı Kuyudan (1955)
Mektubat’tan Seçmeler (1956)
At’a Senfoni (1958)
Büyük Doğu’ya GERÇEK (İdeolocya Örgüsü) (1959)
Altun Halka (Silsile) (1960)
O ki O Yüzden Varız (Çöle İnen Nur) (1961)
Çile (1962)
Her Cephesiyle Komünizm (1962)
Türkiye’de Komünizm ve Köy Enstitüleri (1962)
Ahşap Konak (Büyük Doğu’nun 1964’te verdiği ek) (1964)
Reis Beyefendi (1964)
Siyah Pelerinli Adam (Büyük Doğu’nun 1964’te verdiği ek) (1964)
Hazret (1964)
İman ve Aksiyon (1964)
Ruh Burkuntularından Öyküler (1965)
Büyük Kapı (O ve Ben) (1965)
Ulu Hakan II. Abdülhamid Han (1965)
Bir Pırıltı Binbir Işık (1965)
Tarih Boyunca Büyük Mazlumlar I (1966)
Tarih Boyunca Büyük Mazlumlar II (1966)
Büyük Kapı’ya ek (Başbuğ Velilerden) (1966)
İki Hitabe: Ayasofya/Mehmetçik (1966)
El Mevahibü’l Ledüniyye (1967)
Vahidüddin (1968)
İdeolocya Örgüsü (1968)
Türkiye’nin Görüntüsü (1968)
İlah Kulundan Dinlediklerim I (1968)
İlah Kulundan Dinlediklerim II (1968)
Peygamber Halkası (1968)
1001 Çerçeve 1 (1968)
1001 Çerçeve 2 (1968)
1001 Çerçeve 3 (1968)
1001 Çerçeve 4 (1968)
1001 Çerçeve 5 (1968)
Piyeslerim(Ulu Hakan/Yunus Emre/S. P. Adam) (1969)
Müdafaalarım (1969)
Son Zamanın Mazlumları (1969)
Sosyalizm Komünizm ve İnsanlık (1969)
Şiirlerim (1969)
Benim Gözümde Menderes (1970)
Yeniçeri (1970)
Kanlı Sarık (1970)
Hikâyelerim (1970)
Işık Harmanı (1970)
Reşahat (1971)
Senaryo Romanları (1972)
Moskof (1973)
Hazret (1973)
Esselâm (1973)
Hac (1973)
Sıkıntı (Tertip) (1974)
Rabıta (1974)
Başbuğ Velilerden 33 (Altun Silsile) (1974)
O ve Ben (1974)
Bâbıâli (1975)
Hitabeler (1975)
Kutsal Emanet (1976)
İhtilal (1976)
Uydurma Kahramanlar (1976)
Veliler Ordusundan 333 (Halkadan Pırıltılar) (1976)
Rapor 1 (1976)
Rapor 2 (1976)
Yolumuz, Halimiz, Dermanımız (1977)
Rapor 3 (1977)
İbrahim Ethem (1978)
Yanlışsız Yolun Sapık Kolları (1978)
Rapor 4 (1979)
Rapor 5 (1979)
Rapor 6 (1979)
Aynadaki Palavra (1980)
Rapor 7 (1980)
Rapor 8 (1980)
Rapor 9 (1980)
Rapor 10 (1980)
Rapor 11 (1980)
Rapor 12 (1980)
Rapor 13 (1980)
İman ve İslâm Atlası (1981)
Batı Tefekkürü ve İslâm Tasavvufu (1982)
Tasavvuf Bahçeleri (1983)
Baş Kâğıdı (1984)
Hesaplaşma (1985)
Dünya Bir İnkılâp Bekliyor (1985)
Mümin (1986)
Öfke Ve Hiciv (1988)
Çerçeve 2 (1990)
Konuşmalar (1990)
Başmakalelerim 1 (1990)
Çerçeve 3 (1991)
Hamle Ve Polemik (1992)
Başmakalelerim 2 (1995)
Başmakalelerim 3 (1995)
Çerçeve 4 (1996)
Edebiyat Mahkemeleri (1997)
Çerçeve 5 (1998)
Hâdiselerin Muhasebesi 1 (1999)
Püf Noktası (2000)
Bekleyen
Bayram