DOĞAN SELÇUK ÖZTÜRK
● Murat Beyefendi, sizi özetlemek gerekirse tanıyabilir miyiz?
İstanbul Laleli doğumluyum. Çocukluğumun kıymetli bir kısmı Laleli’de ve yazları Göztepe’de geçti. O yüzden bu kente dair biroldukça anı biriktirdim. Ortaokulu ve liseyi Robert Kolej’de okudum. Sanayi mühendisi olarak Boğaziçi Üniversitesi’nden mezun oldum. Birebir üniversitede finans konusunda tezli yüksek lisans yaptım. İş ömrüm Göztepe’de oturduğumuz meskenden sabahları erkenden ve babamın eşliği olmadan -çünkü babam kendi başıma işe gitmemi istiyordu- çıkıp bu biçimdeki banliyö trenine binip Haydarpaşa üzerinden Karaköy’e geçip Karaköy’den köprü üzerinden Mahmutpaşa’ya vardığım gün başladı. Benden daha yaşlı üstatlardan dokumacılık ticareti konusunda eser geliştirmeyi, pazarlık yapmayı, dağıtım ve tahsilat yapmayı, paket yapmayı ve taşımayı, Anadolu’ya gitmeyi, ön muhasebe tutmayı yani aklınıza gelebilecek bir esnafın o günkü koşullar ortasında yapabileceği her şeyi Mahmutpaşa’da öğrendim. Bunları Boğaziçi’nde öğrenmedim. Üniversitede öğrendiğim bilgi seti de epey değerli kesinlikle lakin Mahmutpaşa’da edindiğim temel bilgilere her gün tekrar, tekrar geri dönüyorum.
O BİLGİSAYARI ALSAYDI BABAMIN YANINDA KALABİLİRDİM
● Ancak çabucak sonrasında iş manasında değişik bir istikamete evrildiniz…
Babam beni Anadolu’ya göndermeye başladı. Sipariş, mal teslimi, tahsilat vb sebeplerle… Gece otobüsle gidiyor, sabah bir kente varıyor, o kentte öğlene kadar işlerimizi hallediyor, daha sonrasında bir daha bir diğer otobüse binip bir öteki kente geçiyorduk. Bu konforsuz ömrü sevmiyordum, babam da baktı ki hayli sevmiyorum üzerime varmadı. Keşke var iseymış. Zira o günlerde hakikaten ticari ömrün konforsuz olduğunu, satış ve ticaretin aslında fazlaca çilekeş bir iş olduğunu orada öğreniyordum. Bence biraz yarım kaldı.
O senelerda Commodore 64 (ilk taşınabilir bilgisayar) yeni çıkmıştı. Babamı aldım koluma, Mecidiyeköy’e gittik. “Bunlara para ayıracağımıza iki satış yapalım, daha hayli para kazanırız.” dedi. “Baba bu işin geleceğinde bu var” dedim. Almadı. yıllar daha sonra bir bilgisayar aldı meskene. Kullanmayı da harika biçimde öğrendi. Çok ağır ziyaretçisi olan bir blogu var. “Murat bu biçimde fazlaca büyük yanılgı yapmışım bilgisayar almamakla” dedi. O bilgisayarı alsaydı babamın yanında muhtemelen kalırdım zira teknolojiye fazlaca inanıyordum. Artık diyorum ki sanki almayarak hakikat mu yaptı? Zira beni öbür bir iş sahibi yaptı. Şuna da inanıyorum, güzel okumuş çocukların ailelerinin işini yapmalarında aslında o kadar büyük yarar var ki; işi fazlaca geliştirebiliyorlar. Uygun eğitim ile birikmiş deneyim ve altyapı bir ortaya gelince, iş hayatında tahminen onlarca sene kazanabiliyorsunuz. Biz maalesef ebeveynden çocuğa iş aktarma konusunda hayli başarılı bir ülke değiliz.
● Gayrimenkul işine nasıl girdiniz, ticari gayrimenkul alanı şuurlu bir tercih miydi?
Yüksek lisans daha sonrası askerliğimi yaptım. Ardından profesyonel hayatı görmek istediğim için Pfizer’e girdim. Evvel planlama departmanında, daha sonra eser müdürlüğünde iki sene kadar deneyimim oldu. Pfizer daha sonrası bir arkadaşımla ortak bir bilgisayar işi kurduk, 94 krizine yakalandık. O günden beri kur riskini daima minimize ederim. İşi ortağıma devrederek sermaye gereksinimi olmayan bir alana, hizmet alanına kaymaya karar verdim. Turyap’ın Maslak temsilciliğini imzaladım 94 yılında. İki sene daha sonra Turyap ile yolumuzu ayırdık lakin kurucusu Azmi Beyefendi ile hâlâ görüşüyoruz.
YABANCI MÜŞTERİ HOVARDALIĞINDAN KENDİ İNSANIMIZIN GEREKSİNİMLERİNE GERİ DÖNDÜK
● İşinizi büyütmenizi sağlayan ne oldu?
1994’ten 2005’e kadar lokal işler yaptık. Tanıdığımız şirketlere depo kiralamak, onların arsa satışları vb işler oluyordu. O ortada Turkmall kurulmuş ve birinci alışveriş merkezlerini yapmaya başlamıştı. daha sonra Turkmall müşterimiz de oldu. 2005 yılında kulakları çınlasın eski çalışma arkadaşım ve hala âlâ dostum Mehmet Ali Ersoy dedi ki “Turkmall’dan bir iş teklifi aldım. Buradaki işleri toparlayıp gitsem olur mu?” “Olur” dedim. daha sonra öğrendik ki Turkmall’u aslında Avrupa’nın en değerli AVM geliştiricisi Multi satın almış. Mehmet Ali sahiden süratli yol aldı ve işleri bize de yansımaya başladı. Buna öteki yabancı sermayeli müşteriler de katıldı. Bizim birinci sıçramamız büsbütün yabancı sermayenin girmesiyle oldu. Zira verdikleri fiyatlar Avrupa standardındaydı ve aldığımız fiyatlar dörde katlandı. 2008 yılıyla bir arada bir ölçü geri çekilsek de ikinci ivmeyi 2012-2016 içinde yakaladık.
Bir şirketin her sene kârlı olması lazım, Mahmutpaşa’da öyledir. Yani o denli 2-3 sene ziyan yazarsanız adamı piyasadan gönderirler. Hâlbuki ben bakıyorum artık biroldukca genç arkadaşımız yönettikleri şirketlerde pek kâr peşinde değiller. Kendi şahsi gelirlerine bakıyorlar. 2016’dan daha sonra hayat bize ikinci sayfa açtı. O güne kadar daima büyüyelim, ciro yapalım, daha fazla çalışanımız olsun gayesinin peşindeyken 2016’dan daha sonra daima kârın peşine düştük. Açıkçası bu son 5-6 sene yabancı müşteri hovardalığından kendi insanımızın gereksinimlerine geri dönme zorunluluğunu da ortaya çıkardı. Çok uzun mühletler Anadolu’da hiç bir yere gitmezken biroldukça yere gittim. Takımımız de hem yeni müşteri kümesinin gereksinimlerine birebir vakitte onların bulunduğu coğrafyaya ahenk sağladı.
DERS PARADAN DAHA DEĞERLİ OLUYOR kimi zaman
● Unutamadığınız bir mülk satışı öykünüz var mı?
7-8 sene evvel şu anda artık piyasada olmayan müflis bir elektronik şirketinin kimi mülklerinin satışı için yetki aldık. Karşı tarafın avukatı ile hayli çekiştik kontrat esnasında. Onu çiziyor, bunu değiştiriyor. Bizim avukatımızdan da görüş aldık, kendimizi azamî koruduğumuz hissiyatına kapıldık, mukaveleyi imzaladık ve o satışların bir kısmı gerçekleşti. Faturamızı kesmek istedik, işveren ortada yok. Fatura kesmeyin para yok diyorlar. Lakin para var biliyoruz. Satış olmuş yani hiç bir şey yoksa satışın parası var. Avukatımıza dava açmasını söylemiş oldum. Rağmen tarafın avukatı o denli sözler serpiştirmiş ki, biz yüzde yüz haklı olduğumuz yerde haksız çıktık. Avukatımız dedi ki “Bunu temyize götürelim. “Yok” dedim, “götürmeyelim. Ben dersimi aldım. tekrar kimseye dava açmayacağım. O denli iş yapacağım ki dava açmayacağım kalitede müşteriler ile çalışacağım. Ona karşın paramızı alamazsak, bir kenara yazacağım. Bana bir ders olacak.” daha sonrasında bu düsturumuzdan vazgeçmedik. kimi vakit dersler paradan daha değerli oluyor.
● Alışveriş merkezi işi de yaptınız mı?
Cevahir’in satışında faal rol aldık ki hâlâ baktığınız vakit “tek varlık” olarak herbiçimde en büyük satışlardan bir adedidir. 750 milyon dolar. İki kısımdan oluşuyordu, biri belediye ile ilgili olan ve ihale edilen kısım, başkası de aileden alınan kısım. Belediye bir müddetdir alıcı var mı diye yokluyordu, müşterimizin alıcı olduğunu görür görmez ihaleye çıktı. İhalenin bittiği noktada doğal bütün basın merak ediyor ne oldu içerde, kim aldı diye. Alıcı Kuveytlilerdi lakin İngiliz şirketi üzerine aldıkları için ortalıkta hiç Arap yoktu. İhale salonundan adımımı dışarı attığımda, elimde bir bilgi notu da vardı, sanırım arkadaşlar biraz dış görünüşümden de kaynaklı, İngiliz diye benim üzerime atladılar. Ben Türkçe karşılık verince benim gerçek adam olmadığımı anladılar ve İngilizlerin peşine düştüler. Ben yalnızca kâğıtları dağıttım. (Gülüyor)
Müşteri ile ‘sen’ boyutuna geçmemeyi öğrendim
● Sohbetimizin başında Mahmutpaşa’da öğrendiğiniz epey şey olduğundan kelam etmiştiniz. Buraya dair epey net hatırladığınız bir ders var mı?
Bir müşterimiz vardı, Silivri’den Fahrettin Beyefendi. Babamın da yakın arkadaşıydı. Bir gün bizden mal alıyordu. Paket yapılırken babamla şakalaşıyorlardı, epey güzel da bir şapkası vardı. Babam “Şapkan epey güzel” formunda espri yaptı. Ortadan on gün geçti, Fahrettin Beyefendi yine geldi. O gün şapkası yoktu. Ben de biraz boş bulunup “Fahrettin abi şapkan epey yakışmıştı. Bugün takmamışsın.” dedim. Babamın uzaktan hayli sert bir bakışıyla karşılaştım. Çabucak sustum. Gerçi Fahrettin Beyefendi epeyce güzel karşıladı. Şurada kaldı falan diye geçiştirdi. Fahrettin Beyefendi gittikten daha sonra babam yanına çağırdı. “Sen ne hakla bu biçimde bir soru sorabilirsin müşterimize?” dedi. “Ne yaşına, ne durumuna uygun…” Orada şu dersi aldım. Müşteri ile samimiyet konusunda dikkatli olmak gerekiyor ve ben hâlâ müşteri arkadaşım dahi olsa siz diye hitap etmeye çaba ediyorum. Müşteri ile sen boyutuna geçtiğimiz vakit bence bir şeyleri kaybediyoruz.
Kendimizi fazlaca uygun söz edemiyoruz
Gebze-Çayırova içinde bir müşterimizin yeri vardı. Yandaki komşu da oraya niyetli, biliyorduk. her neyse yetkiyi aldık, biroldukca yere gittik. Ona da gittik. Göstermemizi istedi, bu ortada bize yeri kötülüyordu. daha sonrasında birkaç kez aradı öteki talip var mı diye. Öteki bir gün de mal sahibine götürmemizi istedi. Daha meslek hayatımın en başındaydım. bir arada gittik. her neyse anlaştılar. Satıcının yanında hizmet bedelini sordu ve söylemiş olduğim sayıya onay verdi. Lakin bize o parayı vermedi! Bizim meslek, baktığınız vakit iki insanı bir ortaya getirip epeyce para kazandığınız bir meslek üzere gözüküyor. Hakikaten alıcı iseniz tahminen 15 dakikalık toplantı yaparak alıyorsunuz ve bize para ödüyorsunuz. Ancak biz o satışı gerçekleştirmek için birden fazla vakit aylarca uğraşıyor, yüzlerce bireye karşılık veriyor, onlarca kişi gezdiriyor, biroldukça teklif alıyoruz. Ne yazık ki bizim iş Türkiye’de epey değeri bilinmeyen, düzgün anlaşılmayan, bizim kendimizi tabir edemediğimiz bir iş.
Okumaya devam et...
● Murat Beyefendi, sizi özetlemek gerekirse tanıyabilir miyiz?
İstanbul Laleli doğumluyum. Çocukluğumun kıymetli bir kısmı Laleli’de ve yazları Göztepe’de geçti. O yüzden bu kente dair biroldukça anı biriktirdim. Ortaokulu ve liseyi Robert Kolej’de okudum. Sanayi mühendisi olarak Boğaziçi Üniversitesi’nden mezun oldum. Birebir üniversitede finans konusunda tezli yüksek lisans yaptım. İş ömrüm Göztepe’de oturduğumuz meskenden sabahları erkenden ve babamın eşliği olmadan -çünkü babam kendi başıma işe gitmemi istiyordu- çıkıp bu biçimdeki banliyö trenine binip Haydarpaşa üzerinden Karaköy’e geçip Karaköy’den köprü üzerinden Mahmutpaşa’ya vardığım gün başladı. Benden daha yaşlı üstatlardan dokumacılık ticareti konusunda eser geliştirmeyi, pazarlık yapmayı, dağıtım ve tahsilat yapmayı, paket yapmayı ve taşımayı, Anadolu’ya gitmeyi, ön muhasebe tutmayı yani aklınıza gelebilecek bir esnafın o günkü koşullar ortasında yapabileceği her şeyi Mahmutpaşa’da öğrendim. Bunları Boğaziçi’nde öğrenmedim. Üniversitede öğrendiğim bilgi seti de epey değerli kesinlikle lakin Mahmutpaşa’da edindiğim temel bilgilere her gün tekrar, tekrar geri dönüyorum.
O BİLGİSAYARI ALSAYDI BABAMIN YANINDA KALABİLİRDİM
● Ancak çabucak sonrasında iş manasında değişik bir istikamete evrildiniz…
Babam beni Anadolu’ya göndermeye başladı. Sipariş, mal teslimi, tahsilat vb sebeplerle… Gece otobüsle gidiyor, sabah bir kente varıyor, o kentte öğlene kadar işlerimizi hallediyor, daha sonrasında bir daha bir diğer otobüse binip bir öteki kente geçiyorduk. Bu konforsuz ömrü sevmiyordum, babam da baktı ki hayli sevmiyorum üzerime varmadı. Keşke var iseymış. Zira o günlerde hakikaten ticari ömrün konforsuz olduğunu, satış ve ticaretin aslında fazlaca çilekeş bir iş olduğunu orada öğreniyordum. Bence biraz yarım kaldı.
O senelerda Commodore 64 (ilk taşınabilir bilgisayar) yeni çıkmıştı. Babamı aldım koluma, Mecidiyeköy’e gittik. “Bunlara para ayıracağımıza iki satış yapalım, daha hayli para kazanırız.” dedi. “Baba bu işin geleceğinde bu var” dedim. Almadı. yıllar daha sonra bir bilgisayar aldı meskene. Kullanmayı da harika biçimde öğrendi. Çok ağır ziyaretçisi olan bir blogu var. “Murat bu biçimde fazlaca büyük yanılgı yapmışım bilgisayar almamakla” dedi. O bilgisayarı alsaydı babamın yanında muhtemelen kalırdım zira teknolojiye fazlaca inanıyordum. Artık diyorum ki sanki almayarak hakikat mu yaptı? Zira beni öbür bir iş sahibi yaptı. Şuna da inanıyorum, güzel okumuş çocukların ailelerinin işini yapmalarında aslında o kadar büyük yarar var ki; işi fazlaca geliştirebiliyorlar. Uygun eğitim ile birikmiş deneyim ve altyapı bir ortaya gelince, iş hayatında tahminen onlarca sene kazanabiliyorsunuz. Biz maalesef ebeveynden çocuğa iş aktarma konusunda hayli başarılı bir ülke değiliz.
● Gayrimenkul işine nasıl girdiniz, ticari gayrimenkul alanı şuurlu bir tercih miydi?
Yüksek lisans daha sonrası askerliğimi yaptım. Ardından profesyonel hayatı görmek istediğim için Pfizer’e girdim. Evvel planlama departmanında, daha sonra eser müdürlüğünde iki sene kadar deneyimim oldu. Pfizer daha sonrası bir arkadaşımla ortak bir bilgisayar işi kurduk, 94 krizine yakalandık. O günden beri kur riskini daima minimize ederim. İşi ortağıma devrederek sermaye gereksinimi olmayan bir alana, hizmet alanına kaymaya karar verdim. Turyap’ın Maslak temsilciliğini imzaladım 94 yılında. İki sene daha sonra Turyap ile yolumuzu ayırdık lakin kurucusu Azmi Beyefendi ile hâlâ görüşüyoruz.
YABANCI MÜŞTERİ HOVARDALIĞINDAN KENDİ İNSANIMIZIN GEREKSİNİMLERİNE GERİ DÖNDÜK
● İşinizi büyütmenizi sağlayan ne oldu?
1994’ten 2005’e kadar lokal işler yaptık. Tanıdığımız şirketlere depo kiralamak, onların arsa satışları vb işler oluyordu. O ortada Turkmall kurulmuş ve birinci alışveriş merkezlerini yapmaya başlamıştı. daha sonra Turkmall müşterimiz de oldu. 2005 yılında kulakları çınlasın eski çalışma arkadaşım ve hala âlâ dostum Mehmet Ali Ersoy dedi ki “Turkmall’dan bir iş teklifi aldım. Buradaki işleri toparlayıp gitsem olur mu?” “Olur” dedim. daha sonra öğrendik ki Turkmall’u aslında Avrupa’nın en değerli AVM geliştiricisi Multi satın almış. Mehmet Ali sahiden süratli yol aldı ve işleri bize de yansımaya başladı. Buna öteki yabancı sermayeli müşteriler de katıldı. Bizim birinci sıçramamız büsbütün yabancı sermayenin girmesiyle oldu. Zira verdikleri fiyatlar Avrupa standardındaydı ve aldığımız fiyatlar dörde katlandı. 2008 yılıyla bir arada bir ölçü geri çekilsek de ikinci ivmeyi 2012-2016 içinde yakaladık.
Bir şirketin her sene kârlı olması lazım, Mahmutpaşa’da öyledir. Yani o denli 2-3 sene ziyan yazarsanız adamı piyasadan gönderirler. Hâlbuki ben bakıyorum artık biroldukca genç arkadaşımız yönettikleri şirketlerde pek kâr peşinde değiller. Kendi şahsi gelirlerine bakıyorlar. 2016’dan daha sonra hayat bize ikinci sayfa açtı. O güne kadar daima büyüyelim, ciro yapalım, daha fazla çalışanımız olsun gayesinin peşindeyken 2016’dan daha sonra daima kârın peşine düştük. Açıkçası bu son 5-6 sene yabancı müşteri hovardalığından kendi insanımızın gereksinimlerine geri dönme zorunluluğunu da ortaya çıkardı. Çok uzun mühletler Anadolu’da hiç bir yere gitmezken biroldukça yere gittim. Takımımız de hem yeni müşteri kümesinin gereksinimlerine birebir vakitte onların bulunduğu coğrafyaya ahenk sağladı.
DERS PARADAN DAHA DEĞERLİ OLUYOR kimi zaman
● Unutamadığınız bir mülk satışı öykünüz var mı?
7-8 sene evvel şu anda artık piyasada olmayan müflis bir elektronik şirketinin kimi mülklerinin satışı için yetki aldık. Karşı tarafın avukatı ile hayli çekiştik kontrat esnasında. Onu çiziyor, bunu değiştiriyor. Bizim avukatımızdan da görüş aldık, kendimizi azamî koruduğumuz hissiyatına kapıldık, mukaveleyi imzaladık ve o satışların bir kısmı gerçekleşti. Faturamızı kesmek istedik, işveren ortada yok. Fatura kesmeyin para yok diyorlar. Lakin para var biliyoruz. Satış olmuş yani hiç bir şey yoksa satışın parası var. Avukatımıza dava açmasını söylemiş oldum. Rağmen tarafın avukatı o denli sözler serpiştirmiş ki, biz yüzde yüz haklı olduğumuz yerde haksız çıktık. Avukatımız dedi ki “Bunu temyize götürelim. “Yok” dedim, “götürmeyelim. Ben dersimi aldım. tekrar kimseye dava açmayacağım. O denli iş yapacağım ki dava açmayacağım kalitede müşteriler ile çalışacağım. Ona karşın paramızı alamazsak, bir kenara yazacağım. Bana bir ders olacak.” daha sonrasında bu düsturumuzdan vazgeçmedik. kimi vakit dersler paradan daha değerli oluyor.
● Alışveriş merkezi işi de yaptınız mı?
Cevahir’in satışında faal rol aldık ki hâlâ baktığınız vakit “tek varlık” olarak herbiçimde en büyük satışlardan bir adedidir. 750 milyon dolar. İki kısımdan oluşuyordu, biri belediye ile ilgili olan ve ihale edilen kısım, başkası de aileden alınan kısım. Belediye bir müddetdir alıcı var mı diye yokluyordu, müşterimizin alıcı olduğunu görür görmez ihaleye çıktı. İhalenin bittiği noktada doğal bütün basın merak ediyor ne oldu içerde, kim aldı diye. Alıcı Kuveytlilerdi lakin İngiliz şirketi üzerine aldıkları için ortalıkta hiç Arap yoktu. İhale salonundan adımımı dışarı attığımda, elimde bir bilgi notu da vardı, sanırım arkadaşlar biraz dış görünüşümden de kaynaklı, İngiliz diye benim üzerime atladılar. Ben Türkçe karşılık verince benim gerçek adam olmadığımı anladılar ve İngilizlerin peşine düştüler. Ben yalnızca kâğıtları dağıttım. (Gülüyor)
Müşteri ile ‘sen’ boyutuna geçmemeyi öğrendim
● Sohbetimizin başında Mahmutpaşa’da öğrendiğiniz epey şey olduğundan kelam etmiştiniz. Buraya dair epey net hatırladığınız bir ders var mı?
Bir müşterimiz vardı, Silivri’den Fahrettin Beyefendi. Babamın da yakın arkadaşıydı. Bir gün bizden mal alıyordu. Paket yapılırken babamla şakalaşıyorlardı, epey güzel da bir şapkası vardı. Babam “Şapkan epey güzel” formunda espri yaptı. Ortadan on gün geçti, Fahrettin Beyefendi yine geldi. O gün şapkası yoktu. Ben de biraz boş bulunup “Fahrettin abi şapkan epey yakışmıştı. Bugün takmamışsın.” dedim. Babamın uzaktan hayli sert bir bakışıyla karşılaştım. Çabucak sustum. Gerçi Fahrettin Beyefendi epeyce güzel karşıladı. Şurada kaldı falan diye geçiştirdi. Fahrettin Beyefendi gittikten daha sonra babam yanına çağırdı. “Sen ne hakla bu biçimde bir soru sorabilirsin müşterimize?” dedi. “Ne yaşına, ne durumuna uygun…” Orada şu dersi aldım. Müşteri ile samimiyet konusunda dikkatli olmak gerekiyor ve ben hâlâ müşteri arkadaşım dahi olsa siz diye hitap etmeye çaba ediyorum. Müşteri ile sen boyutuna geçtiğimiz vakit bence bir şeyleri kaybediyoruz.
Kendimizi fazlaca uygun söz edemiyoruz
Gebze-Çayırova içinde bir müşterimizin yeri vardı. Yandaki komşu da oraya niyetli, biliyorduk. her neyse yetkiyi aldık, biroldukca yere gittik. Ona da gittik. Göstermemizi istedi, bu ortada bize yeri kötülüyordu. daha sonrasında birkaç kez aradı öteki talip var mı diye. Öteki bir gün de mal sahibine götürmemizi istedi. Daha meslek hayatımın en başındaydım. bir arada gittik. her neyse anlaştılar. Satıcının yanında hizmet bedelini sordu ve söylemiş olduğim sayıya onay verdi. Lakin bize o parayı vermedi! Bizim meslek, baktığınız vakit iki insanı bir ortaya getirip epeyce para kazandığınız bir meslek üzere gözüküyor. Hakikaten alıcı iseniz tahminen 15 dakikalık toplantı yaparak alıyorsunuz ve bize para ödüyorsunuz. Ancak biz o satışı gerçekleştirmek için birden fazla vakit aylarca uğraşıyor, yüzlerce bireye karşılık veriyor, onlarca kişi gezdiriyor, biroldukça teklif alıyoruz. Ne yazık ki bizim iş Türkiye’de epey değeri bilinmeyen, düzgün anlaşılmayan, bizim kendimizi tabir edemediğimiz bir iş.
Okumaya devam et...