Sırtında taşıdığı çekçeği ile İstanbul’un sokaklarını, mahallelerini karış karış dolaşıyor Aydın Sımaklı.
Euronews’ten Dilek Gül’e verdiği röportajda Sımaklı “Bu işin heveslisi değiliz. Lakin kimseye el avuç açmadan, hırsızlık yapmadan geçinmek için yapıyoruz bu işi” diyor.
Sımaklı’nın röportajda verdiği iletilerden hayli Ahmed Arif’in “Anadolu” isimli şiiri okuması gündem oldu.
Odatv ise Ahmed Arif’le ilgili bilinmeyen bir ayrıntısı açıklıyor.
“Yazar Vecihi Timuroğlu, Ahmed Arif’in yakın dostuydu.
Diyarbakır’da komşu çocuklarıydılar.
Timuroğlu’na göre; Ahmed Arif, Rumeli göçmeni bir ailenin çocuğuydu. Babası Türk’tü, memurdu.
Ahmed Arif, ilkokulu Siverek’te, ortaokulu Urfa’da, liseyi Afyon’da bitirdi.
Timuroğlu’yla arkadaşlıkları, Ankara Üniversitesi Lisan, Tarih ve Coğrafya Fakültesi’nde de sürdü; Ahmed Arif, ideoloji kısmındaydı.
İkisi de Türkiye Gençler Derneği’ne üyeydi. Solcuydular.
İtalyan solcu başkanlarından P.Togliatti 1948’de faşistlerce vurulunca, Ahmed Arif şiir yazdı:
“Mavi mavi esen deniz meltemi
Sicilya’nın güneşli kalçaları
Kartpostal dalgınlığında Napoli bahçeleri
Bizimle
Bizden yanadır hava
Bizden yanadır su…”
Bu şiir polisin eline geçti. Ahmed Arif ve şair yoldaşları Enver Gökçe, Mehmet Kemal, Hacı Bayram’daki azap merkezinde ağır sorgudan geçirildi. Tutuklandılar.
Ahmed Arif 1951’de bu kere İstanbul’daki azap merkezi Sansaryan Han’da 128 gün hücrede kaldı.
Ağır bir grip geçirdi, doktora bile çıkarmadılar. Kulağında daima çığlık sesleri vardı. Dayanamadı. Bileklerini keserek ölmek istedi. Kurtarıldı. Harbiye Cezaevi’ne gönderildi.
“yaşamının en büyük acısı” dediği haberi o günlerde aldı: Babası Arif Hikmet ölmüştü.
Ahmed Arif’in gerçek ismi “Ahmed Önal” idi. “Arif” babasının “hediyesiydi!” Şiirleri artık öksüzdü.
Mahpusluğu 3 yıl sürdü. 8 aylık sürgün cezasını Diyarbakır’da tarih öğretmeni ablasının yanında çekti. Tüm kamu hakları kısıtlandı.
daha sonra, pek şiir yazmadı.
hayatında tek şiir kitabı “Hasretinden Prangalar Eskittim” oldu.
“Ard-arda kaç zemheri/
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu/
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya/
Bir ben uyumadım/
Kaç leylim bahar/
Hasretinden prangalar eskittim.”
Ahmed Arif, 2 Haziran 1991’de ortamızdan ayrıldı; sonsuzluğa yürüdü.
Problem yalnızca bu değil…
Kürtçe güzel olmaz
Kuşkusuz…
Ahmed Arif’in şiirleri yalnızca Kürtçe’ye değil, tüm dünya lisanlarına çevrilmelidir.
Fakat. Ahmed Arif hakkında şu bilinmelidir.
Büyük şair Cemal Süreya, Papirüs mecmuasında şöyleki yazdı:
“Ahmed Arif’in şiiri, konuşmasından alınmış rastgele bir kesim üzeredir; bir bakıma ‘oral’ (ağza ilişkin) bir şiirdir. Bizde oral şiirin tuhaf bir bahtı vardır: Bu şiirde, ekseriyetle, ya kuru bir söylevciliğe düşülür, ya da harcı âlem hislerin tekdüze kainatına. Daha doğrusu, niçinse şimdiye kadar çoklukla bu biçimde olmuştur. Bu, kelamın yakışığı uğruna, şiirin elden çıkarılması, harcamasıdır. Ahmed Arif’in şiirinde bu biçimde bir sakınca yok.” (Ocak, 1969)
Yani: Ahmed Arif’in şiiri sesti. Türküydü. Ağıttı. Uzun havaydı.
Tesirli, insanı hüzne boğan kükreyen bir ağızdı.
Anadolu Türkçesi’ydi bu.
Diyarbakır ağzıydı bu.
Diyarbakır’ın Türkçe ağzını Kürtçe’ye çevirirseniz o tadını alabilir misiniz? Alamazsınız.
Bir “ağız dili” şiiri çevrilemez; hiç bir lisana çevrilemez.
Çevrilse birebir duyguyu, coşkuyu vermez; veremez.
Türkçe’nin büyük şairidir Ahmed Arif..
Ahmed Arif, dar kimlik siyasetine araç yapılarak öldürülemez!
Çevirin “Otuz Üç Kurşun”u, tıpkı hüznü hissedemezsiniz.
“Kirveyiz, kardeşiz, kanla bağlıyız
Karşıyaka köyleri, obalarıyla
Kız alp vermişiz yüzseneler uzunluğu,
Komşuyuz yaka yakaya.
Birbirine karışır tavuklarımız,
Bilmezlikten değil,
Fıkaralıktan…”
Odatv.com
Euronews’ten Dilek Gül’e verdiği röportajda Sımaklı “Bu işin heveslisi değiliz. Lakin kimseye el avuç açmadan, hırsızlık yapmadan geçinmek için yapıyoruz bu işi” diyor.
Sımaklı’nın röportajda verdiği iletilerden hayli Ahmed Arif’in “Anadolu” isimli şiiri okuması gündem oldu.
Odatv ise Ahmed Arif’le ilgili bilinmeyen bir ayrıntısı açıklıyor.
“Yazar Vecihi Timuroğlu, Ahmed Arif’in yakın dostuydu.
Diyarbakır’da komşu çocuklarıydılar.
Timuroğlu’na göre; Ahmed Arif, Rumeli göçmeni bir ailenin çocuğuydu. Babası Türk’tü, memurdu.
Ahmed Arif, ilkokulu Siverek’te, ortaokulu Urfa’da, liseyi Afyon’da bitirdi.
Timuroğlu’yla arkadaşlıkları, Ankara Üniversitesi Lisan, Tarih ve Coğrafya Fakültesi’nde de sürdü; Ahmed Arif, ideoloji kısmındaydı.
İkisi de Türkiye Gençler Derneği’ne üyeydi. Solcuydular.
İtalyan solcu başkanlarından P.Togliatti 1948’de faşistlerce vurulunca, Ahmed Arif şiir yazdı:
“Mavi mavi esen deniz meltemi
Sicilya’nın güneşli kalçaları
Kartpostal dalgınlığında Napoli bahçeleri
Bizimle
Bizden yanadır hava
Bizden yanadır su…”
Bu şiir polisin eline geçti. Ahmed Arif ve şair yoldaşları Enver Gökçe, Mehmet Kemal, Hacı Bayram’daki azap merkezinde ağır sorgudan geçirildi. Tutuklandılar.
Ahmed Arif 1951’de bu kere İstanbul’daki azap merkezi Sansaryan Han’da 128 gün hücrede kaldı.
Ağır bir grip geçirdi, doktora bile çıkarmadılar. Kulağında daima çığlık sesleri vardı. Dayanamadı. Bileklerini keserek ölmek istedi. Kurtarıldı. Harbiye Cezaevi’ne gönderildi.
“yaşamının en büyük acısı” dediği haberi o günlerde aldı: Babası Arif Hikmet ölmüştü.
Ahmed Arif’in gerçek ismi “Ahmed Önal” idi. “Arif” babasının “hediyesiydi!” Şiirleri artık öksüzdü.
Mahpusluğu 3 yıl sürdü. 8 aylık sürgün cezasını Diyarbakır’da tarih öğretmeni ablasının yanında çekti. Tüm kamu hakları kısıtlandı.
daha sonra, pek şiir yazmadı.
hayatında tek şiir kitabı “Hasretinden Prangalar Eskittim” oldu.
“Ard-arda kaç zemheri/
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu/
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya/
Bir ben uyumadım/
Kaç leylim bahar/
Hasretinden prangalar eskittim.”
Ahmed Arif, 2 Haziran 1991’de ortamızdan ayrıldı; sonsuzluğa yürüdü.
Problem yalnızca bu değil…
Kürtçe güzel olmaz
Kuşkusuz…
Ahmed Arif’in şiirleri yalnızca Kürtçe’ye değil, tüm dünya lisanlarına çevrilmelidir.
Fakat. Ahmed Arif hakkında şu bilinmelidir.
Büyük şair Cemal Süreya, Papirüs mecmuasında şöyleki yazdı:
“Ahmed Arif’in şiiri, konuşmasından alınmış rastgele bir kesim üzeredir; bir bakıma ‘oral’ (ağza ilişkin) bir şiirdir. Bizde oral şiirin tuhaf bir bahtı vardır: Bu şiirde, ekseriyetle, ya kuru bir söylevciliğe düşülür, ya da harcı âlem hislerin tekdüze kainatına. Daha doğrusu, niçinse şimdiye kadar çoklukla bu biçimde olmuştur. Bu, kelamın yakışığı uğruna, şiirin elden çıkarılması, harcamasıdır. Ahmed Arif’in şiirinde bu biçimde bir sakınca yok.” (Ocak, 1969)
Yani: Ahmed Arif’in şiiri sesti. Türküydü. Ağıttı. Uzun havaydı.
Tesirli, insanı hüzne boğan kükreyen bir ağızdı.
Anadolu Türkçesi’ydi bu.
Diyarbakır ağzıydı bu.
Diyarbakır’ın Türkçe ağzını Kürtçe’ye çevirirseniz o tadını alabilir misiniz? Alamazsınız.
Bir “ağız dili” şiiri çevrilemez; hiç bir lisana çevrilemez.
Çevrilse birebir duyguyu, coşkuyu vermez; veremez.
Türkçe’nin büyük şairidir Ahmed Arif..
Ahmed Arif, dar kimlik siyasetine araç yapılarak öldürülemez!
Çevirin “Otuz Üç Kurşun”u, tıpkı hüznü hissedemezsiniz.
“Kirveyiz, kardeşiz, kanla bağlıyız
Karşıyaka köyleri, obalarıyla
Kız alp vermişiz yüzseneler uzunluğu,
Komşuyuz yaka yakaya.
Birbirine karışır tavuklarımız,
Bilmezlikten değil,
Fıkaralıktan…”
Odatv.com