Aganta Burina Burinata, Akdeniz gemicilerine ilişkin bir gemici kelamı… Denize açılma anında, geminin sürat kazanması için yelkenlerin bağlı olduğu halatların sıkı olması ve uygun gerilmesi gerektiğini anlatmak isteyen bir kelam dizisi…
”Denize tutkun olan denizde ölene kadar huzur bulmazmış” der Halikarnas Balıkçısı. Muharrir ve şair Cevat Şakir Kabaağaçlı, birebir isimli yapıtı yazdıktan 60 yıl daha sonra bir popstara esin kaynağı olacağını asla bilemeyeceği bir hayat karalamıştı romanında. Aganta Burina Burinata; tam da 28 yaşında bir trafik kazasında, üstelik bir yardım konseri için yola çıktığında hayatını kaybedip sevenlerini yasa boğan Barış Akarsu’nun kısa lakin süratle koştuğu hayatının bir özeti üzere.
27’liler kehanetine inanmamız için neredeyse art geriye mevte giden Kurt Cobain, Janis Joplin, Amy Winehouse, Brian Jones, Jimmy Hendrix ve Jim Morrison’un üzere, 27’yi bir geçe hayattan kopan Barış Akarsu genç yaşında müzikle yakaladığı şöhreti, konser yolunda nihayetlemişti.
Baba Selahattin Akarsu’nun verdiği bir röportajda söylemiş olduği ”Barış, Haziran’ın 29’unda Zonguldak’ta doğdu. O yıl, Dünya Çocuk Yılı’ydı. O niçinle ismini Barış koydum. 7’sinde her neyse 70’inde de odur denir ya, benim oğlum da öyleydi. Çok sevildi. Çocukluğunda da fazlaca sevilirdi. İsmi üzere içiyle de dışıyla da epeyce barışıktı…” kelamları sinema öncesinde yüreğimi dağladı; bir de annesinin sinemanın mukavelesini imzaladıktan daha sonra vefat edip galaya gelememesi.
Barış Akarsu Merhaba afişinin önündeyim. Seansın saatini beklerken ”Islak ıslak’ çalıyor sinemanın önünde. Sanırım his seline ön hazırlık bu. İnanılmaz bir kalabalık. Barış öldüğünde tay tay yürüyen çocuklar artık üniversiteye hazırlanma çağında ve o jenerasyon sinemada Barış Akarsu’nun hayat hikayesini izlemek için akın akın sinemada…
Yönetmenliğini, yakın bir vakitte vizyonda olacağını bildiğimiz ve de merakla beklediğimiz ”Garip Bülbül Neşet Ertaş” sinemasının de direktörü olan Mert Dikmen’in çektiğini görüyorum; o da Barış Akarsu neslinden bir genç zira. Kullandığı lisan ve çekim başarısın da buradan geldiğini anlamak artık daha kolay.
HER BİTİŞ BİR BAŞLANGIÇ,YENİ BİR MERHABA
Bir kıyı kasabasında, keyifli bir konutta gözlerini açtıktan 10 yıl daha sonra, Cem Karaca hayranlığının müziğe olan tutkusunun temelini beslediğini gördüğümüz Barış Akarsu; mütevazı kimliği, hayata tutunuşu, doğallığı, merhameti ve aşka olan sadakati ile örnek bir duruş sergilemişti. Sinema boyunca bunları ayrıntılandırılmış olarak izlerken, müziğe olan tutkuyu içselleştiren bir gencin, aşkla işi içinde kalmasını ve büyük aşkı Zeynep’le geldiği yol ayrımına da şahit oluyoruz.
Sırtına attığı çantası ve gitarı, cebinde olmayan dönüş parası ile Amasra kıyısında ve Umut Cafe’de başlayan seyahati; evvel mutfakta daha sonra spontan gelişen bir sahne tecrübesi ile gelişince ,arkadaşlarının da takviyesini ardına alarak İstanbul’ a koşuyor bu defa. 2004 yılında ” Akademi Türkiye’ de” kazandığı muvaffakiyet, buğulu sesi, sürmeli gözleri, süper sahnesiyle Türkiye’ ıslak ıslak efsunlayan Barış Akarsu var artık sahnede.
Barış’ın öyküsüne bodoslama dalıp, gerçeğin ta tabanında hissetmemizi sağlayan İsmail Ege Şaşmaz ise, sesi ve samimiyetiyle; vakit zaman da duruşu ve bağlantı stiliyle Barış Akarsu’yu o kadar hoş oynuyor ki. Aslında bu oynamaktan çok yaşamak diyebilirim.
İsmail Ege Şaşmaz, sinema çekimlerine başlamadan evvel uzun uzun Barış Akarsu’yu yakın merceğe aldığını; gerçek hayatının bilgilerinı ve insan sevgisini keşfettikçe epeyce etkilendiğini söylemiş. Baba Selahattin Akarsu’nun kendisine gerçek babalık yaptığını anlatmış gala gecesinde…
Bu kadar duyguya boğulurken, sinemanın sinema tekniği açısından epey başarılı olmadığını, senaryonun zayıf kaldığını ve Akademi Türkiye sahnelerinde o günün gerçek heyet üyelerinin olmayışı üzere eksiklikleri keşfetmemek mümkün değil. Sanıyorum telif ile ilgili sıkıntılardan kaynaklandı. Barış Akarsu’nun biyografisine ilişkin bir sinemada Bergen ya da Müslüm’deki sinema muvaffakiyetini gorememek üzücü. Bütün bunlar sinemaya gitmemek için bir mazeret oluşturmamalı; tersine Barış’ı tüm özleyenler ve onu tahminen de efsane yapan tüm insani bilgileri bir kere daha görüp yaşamak isteyenler seyretmeli bu sineması.
En sevdiği sözcüğün Merhaba olması; her bitiş ve ümitsizlik anında bile dudağının ucuna kondurduğu gülüşüne eklemlenen o merhaba sözcüğü ile hayata tutunan Barış, ne garip ki vefatına gittiği gecenin sabahında bile kıyı duvarına yazıyor merhaba’yı..
4 Temmuz 2007’de giden Barış’a bir sefer daha merhaba demek düşüyor bize de… Merhaba Barış… Düzgün Seyirler
Özlem Kalkan
Odatv.com
”Denize tutkun olan denizde ölene kadar huzur bulmazmış” der Halikarnas Balıkçısı. Muharrir ve şair Cevat Şakir Kabaağaçlı, birebir isimli yapıtı yazdıktan 60 yıl daha sonra bir popstara esin kaynağı olacağını asla bilemeyeceği bir hayat karalamıştı romanında. Aganta Burina Burinata; tam da 28 yaşında bir trafik kazasında, üstelik bir yardım konseri için yola çıktığında hayatını kaybedip sevenlerini yasa boğan Barış Akarsu’nun kısa lakin süratle koştuğu hayatının bir özeti üzere.
27’liler kehanetine inanmamız için neredeyse art geriye mevte giden Kurt Cobain, Janis Joplin, Amy Winehouse, Brian Jones, Jimmy Hendrix ve Jim Morrison’un üzere, 27’yi bir geçe hayattan kopan Barış Akarsu genç yaşında müzikle yakaladığı şöhreti, konser yolunda nihayetlemişti.
Baba Selahattin Akarsu’nun verdiği bir röportajda söylemiş olduği ”Barış, Haziran’ın 29’unda Zonguldak’ta doğdu. O yıl, Dünya Çocuk Yılı’ydı. O niçinle ismini Barış koydum. 7’sinde her neyse 70’inde de odur denir ya, benim oğlum da öyleydi. Çok sevildi. Çocukluğunda da fazlaca sevilirdi. İsmi üzere içiyle de dışıyla da epeyce barışıktı…” kelamları sinema öncesinde yüreğimi dağladı; bir de annesinin sinemanın mukavelesini imzaladıktan daha sonra vefat edip galaya gelememesi.
Barış Akarsu Merhaba afişinin önündeyim. Seansın saatini beklerken ”Islak ıslak’ çalıyor sinemanın önünde. Sanırım his seline ön hazırlık bu. İnanılmaz bir kalabalık. Barış öldüğünde tay tay yürüyen çocuklar artık üniversiteye hazırlanma çağında ve o jenerasyon sinemada Barış Akarsu’nun hayat hikayesini izlemek için akın akın sinemada…
Yönetmenliğini, yakın bir vakitte vizyonda olacağını bildiğimiz ve de merakla beklediğimiz ”Garip Bülbül Neşet Ertaş” sinemasının de direktörü olan Mert Dikmen’in çektiğini görüyorum; o da Barış Akarsu neslinden bir genç zira. Kullandığı lisan ve çekim başarısın da buradan geldiğini anlamak artık daha kolay.
HER BİTİŞ BİR BAŞLANGIÇ,YENİ BİR MERHABA
Bir kıyı kasabasında, keyifli bir konutta gözlerini açtıktan 10 yıl daha sonra, Cem Karaca hayranlığının müziğe olan tutkusunun temelini beslediğini gördüğümüz Barış Akarsu; mütevazı kimliği, hayata tutunuşu, doğallığı, merhameti ve aşka olan sadakati ile örnek bir duruş sergilemişti. Sinema boyunca bunları ayrıntılandırılmış olarak izlerken, müziğe olan tutkuyu içselleştiren bir gencin, aşkla işi içinde kalmasını ve büyük aşkı Zeynep’le geldiği yol ayrımına da şahit oluyoruz.
Sırtına attığı çantası ve gitarı, cebinde olmayan dönüş parası ile Amasra kıyısında ve Umut Cafe’de başlayan seyahati; evvel mutfakta daha sonra spontan gelişen bir sahne tecrübesi ile gelişince ,arkadaşlarının da takviyesini ardına alarak İstanbul’ a koşuyor bu defa. 2004 yılında ” Akademi Türkiye’ de” kazandığı muvaffakiyet, buğulu sesi, sürmeli gözleri, süper sahnesiyle Türkiye’ ıslak ıslak efsunlayan Barış Akarsu var artık sahnede.
Barış’ın öyküsüne bodoslama dalıp, gerçeğin ta tabanında hissetmemizi sağlayan İsmail Ege Şaşmaz ise, sesi ve samimiyetiyle; vakit zaman da duruşu ve bağlantı stiliyle Barış Akarsu’yu o kadar hoş oynuyor ki. Aslında bu oynamaktan çok yaşamak diyebilirim.
İsmail Ege Şaşmaz, sinema çekimlerine başlamadan evvel uzun uzun Barış Akarsu’yu yakın merceğe aldığını; gerçek hayatının bilgilerinı ve insan sevgisini keşfettikçe epeyce etkilendiğini söylemiş. Baba Selahattin Akarsu’nun kendisine gerçek babalık yaptığını anlatmış gala gecesinde…
Bu kadar duyguya boğulurken, sinemanın sinema tekniği açısından epey başarılı olmadığını, senaryonun zayıf kaldığını ve Akademi Türkiye sahnelerinde o günün gerçek heyet üyelerinin olmayışı üzere eksiklikleri keşfetmemek mümkün değil. Sanıyorum telif ile ilgili sıkıntılardan kaynaklandı. Barış Akarsu’nun biyografisine ilişkin bir sinemada Bergen ya da Müslüm’deki sinema muvaffakiyetini gorememek üzücü. Bütün bunlar sinemaya gitmemek için bir mazeret oluşturmamalı; tersine Barış’ı tüm özleyenler ve onu tahminen de efsane yapan tüm insani bilgileri bir kere daha görüp yaşamak isteyenler seyretmeli bu sineması.
En sevdiği sözcüğün Merhaba olması; her bitiş ve ümitsizlik anında bile dudağının ucuna kondurduğu gülüşüne eklemlenen o merhaba sözcüğü ile hayata tutunan Barış, ne garip ki vefatına gittiği gecenin sabahında bile kıyı duvarına yazıyor merhaba’yı..
4 Temmuz 2007’de giden Barış’a bir sefer daha merhaba demek düşüyor bize de… Merhaba Barış… Düzgün Seyirler
Özlem Kalkan
Odatv.com