Hürriyet’te, okur mektuplarını köşesine taşıyan ve onlara tavsiyelerde bulunan Güzin Abla, bugünkü yazısında okurundan gelen bir mektubu aktardı.
Babası cezaevinde olduğunu söyleyen 19 yaşındaki bir genç hanımın mektubunun aktarıldığı yazıda “Herkes annemi sığınmaevinde biliyor ancak o sevgilisiyle birlikte bir rezidansta yaşıyor. Bense kardeşlerime ve babama bakıyorum. Konutun tüm işi üzerimde. Artık epeyce yoruldum…” sözleri kullanıldı.
Güzin Abla ise bu mektuba verdiği karşılıkta şunları yazdı:
Evet kızım, bu ortasında bulunduğun durumun zorluğunun farkındayım. Lakin bu gencecik yaşında omuzlarına kaldıramayacağın kadar büyük bir yük yüklenmişsin. Bunu yapmak zorunda değilsin.
Annen, “sizin geleceğiniz için” dediği bağına şu anda devam ediyor ve farkındaysan yalnızca kendini düşünüyor. Seni de kardeşlerini de düşündüğü bile yok.
Sen onlarla ilgilenmek için çırpınıp duruyorsun.
Bir de üstelik babana karşı manen kendini hatalı hissediyorsun. Bu bu biçimde devam edemez olağan olarak.
Sen ömrünü babana ve kardeşlerine adayıp sönüp gitmemelisin. Senin kendi hayatın olmalı. Senin kendi mutluluğun olmalı.
Bu yüzden kızım, okuyor musun, çalışmak mı istiyorsun, evlenmek mi istiyorsun… Kendin için ne yapmak istiyorsun?
Onu gerçekleştirmelisin. “Babandan ve kardeşlerinden hatta annenden kop, uzaklaş onları terk et” demiyorum lakin kendini onlara adayıp, feda edemezsin.
hayatın için bir karar almalısın ve bunu onlara söylemelisin. Senin için gerçek olan her neyse onu yapmalısın.
Bunu yaparken de asla vicdan azabı çekmemeli, ayaklarının üzerinde durmayı öğrenmelisin.
Babası cezaevinde olduğunu söyleyen 19 yaşındaki bir genç hanımın mektubunun aktarıldığı yazıda “Herkes annemi sığınmaevinde biliyor ancak o sevgilisiyle birlikte bir rezidansta yaşıyor. Bense kardeşlerime ve babama bakıyorum. Konutun tüm işi üzerimde. Artık epeyce yoruldum…” sözleri kullanıldı.
Güzin Abla ise bu mektuba verdiği karşılıkta şunları yazdı:
Evet kızım, bu ortasında bulunduğun durumun zorluğunun farkındayım. Lakin bu gencecik yaşında omuzlarına kaldıramayacağın kadar büyük bir yük yüklenmişsin. Bunu yapmak zorunda değilsin.
Annen, “sizin geleceğiniz için” dediği bağına şu anda devam ediyor ve farkındaysan yalnızca kendini düşünüyor. Seni de kardeşlerini de düşündüğü bile yok.
Sen onlarla ilgilenmek için çırpınıp duruyorsun.
Bir de üstelik babana karşı manen kendini hatalı hissediyorsun. Bu bu biçimde devam edemez olağan olarak.
Sen ömrünü babana ve kardeşlerine adayıp sönüp gitmemelisin. Senin kendi hayatın olmalı. Senin kendi mutluluğun olmalı.
Bu yüzden kızım, okuyor musun, çalışmak mı istiyorsun, evlenmek mi istiyorsun… Kendin için ne yapmak istiyorsun?
Onu gerçekleştirmelisin. “Babandan ve kardeşlerinden hatta annenden kop, uzaklaş onları terk et” demiyorum lakin kendini onlara adayıp, feda edemezsin.
hayatın için bir karar almalısın ve bunu onlara söylemelisin. Senin için gerçek olan her neyse onu yapmalısın.
Bunu yaparken de asla vicdan azabı çekmemeli, ayaklarının üzerinde durmayı öğrenmelisin.