Ebru Şallı’nın 2013 yılında boşandığı Harun Tan ile evliliğinden dünyaya gelen Pars Tan, geçtiğimiz yıl nisan ayında uzun mühlet gayret ettiği lenfomaya yenilerek hayatını kaybetti. Oğlunun vefat haberiyle sarsılan Şallı, Youtube kanalında içini dökerken, bu günlere nasıl geldiğini de anlattı.
Ebru Şallı’nın açıklamalarından satırbaşları…
“95 yılında Türkiye hoşu seçilerek tanındım. Annemin ısrarı üzerine bu yarışa katıldım. Babamın haberinin olmadığı ve yaşımı da bir yaş büyüttüğüm doğrudur. Lise son sınıf öğrencisiydim.”
“90’lı yılların sonunu yakalamak benim için hayli büyük keyifti. bu biçimdelar top modellik revaçtaydı. Begüm Özbek’ler, Deniz Pulaş’lar, Merve İldeniz’ler… Bu isimleri yakaladım ben. Şanslıyım zira o bir akımdı. Ben onlarla birlikte podyumda yürüdüm.”
“TİPİM DİKKAT ÇEKTİ”
“Bütün dünya mutfaklarının kurslarına gittim. O da beni epeyce memnun etti. Daima yemek yapıyordum. daha sonra yemek kitapları yaptım, yemek programları yaptım o da bir dönüm noktasıydı benim için. İki yıla yakın diksiyon kurslarına gittim. Eğitim aldım bu hususta.”
“Ben çıktığım vakit içinderda değişik bir tiptim. Koyu renk saç, mavi gözler, gamzeler Türkiye’de sıradan dikkat çekmişti. Benim hiç gece hayatım olmadı. Zira daima erken yatardım.”
“EVLİ OLMADIĞIM YILLARDA ZORLANDIM”
“Evlilikçi bir istikametim var. Evlilik ve aile ortamı benim için değerli. O yüzden hayli uzun mühlet daima evliydim, hala da evliyim. Hoş bir şey bence, olumsuz bir şey olduğunu düşünmüyorum. Çok az evli olmadığım bir süre var, o müddette de epeyce zorlandım. Hakikaten bunu itiraf ediyorum. Evli olmadığım birkaç yılda epey zorlandım. Kime merhaba desem isminiz onunla çıkıyor. Bu ne kadar sıkıntı bir hayat!”
“ANNE SÜTÜ İLE BESLEDİM”
“İki tane çocuk doğurmak fazlaca hoştu. Ben anne olmayı epey sevdim. Anaç da bi üretim var. 17 yıl evvel Bero doğdu. Ortalarında 6,5 yıl var daha sonra Ponçiğim Pars doğdu. Yalnızca anne sütüyle besledim çocuklarımı. Bu fazlaca önemli bence.”
“ÇOCUĞA MAKUS ANI KALSIN İSTEMEDİM”
“Bir dönüm noktam da olağan ki Ponçiğim ile yaşadığım durum. O mevzuyla ilgili hem konuşmak istiyorum, hem istemiyorum. Sıkıntı konuşması…”
“Haksız yere eleştirildiğimi düşünüyorum. Ponçiğin durumu her insanın başına gelebilir. Allah hiç kimseye vermesin lakin her anne babanın başına gelebilir. Bu bir dünya, yarın ne olacağımız muhakkak değil. Bir hastalık. Birinci başta inanmak istemiyorsunuz. Pars’ın hastalığı olduğunda ben çabucak ignore ettim durumu.”
“Olmasını istemedim her anne üzere… Göğüsledim durumu. İşin içine girip, Nasıl çözeriz? Ne yapalım? daha sonra aslına bakarsan çabuk güzelleşiyor üzere bir durum oldu. Çok hoş karşılıklar aldık hastalığın tanısı konulduktan daha sonra. Bunu kimseye anlatmadım. Çocuğa bu biçimde bir anı kalsın istemedim. Zira güzelleşecekti…”
“KİMSE EMPATİ YAPAMAZ”
“Bu durumu yaşayan tek bayan ben değilim. Tek anne ben değilim. Bunun şımarıklığını da yapmak istemiyorum. Ancak insanların epeyce büyük konuştuğunu görüyorum. Çocukları olan beşerler nasıl korkmadan makus yorum yapıp, makûs cümleler kullanabiliyorsunuz? Benim yaşadığım acıyı nasıl anlayabilirler? Manaya bahtı var mı bir insanın? Yaşamadan anlayamaz ki! Empati yapabilir mi, bence yapamaz!”
“YORUMLAR ACIMASIZ”
“2,5 yıla yakın ben hastanede yaşadım. Orayı bir cümbüş alanına çevirdim. Biz ilik nakline giderken ‘ilik hediyesi’,’ilik eğlencesi’ diye bir oyun çıkardım. İnanılmaz bir şeydi. Bütün aile güya diş buğdayı üzere armağan aldı. Pars epeyce eğlendi. İnanılmaz şeyler yaşadık. Bunları hayatış bir insan olarak yapılan yorumları hayli korkusuz, acımasız buluyorum.”
“KAN DONDURAN BİR CÜMLEYDİ”
“Şöyle bir şey bekleniyor, bunu hissediyorum: Ebru, Ponçiğini kaybetti, artık o da ölür. Olması gereken bu. Bunu mu istiyorsunuz? Benim bir tane daha oğlum var, ailem var. Hiç mi aklınıza gelmiyor bu biçimde şeyler. olağan olarak yorum yapabilirsiniz lakin evvel vicdanınızı düşünün. Ben Pars’ımın istediği üzere burada, karşınızdayım.”
“Zaman vakit ağlıyorum. Ağlamak da insani bir his. Tanıdığım birisi “Ya Ebru kusursuz, epey hoş çekimler yapıyosun, seyahatlere gidiyorsun, çalışıyorsun, her şey fazlaca hoş gidiyor, epey hoş görünüyorsun, daha da mı gençleştin sen?” dedikten daha sonrasında “Ama olağan senin uygun olma talihin yok ki… Naparsan yap” dedi. Kan dondurucu bir cümle. Baş bu, mantalite bu…”
“TERAPİLERLE AYAKTA DURMAYI ÖĞRENDİM”
“Ben 17 yaşından beri çalışıyorum, Türkiye Cumhuriyeti’ne vergi ödüyorum. Ben bayağı bir insan değilim. Ben hizmet veriyorum, çalışıyorum. Bir tane Ebru var bunu yapmayın!”
“Aldığım terapilerle ayakta durmayı öğrendim. Ben kuvvetli bir beşerim bunu biliyorlar fakat “Ben o kadar kuvvetli değilim, bana güvenmeyin” diyorum. Hala terapi almaya devam ediyorum.”
“ACIMI NASIL YAŞAYACAĞIMA BEN KARAR VERİRİM”
“Hiç kimse benden ölmemi beklemesin. Ben yaşadığım acıyı kendim biliyorum. Bunun hesabını kimseye vermek zorunda değilim. Bunun hesabını bana kimse de soramaz. Bu benim acım. Ben yaşıyorum, nasıl yaşayacağıma kendim karar veririm.”
“Biraz Allah’tan korkun, bir lokma vicdanınız olsun. Ponçik beni koruyor. Ben onunla daima iletişimdeyim. Bir kadro şeyler de yaşıyorum aslına bakarsanız. Bu hususla ilgili elinizi vicdanınıza koyarak yorum yapın, anne baba iseniz de biraz korkun.”
Ebru Şallı’nın açıklamalarından satırbaşları…
“95 yılında Türkiye hoşu seçilerek tanındım. Annemin ısrarı üzerine bu yarışa katıldım. Babamın haberinin olmadığı ve yaşımı da bir yaş büyüttüğüm doğrudur. Lise son sınıf öğrencisiydim.”
“90’lı yılların sonunu yakalamak benim için hayli büyük keyifti. bu biçimdelar top modellik revaçtaydı. Begüm Özbek’ler, Deniz Pulaş’lar, Merve İldeniz’ler… Bu isimleri yakaladım ben. Şanslıyım zira o bir akımdı. Ben onlarla birlikte podyumda yürüdüm.”
“TİPİM DİKKAT ÇEKTİ”
“Bütün dünya mutfaklarının kurslarına gittim. O da beni epeyce memnun etti. Daima yemek yapıyordum. daha sonra yemek kitapları yaptım, yemek programları yaptım o da bir dönüm noktasıydı benim için. İki yıla yakın diksiyon kurslarına gittim. Eğitim aldım bu hususta.”
“Ben çıktığım vakit içinderda değişik bir tiptim. Koyu renk saç, mavi gözler, gamzeler Türkiye’de sıradan dikkat çekmişti. Benim hiç gece hayatım olmadı. Zira daima erken yatardım.”
“EVLİ OLMADIĞIM YILLARDA ZORLANDIM”
“Evlilikçi bir istikametim var. Evlilik ve aile ortamı benim için değerli. O yüzden hayli uzun mühlet daima evliydim, hala da evliyim. Hoş bir şey bence, olumsuz bir şey olduğunu düşünmüyorum. Çok az evli olmadığım bir süre var, o müddette de epeyce zorlandım. Hakikaten bunu itiraf ediyorum. Evli olmadığım birkaç yılda epey zorlandım. Kime merhaba desem isminiz onunla çıkıyor. Bu ne kadar sıkıntı bir hayat!”
“ANNE SÜTÜ İLE BESLEDİM”
“İki tane çocuk doğurmak fazlaca hoştu. Ben anne olmayı epey sevdim. Anaç da bi üretim var. 17 yıl evvel Bero doğdu. Ortalarında 6,5 yıl var daha sonra Ponçiğim Pars doğdu. Yalnızca anne sütüyle besledim çocuklarımı. Bu fazlaca önemli bence.”
“ÇOCUĞA MAKUS ANI KALSIN İSTEMEDİM”
“Bir dönüm noktam da olağan ki Ponçiğim ile yaşadığım durum. O mevzuyla ilgili hem konuşmak istiyorum, hem istemiyorum. Sıkıntı konuşması…”
“Haksız yere eleştirildiğimi düşünüyorum. Ponçiğin durumu her insanın başına gelebilir. Allah hiç kimseye vermesin lakin her anne babanın başına gelebilir. Bu bir dünya, yarın ne olacağımız muhakkak değil. Bir hastalık. Birinci başta inanmak istemiyorsunuz. Pars’ın hastalığı olduğunda ben çabucak ignore ettim durumu.”
“Olmasını istemedim her anne üzere… Göğüsledim durumu. İşin içine girip, Nasıl çözeriz? Ne yapalım? daha sonra aslına bakarsan çabuk güzelleşiyor üzere bir durum oldu. Çok hoş karşılıklar aldık hastalığın tanısı konulduktan daha sonra. Bunu kimseye anlatmadım. Çocuğa bu biçimde bir anı kalsın istemedim. Zira güzelleşecekti…”
“KİMSE EMPATİ YAPAMAZ”
“Bu durumu yaşayan tek bayan ben değilim. Tek anne ben değilim. Bunun şımarıklığını da yapmak istemiyorum. Ancak insanların epeyce büyük konuştuğunu görüyorum. Çocukları olan beşerler nasıl korkmadan makus yorum yapıp, makûs cümleler kullanabiliyorsunuz? Benim yaşadığım acıyı nasıl anlayabilirler? Manaya bahtı var mı bir insanın? Yaşamadan anlayamaz ki! Empati yapabilir mi, bence yapamaz!”
“YORUMLAR ACIMASIZ”
“2,5 yıla yakın ben hastanede yaşadım. Orayı bir cümbüş alanına çevirdim. Biz ilik nakline giderken ‘ilik hediyesi’,’ilik eğlencesi’ diye bir oyun çıkardım. İnanılmaz bir şeydi. Bütün aile güya diş buğdayı üzere armağan aldı. Pars epeyce eğlendi. İnanılmaz şeyler yaşadık. Bunları hayatış bir insan olarak yapılan yorumları hayli korkusuz, acımasız buluyorum.”
“KAN DONDURAN BİR CÜMLEYDİ”
“Şöyle bir şey bekleniyor, bunu hissediyorum: Ebru, Ponçiğini kaybetti, artık o da ölür. Olması gereken bu. Bunu mu istiyorsunuz? Benim bir tane daha oğlum var, ailem var. Hiç mi aklınıza gelmiyor bu biçimde şeyler. olağan olarak yorum yapabilirsiniz lakin evvel vicdanınızı düşünün. Ben Pars’ımın istediği üzere burada, karşınızdayım.”
“Zaman vakit ağlıyorum. Ağlamak da insani bir his. Tanıdığım birisi “Ya Ebru kusursuz, epey hoş çekimler yapıyosun, seyahatlere gidiyorsun, çalışıyorsun, her şey fazlaca hoş gidiyor, epey hoş görünüyorsun, daha da mı gençleştin sen?” dedikten daha sonrasında “Ama olağan senin uygun olma talihin yok ki… Naparsan yap” dedi. Kan dondurucu bir cümle. Baş bu, mantalite bu…”
“TERAPİLERLE AYAKTA DURMAYI ÖĞRENDİM”
“Ben 17 yaşından beri çalışıyorum, Türkiye Cumhuriyeti’ne vergi ödüyorum. Ben bayağı bir insan değilim. Ben hizmet veriyorum, çalışıyorum. Bir tane Ebru var bunu yapmayın!”
“Aldığım terapilerle ayakta durmayı öğrendim. Ben kuvvetli bir beşerim bunu biliyorlar fakat “Ben o kadar kuvvetli değilim, bana güvenmeyin” diyorum. Hala terapi almaya devam ediyorum.”
“ACIMI NASIL YAŞAYACAĞIMA BEN KARAR VERİRİM”
“Hiç kimse benden ölmemi beklemesin. Ben yaşadığım acıyı kendim biliyorum. Bunun hesabını kimseye vermek zorunda değilim. Bunun hesabını bana kimse de soramaz. Bu benim acım. Ben yaşıyorum, nasıl yaşayacağıma kendim karar veririm.”
“Biraz Allah’tan korkun, bir lokma vicdanınız olsun. Ponçik beni koruyor. Ben onunla daima iletişimdeyim. Bir kadro şeyler de yaşıyorum aslına bakarsanız. Bu hususla ilgili elinizi vicdanınıza koyarak yorum yapın, anne baba iseniz de biraz korkun.”