semaver
Active member
Cumhuriyet Genç Yazın YAZMA AKSİYONU
SAKİNE DENİZ YILMAZ
HALİÇ ÜNİVERSİTESİ FEN EDEBİYAT FAKÜLTESİ PSİKOLOJİ KISMI
“Kişinin yaptığı iş yeteneğine uygun mu diye
Onu seyretmen gerekmez.
Yalnızca gözlerine baksan kâfi.
Sos yapan bir aşçı, birinci kesiği atan bir cerrah
Konşimento dolduran memur
Hepsinin yüzünde birebir kendinden geçmişlik…
Çalışırken kendilerini unuturlar.
Benliğini unutup nesneye dalan o bakış
Ne hoştur.”
W. H. AUDEN
Kendimi unutup daldığım tek yer olan yazma hareketini ustalıkla özetleyen bu dizeler, her insanın benliğinin unutulup daldığı bir yer olduğunu hatırlatıyor bana. Hepimiz anda olmanın huzuruna erebildiğimiz, tahminen de sıkıntılarımızdan kaçıp kurtulabildiğimiz bir hareket arıyoruz devamlı. Yaptığımız hareket bize huzur versin istiyoruz. Sabahları metroda, duraklarda, güneşin daha yeni doğduğu her yerde gördüğümüz herkes “kendinden geçerek sevgiyle” yapmıyor aksiyonlarını. Lakin her insanın ömründe bir hareket var biliyorum, bir kez bile olsa onu huzura taşıyan. Benimki yazma hareketi.
Ünlü Rumen müellif, filozof Emil Cioran, yazma hareketini anlatıyor bize. “Bu sefalet üzere. İçsel bir sefalet. Yazma hareketi diyalogdur. Tanrı’yla diyalog. Bir yalnızın öteki yalnızla buluşması.” Bu, bir sefalet üzere sahiden. İçsel bir sefaletin dışarıya yaratıcılıkla çıkması ise büyük bir talih. İçsel sefaletimin beni yiyip bitirmesine müsaade vermeden, onu susturmadan, tam karşıtı istikametini yaratıcılığa çevirerek yazıyorum bu satırları. Yalnız olan İlah ise, olağan olarak yaratılan tüm yazıları ve başka sanat yapıtlarını kıskanıyor olmalı yoksa Geoger Bernand Shaw kemancı Heifitz’i dinlemeye gittikten daha sonra mektubunda “Karım ve ben konserinizde büyülendik. bu biçimde hoş çalmayı sürdürürseniz genç yaşta öleceğiniz kesinlikle. Kimse Tanrı’nın kıskançlığını kamçılamadan bu biçimdesine eksiksiz çalamaz. Sizden ricam, her gece yatmadan evvel makûs şeyler çalın.” demezdi. Bu içsel sefaletin temsili olan yazma hareketinde Tanrı’ya karşı çıkan bir yürek de var üstelik. Tanrı’nın yarattığından daha hoş bir şey yaratmaya korkmadan, bu sefaletin kuvvetli görünme eforu.
Devam ediyor Cioran: “Bana kalırsa aslına bakarsanız ziyan vermek için yazarız. Rahatları bozmak için yazarız. Ne okuduysam rahatım bozulsun diye okudum. Bana bir biçimde eziyet çektirmeyen muharrir ilgimi çekmez.” Buradaki ziyan verme olağan olarak manasının ötesinde bir biçimde gözleri açmak olabilir. Güzel bir kitap okuduktan daha sonra hepimizde durup düşünmeye, kendi hayatımızı göz önüne almaya iten bir kuvvettir ziyan verme. Konfor alanımıza her kezinde düşman olmamızı sağlayan iki üç cümle bile kâfi kimi vakit. Rahatımızı bozmak demek her vakit yatakta huzursuzca ömrümüzü analiz etmek değildir. kimi vakit rahatımızı bozup bir kitabın ortasında geçen cümleden hareketle başlarız “o işi” yapmaya. Cüret edemediğimiz, adım atamadığımız ne var ise kitabın ortasında geçen o cümleyle başlarız tüm yeniliklere.
YARATMA YÜREĞİ
Yazma hareketinin bir yaratma cüretinden doğduğunu düşünürsek şayet gideceğimiz birinci kitap ünlü varoluşçu terapist Rollo May’in Yaratma Cüreti isimli kitabı olur. May, “Fakat şayet kendi özgün fikirlerinizi tabir etmezseniz, kendi varlığınızı dinlemezseniz, kendinize ihanet etmiş olacaksınız” diyor. Yaratma gücünün baskılanması bizi ihanete gdolayır. Kendimize ihanet. Yaratma dürtümüzün; yazma, fotoğraf yapma, müzik söyleme, hoş bir yemek yapma olması durumu değiştirmez. Varlığımın hedefi, “olmak için geldiğim şeyi olmak”. Ne olduğu kıymetsiz, kendimi söz etmeme yarayan “o şey” olmak.
10 Emir’in ikincisi şöyleki der: “Kendine oyma bir put yapmayacaksın, ya da üstteki gökte, ya da aşağıdaki toprakta, ya da toprak altındaki suda bulunanlara emsal bir şey yapmayacaksın.” Yaratmanın önüne set koyan dini yasalar bile olsa, insan ölümsüzlüğe giden yolda bir daha geçiyor yaratmanın başına. Yapılan devasa bir heykel olmasa bile, yapılan binlerce dolara satılan tablo olmasa bile. İnsan en epeyce kendine karşı, kendi ortasındaki sefalete karşı çıkmak için yaratıyor her seferinde. Tahminen yıktığı dini yasalar, tahminen otorite, tahminen kendisi olduğunu bile bile. Picasso bu yüzden “Her yaratma edimi, en evvel bir yıkma edimidir” diyor.
Yıktığımız, yarattığımız kendimizdir. Milyonuncu defa gidiyor insanlık, ruhunu yaratıcılıkla dövmeye.
GENÇ OKUR
ABDULLAH KAYA
MARMARA ÜNİVERSİTESİ HOŞ SANATLAR FAKÜLTESİ SERAMİK KISMI
Pınar, kucağındaki bebeği indirdi, siparişleri torbalara doldurup kızına uzattı. Kızcağız siparişin kime gideceğini anlamış olsa gerek, annesiyle göz teması kurmaksızın bakkaldan fırladı. Pınar bebeği kucağına almadan tezgâhtaki gazetelere yöneldi. Bu mevzuda takıntılıydı. Hepsini sakızların gerisine dizer, gazete isimleri ucundan kıyısından seçilemeyecek kadar birbirine sıkıştırırdı. Tezgâha yönelen gözlerin, onları ayırt edebilmesi için yazı karakterine, renklerine hâkim olması gerekirdi.
Deminden beri internet kesilmesin diye kapıda dikilen Yetenekli, içeride olanları göz ucuyla izlemişti. Göz ucuyla izlemişti, zira bir yandan da telefon ekranına bakıyor, başparmağı süratli hızlı günün gazete manşetlerini aşağı gerçek kaydırıyordu. Bugün hangi gazeteleri alacağını belirlemeye çalışıyordu. Daha doğrusu, okumak istedikleri içinden seçmece yapıyordu. Gazete meblağları o kadar artmıştı ki… Mecbur bu vaktin disiplinli okurları, mecmuaları, gazeteleri seçmece yapmadan okuyamazdı. Hangisinin o gün fiyatsız eki, özel yazı dizisi yahut tercih edilecek köşe muharrirleri var ise albenili oluyordu. Natürel gazetenin de ucuzu, hatta bedavası, tıpkı vakitte daha kalın olanları vardı. Vardı var bulunmasına da onlara gazete diyen kendine okur diyemezdi.
Uzman alacaklarını aldı, selamlaşıp çıktı. Cebine bozuklukları tıkarken güya kendi yüreği bir yerlere tıkılıyordu. “Bu bakkala her uğrayışımda gelir bu bana” dedi ortasından. Hepi topu otuz metrekarelik dükkân. Her yanı raflarla, eserlerle dolu. Bir köşeyi oğlan, başka köşeyi kız çocuğu kapar; kucağındaki bebeyle bir o sandalyede, bir bu taburede akşam etmeye çalışan Pınar ise kocasının işten gelmesini beklerdi. O gelince kepenkler iner, kadıncağız mesken mesaisine geçerdi. O denli ya, sermaye tertibinde çarklar bu biçimde işlerdi. Bayanlar gün içerisinde rastgele bir kesimde işgücüne aslına bakarsan katılırlar lakin bununla yetinemezlerdi. Meskenlerdeki iş yükünü tek başlarına sırtlanırlardı. İşte Pınar da mesaisi bitmeyen kadınlardandı. Gerçi kente geleli hayli olmamıştı. Doğu’daki köyü ve yaylası içindeki kıskaçtan birinci sefer dışarı çıkmış, evlenip bu büyük kente gelmişti. Memleketinden kurtulmuş, lakin hayatına farklı bir kıskaçta devam ediyordu. Bu kente geldi geleli, bir sefer olsun gezmemişti. Bir gün olsun tatil yapmamıştı. Yetenekli iç geçirerek sordu kendi kendine: ‘Kadıncağız tatil sözünü işitecek olsa, zihnine nasıl bir imge düşer sanki?..
Dalgın dalgın insanların içinden sıyrılırken ayağı kaydı, tam düşecekti ki toparlandı. Allah’tan torbasında kırılacak bir şey yoktu. Tüm düşündüklerini bir tuşla rafa kaldırıp yoluna odaklandı. Yerler yapış yapıştı. O denli ki attığı her adımda tabanlarının asfalttan bantla söküldüğünü duyar üzereydi. Durumu fark etmesi uzun sürmedi. Komşuların dut ağaçlarındaki meyveleri toplayacak dermanı olmadığından, ağaçlar meyvelerini salmıştı. Haliyle yerler de kayganlaşmıştı.
Evvelce bu biçimde miydi? Meyveler olgunlaştığı üzere husus komşu toplanır, çarşaflar gerilirdi. Şimdilerde kimse kimseyi görmez olmuştu. Artık dut mevsimi geldi mi, bu mahallede yürümek zorlaşırdı. Tıpkı bugün iktidar mahallesinde olduğu gibi… O denli ya, yere saçılan dutlar o kadar oldukçatu ki duta alışkın bu mahallenin asfaltı dahi kaldıramıyordu bu kadarını… Uzman, meskeninin kapısına geldi, anahtarı yavaşça deliğine sokup çevirmeye başladı. Bir yandan kendi kendine sorguluyordu, ‘Bu dutları toplaması için birini beklemeli mi?’…
YETİŞKİNE MEKTUP
MEHMET HECEBİL
SAİNT BENOÎT FRANSIZ LİSESİ, 11. SINIF
Sevgili Yetişkin,
Az evvel seni imajlı aramak ya da bildiri atmak yerine mektup yazmaya karar verdim. İstersen buna gençlerin toplumsal bağlantı bozukluğu falan da diyebilirsin fark etmez. Lakin evet, mektup yazmak için kesin olarak evvelki birkaç kuşaktan birine ilişkin olmak gerekmiyor, isteyen herkes eline bir kalem -tercihen siyah tükenmez- bir kâğıt bir de zarf alarak işi bitirebiliyor. Güzel, ben bunları bilgisayardan yazıyorum orası farklı. O öbür mevzu.
Her şeyden bu derece korkma, hele ki gelecekten, bu kaygı hiç bir şey söz etmiyor. Bu bir kaygı değil aslında dert diyebiliriz. Kaygı, tedirginlik üzere gibi… Bu kaygı bir şey söz etmiyor zira bir manası yok, nereden bilebilirsin, ne kadar mutlaka emin olabilirsin gelecekte her tarafın mahvolacağından ve yalnızca üniversitede -senin aklındakine gore- fazlaca güzel bir kısmına girenlerin hayatta kalacağından. Bir idolümün olması lazım değil, tahminen teşvik edici öge olarak bir fayda sağlayabilir lakin onun haricinde boş. Neredeyse tüm insanlığın sıkıntısı özgün birtakım işler ortaya koyabilmek, husus fark etmeksizin, aslına bakarsanız idoller sahiden idollerse özgün beşerler oluyorlar lakin bu bizim ilerde özgün olacağımızın garantisini veremez, olamayacağımızınkini de veremez bir idolün olmaması eski jenerasyonlarda özgün bir şeydi sanırım ve özgün her şeyin ve her insanın de faili meçhuldü. Evet, motamot, bu kelimeyi kullanabiliyorum eski jenerasyondan olmama gerek yok. Cinayet manasında demedim.
Telaşlarından dolayı, beni kafandaki kalıba sokmaya çalışıyorsun ve bunu yaparken üstüne bana “at gözlüklerini çıkar artık” diyorsun. Sokmaya çalıştığın kalıp bir incir çekirdeği, reçeli yapılamayacak kadar tatsız bir incirin çekirdeği ve o kalıbı dolduramayacak şeyler için bile sen beni istediğin kadar öldürebiliyorsun, farkında ol ya da olma.
Ah! Keşke, her gün doğum günüm olsa. Doğum günleri genelde daima epeyce hoş geçer, farkında olsak da olmasak da istesek de istemesek bizim doğum günümüz onu kutlamak isteyenler için daima fazlaca hoş geçer.
Nereye gideceğini bilen beşere dünya çekilip yol verirmiş diyor sizin kuşak, sizin tayfa, tayfa cinayet. Artık ben buna en sıradaninden bir Murphy kanunu çakıp üstüne bir mektup daha konuşurdum karşı çıkmak için ancak yarın imtihan var.
En derin hürmetlerimle,
Genç
ORTAYA KARIŞIK
ENVER TUNA ORMANCI
Alaşehir Selahattin – Zuhal Barutçuoğlu Anadolu Lisesi
Şakülü kaymış günlerden geçiyoruz,
Baksanıza hayallerimin katili,
Ak sakallı dede bile bana küs güya,
Mevsimler değişti düşlerime girmiyor.
***
Ben en hayli sabahları erken öten,
Horozları merak ediyorum dostum,
Ezan seslerine karışan seslerini,
Özledim desem inanmazsınız ki.
***
Ahhh Affan Dede leyleği ,
Havada gördüğü için memnun olsa,
Bu yıl da can eriklerini gördü diye,
Avuçlarıma para saysaydı keşke.
***
çabucak hemen yolun başında bir delikanlının,
Bile bir sürüsü keşkeleri var ise,
İnsanlarda mı acayiplik,
Yoksa ben de mi anne ?
YEDİ ÖLÜMCÜL GÜNAHLA
SEMANUR KARTAL
SİNOP ÜNİVERSİTESİ EĞİTİM FAKÜLTESİ
Doğdum ve işte uzun bir yol var karşımda,
Bu kadar vakit huzur bulurum sanmıştım meleğin kanatlarında,
Düşmek acı vermiyor da,
Kanadığımı görmek isteyen hayli fazla.
*
Sayfalar ince ince dolanıyor ruhuma,
Boyun eğmemi istiyor, kurulan palavralara,
Herkes yazıp çiziyor da,
Doğruyu isteyen kaç insan var Dünya’da?
*
Gece gökyüzü düşüyor omuzlarıma,
Beyaz bir zambak olmak istemedim, üzerimdeki kanlarla,
Söylenenleri kabul ettim ulaşmak için yalnız kalabalıklara,
İşte artık karşınızdayım, Yedi Ölümcül Günahla.
SAKİNE DENİZ YILMAZ
HALİÇ ÜNİVERSİTESİ FEN EDEBİYAT FAKÜLTESİ PSİKOLOJİ KISMI
“Kişinin yaptığı iş yeteneğine uygun mu diye
Onu seyretmen gerekmez.
Yalnızca gözlerine baksan kâfi.
Sos yapan bir aşçı, birinci kesiği atan bir cerrah
Konşimento dolduran memur
Hepsinin yüzünde birebir kendinden geçmişlik…
Çalışırken kendilerini unuturlar.
Benliğini unutup nesneye dalan o bakış
Ne hoştur.”
W. H. AUDEN
Kendimi unutup daldığım tek yer olan yazma hareketini ustalıkla özetleyen bu dizeler, her insanın benliğinin unutulup daldığı bir yer olduğunu hatırlatıyor bana. Hepimiz anda olmanın huzuruna erebildiğimiz, tahminen de sıkıntılarımızdan kaçıp kurtulabildiğimiz bir hareket arıyoruz devamlı. Yaptığımız hareket bize huzur versin istiyoruz. Sabahları metroda, duraklarda, güneşin daha yeni doğduğu her yerde gördüğümüz herkes “kendinden geçerek sevgiyle” yapmıyor aksiyonlarını. Lakin her insanın ömründe bir hareket var biliyorum, bir kez bile olsa onu huzura taşıyan. Benimki yazma hareketi.
Ünlü Rumen müellif, filozof Emil Cioran, yazma hareketini anlatıyor bize. “Bu sefalet üzere. İçsel bir sefalet. Yazma hareketi diyalogdur. Tanrı’yla diyalog. Bir yalnızın öteki yalnızla buluşması.” Bu, bir sefalet üzere sahiden. İçsel bir sefaletin dışarıya yaratıcılıkla çıkması ise büyük bir talih. İçsel sefaletimin beni yiyip bitirmesine müsaade vermeden, onu susturmadan, tam karşıtı istikametini yaratıcılığa çevirerek yazıyorum bu satırları. Yalnız olan İlah ise, olağan olarak yaratılan tüm yazıları ve başka sanat yapıtlarını kıskanıyor olmalı yoksa Geoger Bernand Shaw kemancı Heifitz’i dinlemeye gittikten daha sonra mektubunda “Karım ve ben konserinizde büyülendik. bu biçimde hoş çalmayı sürdürürseniz genç yaşta öleceğiniz kesinlikle. Kimse Tanrı’nın kıskançlığını kamçılamadan bu biçimdesine eksiksiz çalamaz. Sizden ricam, her gece yatmadan evvel makûs şeyler çalın.” demezdi. Bu içsel sefaletin temsili olan yazma hareketinde Tanrı’ya karşı çıkan bir yürek de var üstelik. Tanrı’nın yarattığından daha hoş bir şey yaratmaya korkmadan, bu sefaletin kuvvetli görünme eforu.
Devam ediyor Cioran: “Bana kalırsa aslına bakarsanız ziyan vermek için yazarız. Rahatları bozmak için yazarız. Ne okuduysam rahatım bozulsun diye okudum. Bana bir biçimde eziyet çektirmeyen muharrir ilgimi çekmez.” Buradaki ziyan verme olağan olarak manasının ötesinde bir biçimde gözleri açmak olabilir. Güzel bir kitap okuduktan daha sonra hepimizde durup düşünmeye, kendi hayatımızı göz önüne almaya iten bir kuvvettir ziyan verme. Konfor alanımıza her kezinde düşman olmamızı sağlayan iki üç cümle bile kâfi kimi vakit. Rahatımızı bozmak demek her vakit yatakta huzursuzca ömrümüzü analiz etmek değildir. kimi vakit rahatımızı bozup bir kitabın ortasında geçen cümleden hareketle başlarız “o işi” yapmaya. Cüret edemediğimiz, adım atamadığımız ne var ise kitabın ortasında geçen o cümleyle başlarız tüm yeniliklere.
YARATMA YÜREĞİ
Yazma hareketinin bir yaratma cüretinden doğduğunu düşünürsek şayet gideceğimiz birinci kitap ünlü varoluşçu terapist Rollo May’in Yaratma Cüreti isimli kitabı olur. May, “Fakat şayet kendi özgün fikirlerinizi tabir etmezseniz, kendi varlığınızı dinlemezseniz, kendinize ihanet etmiş olacaksınız” diyor. Yaratma gücünün baskılanması bizi ihanete gdolayır. Kendimize ihanet. Yaratma dürtümüzün; yazma, fotoğraf yapma, müzik söyleme, hoş bir yemek yapma olması durumu değiştirmez. Varlığımın hedefi, “olmak için geldiğim şeyi olmak”. Ne olduğu kıymetsiz, kendimi söz etmeme yarayan “o şey” olmak.
10 Emir’in ikincisi şöyleki der: “Kendine oyma bir put yapmayacaksın, ya da üstteki gökte, ya da aşağıdaki toprakta, ya da toprak altındaki suda bulunanlara emsal bir şey yapmayacaksın.” Yaratmanın önüne set koyan dini yasalar bile olsa, insan ölümsüzlüğe giden yolda bir daha geçiyor yaratmanın başına. Yapılan devasa bir heykel olmasa bile, yapılan binlerce dolara satılan tablo olmasa bile. İnsan en epeyce kendine karşı, kendi ortasındaki sefalete karşı çıkmak için yaratıyor her seferinde. Tahminen yıktığı dini yasalar, tahminen otorite, tahminen kendisi olduğunu bile bile. Picasso bu yüzden “Her yaratma edimi, en evvel bir yıkma edimidir” diyor.
Yıktığımız, yarattığımız kendimizdir. Milyonuncu defa gidiyor insanlık, ruhunu yaratıcılıkla dövmeye.
GENÇ OKUR
ABDULLAH KAYA
MARMARA ÜNİVERSİTESİ HOŞ SANATLAR FAKÜLTESİ SERAMİK KISMI
Pınar, kucağındaki bebeği indirdi, siparişleri torbalara doldurup kızına uzattı. Kızcağız siparişin kime gideceğini anlamış olsa gerek, annesiyle göz teması kurmaksızın bakkaldan fırladı. Pınar bebeği kucağına almadan tezgâhtaki gazetelere yöneldi. Bu mevzuda takıntılıydı. Hepsini sakızların gerisine dizer, gazete isimleri ucundan kıyısından seçilemeyecek kadar birbirine sıkıştırırdı. Tezgâha yönelen gözlerin, onları ayırt edebilmesi için yazı karakterine, renklerine hâkim olması gerekirdi.
Deminden beri internet kesilmesin diye kapıda dikilen Yetenekli, içeride olanları göz ucuyla izlemişti. Göz ucuyla izlemişti, zira bir yandan da telefon ekranına bakıyor, başparmağı süratli hızlı günün gazete manşetlerini aşağı gerçek kaydırıyordu. Bugün hangi gazeteleri alacağını belirlemeye çalışıyordu. Daha doğrusu, okumak istedikleri içinden seçmece yapıyordu. Gazete meblağları o kadar artmıştı ki… Mecbur bu vaktin disiplinli okurları, mecmuaları, gazeteleri seçmece yapmadan okuyamazdı. Hangisinin o gün fiyatsız eki, özel yazı dizisi yahut tercih edilecek köşe muharrirleri var ise albenili oluyordu. Natürel gazetenin de ucuzu, hatta bedavası, tıpkı vakitte daha kalın olanları vardı. Vardı var bulunmasına da onlara gazete diyen kendine okur diyemezdi.
Uzman alacaklarını aldı, selamlaşıp çıktı. Cebine bozuklukları tıkarken güya kendi yüreği bir yerlere tıkılıyordu. “Bu bakkala her uğrayışımda gelir bu bana” dedi ortasından. Hepi topu otuz metrekarelik dükkân. Her yanı raflarla, eserlerle dolu. Bir köşeyi oğlan, başka köşeyi kız çocuğu kapar; kucağındaki bebeyle bir o sandalyede, bir bu taburede akşam etmeye çalışan Pınar ise kocasının işten gelmesini beklerdi. O gelince kepenkler iner, kadıncağız mesken mesaisine geçerdi. O denli ya, sermaye tertibinde çarklar bu biçimde işlerdi. Bayanlar gün içerisinde rastgele bir kesimde işgücüne aslına bakarsan katılırlar lakin bununla yetinemezlerdi. Meskenlerdeki iş yükünü tek başlarına sırtlanırlardı. İşte Pınar da mesaisi bitmeyen kadınlardandı. Gerçi kente geleli hayli olmamıştı. Doğu’daki köyü ve yaylası içindeki kıskaçtan birinci sefer dışarı çıkmış, evlenip bu büyük kente gelmişti. Memleketinden kurtulmuş, lakin hayatına farklı bir kıskaçta devam ediyordu. Bu kente geldi geleli, bir sefer olsun gezmemişti. Bir gün olsun tatil yapmamıştı. Yetenekli iç geçirerek sordu kendi kendine: ‘Kadıncağız tatil sözünü işitecek olsa, zihnine nasıl bir imge düşer sanki?..
Dalgın dalgın insanların içinden sıyrılırken ayağı kaydı, tam düşecekti ki toparlandı. Allah’tan torbasında kırılacak bir şey yoktu. Tüm düşündüklerini bir tuşla rafa kaldırıp yoluna odaklandı. Yerler yapış yapıştı. O denli ki attığı her adımda tabanlarının asfalttan bantla söküldüğünü duyar üzereydi. Durumu fark etmesi uzun sürmedi. Komşuların dut ağaçlarındaki meyveleri toplayacak dermanı olmadığından, ağaçlar meyvelerini salmıştı. Haliyle yerler de kayganlaşmıştı.
Evvelce bu biçimde miydi? Meyveler olgunlaştığı üzere husus komşu toplanır, çarşaflar gerilirdi. Şimdilerde kimse kimseyi görmez olmuştu. Artık dut mevsimi geldi mi, bu mahallede yürümek zorlaşırdı. Tıpkı bugün iktidar mahallesinde olduğu gibi… O denli ya, yere saçılan dutlar o kadar oldukçatu ki duta alışkın bu mahallenin asfaltı dahi kaldıramıyordu bu kadarını… Uzman, meskeninin kapısına geldi, anahtarı yavaşça deliğine sokup çevirmeye başladı. Bir yandan kendi kendine sorguluyordu, ‘Bu dutları toplaması için birini beklemeli mi?’…
YETİŞKİNE MEKTUP
MEHMET HECEBİL
SAİNT BENOÎT FRANSIZ LİSESİ, 11. SINIF
Sevgili Yetişkin,
Az evvel seni imajlı aramak ya da bildiri atmak yerine mektup yazmaya karar verdim. İstersen buna gençlerin toplumsal bağlantı bozukluğu falan da diyebilirsin fark etmez. Lakin evet, mektup yazmak için kesin olarak evvelki birkaç kuşaktan birine ilişkin olmak gerekmiyor, isteyen herkes eline bir kalem -tercihen siyah tükenmez- bir kâğıt bir de zarf alarak işi bitirebiliyor. Güzel, ben bunları bilgisayardan yazıyorum orası farklı. O öbür mevzu.
Her şeyden bu derece korkma, hele ki gelecekten, bu kaygı hiç bir şey söz etmiyor. Bu bir kaygı değil aslında dert diyebiliriz. Kaygı, tedirginlik üzere gibi… Bu kaygı bir şey söz etmiyor zira bir manası yok, nereden bilebilirsin, ne kadar mutlaka emin olabilirsin gelecekte her tarafın mahvolacağından ve yalnızca üniversitede -senin aklındakine gore- fazlaca güzel bir kısmına girenlerin hayatta kalacağından. Bir idolümün olması lazım değil, tahminen teşvik edici öge olarak bir fayda sağlayabilir lakin onun haricinde boş. Neredeyse tüm insanlığın sıkıntısı özgün birtakım işler ortaya koyabilmek, husus fark etmeksizin, aslına bakarsanız idoller sahiden idollerse özgün beşerler oluyorlar lakin bu bizim ilerde özgün olacağımızın garantisini veremez, olamayacağımızınkini de veremez bir idolün olmaması eski jenerasyonlarda özgün bir şeydi sanırım ve özgün her şeyin ve her insanın de faili meçhuldü. Evet, motamot, bu kelimeyi kullanabiliyorum eski jenerasyondan olmama gerek yok. Cinayet manasında demedim.
Telaşlarından dolayı, beni kafandaki kalıba sokmaya çalışıyorsun ve bunu yaparken üstüne bana “at gözlüklerini çıkar artık” diyorsun. Sokmaya çalıştığın kalıp bir incir çekirdeği, reçeli yapılamayacak kadar tatsız bir incirin çekirdeği ve o kalıbı dolduramayacak şeyler için bile sen beni istediğin kadar öldürebiliyorsun, farkında ol ya da olma.
Ah! Keşke, her gün doğum günüm olsa. Doğum günleri genelde daima epeyce hoş geçer, farkında olsak da olmasak da istesek de istemesek bizim doğum günümüz onu kutlamak isteyenler için daima fazlaca hoş geçer.
Nereye gideceğini bilen beşere dünya çekilip yol verirmiş diyor sizin kuşak, sizin tayfa, tayfa cinayet. Artık ben buna en sıradaninden bir Murphy kanunu çakıp üstüne bir mektup daha konuşurdum karşı çıkmak için ancak yarın imtihan var.
En derin hürmetlerimle,
Genç
ORTAYA KARIŞIK
ENVER TUNA ORMANCI
Alaşehir Selahattin – Zuhal Barutçuoğlu Anadolu Lisesi
Şakülü kaymış günlerden geçiyoruz,
Baksanıza hayallerimin katili,
Ak sakallı dede bile bana küs güya,
Mevsimler değişti düşlerime girmiyor.
***
Ben en hayli sabahları erken öten,
Horozları merak ediyorum dostum,
Ezan seslerine karışan seslerini,
Özledim desem inanmazsınız ki.
***
Ahhh Affan Dede leyleği ,
Havada gördüğü için memnun olsa,
Bu yıl da can eriklerini gördü diye,
Avuçlarıma para saysaydı keşke.
***
çabucak hemen yolun başında bir delikanlının,
Bile bir sürüsü keşkeleri var ise,
İnsanlarda mı acayiplik,
Yoksa ben de mi anne ?
YEDİ ÖLÜMCÜL GÜNAHLA
SEMANUR KARTAL
SİNOP ÜNİVERSİTESİ EĞİTİM FAKÜLTESİ
Doğdum ve işte uzun bir yol var karşımda,
Bu kadar vakit huzur bulurum sanmıştım meleğin kanatlarında,
Düşmek acı vermiyor da,
Kanadığımı görmek isteyen hayli fazla.
*
Sayfalar ince ince dolanıyor ruhuma,
Boyun eğmemi istiyor, kurulan palavralara,
Herkes yazıp çiziyor da,
Doğruyu isteyen kaç insan var Dünya’da?
*
Gece gökyüzü düşüyor omuzlarıma,
Beyaz bir zambak olmak istemedim, üzerimdeki kanlarla,
Söylenenleri kabul ettim ulaşmak için yalnız kalabalıklara,
İşte artık karşınızdayım, Yedi Ölümcül Günahla.